Beste beleidsmakers, vermijd dat de opkomende jeugd een verloren coronageneratie wordt

De coronacrisis heeft al veel leed veroorzaakt. Zowel medisch en financieel, maar ook maatschappelijk. Om het coronavirus klein te krijgen moeten beleidsmakers harde keuzes maken. Ze schuiven de zorgsector, het onderwijs en het bedrijfsleven terecht naar voren als prioriteiten. Maar ook het jeugdbeleid hoort meer dan ooit thuis in de prioriteitenlijst. Tenminste, als de overheid wil vermijden dat de jongeren voorgoed getekend blijven door deze pandemie en door het leven gaan als de verloren coronageneratie. 

Als jonge ondernemer kijk ik met lede ogen toe hoe jongeren op zoek gaan naar antwoorden. Het normale studentenleven valt volledig weg. Het jeugdwerk staat bijna volledig stil. De uithangplaatsen van jongeren zijn gesloten. De media focussen enorm op de schade en de moeilijkheden, maar ik mis het verhaal van de hoop. Een verhaal waarmee je een hele generatie niet het gevoel geeft dat alles verloren is en ze een onoverbrugbare achterstand aan het oplopen is. 

We zien meer dan ooit dat het verhaal van hoop en solidariteit broodnodig is. Want als deze crisis ons één ding leert, dan is het wel dat we elkaar nodig hebben om vooruit te komen. Als samenleving kunnen we hieruit leren en kunnen we deze les meegeven aan de jongeren. Als jonge ondernemer heb ik het in het begin ook moeilijk gehad. Ik ben op een bepaald moment ook tot het besef gekomen dat ik hulp moest verwelkomen. Door dit besef heb ik twee zaken kunnen oprichten, waarvan de tweede in volle crisis (de eerste coronagolf) opstartte. Op dat moment verval je heel snel in doemdenken. Maar gelukkig was ik omringd door mensen die me bleven motiveren en op wiens schouder ik kon leunen. Dat hebben we vandaag als samenleving ook nodig. We hebben mensen nodig die fungeren als schouders die de samenleving rechthouden. 

Onze generatie staat klaar om de uitdagingen aan te gaan. Daarom is het belangrijk dat academici, politici, en jeugdwerkers in contact staan met jongeren. Zoek hen op en luister naar hen. Vraag naar hun ideeën en maak hen een onderdeel van de oplossing. Jongeren kunnen op hun eigen manier doelgroepen bereiken die de overheid met al haar administraties nooit zal kunnen bereiken. Jongeren zijn in staat om samen te werken. Ze willen met elkaar samenleven en zijn bereid om hun steentje bij te dragen. 

Ook het jeugdwerk staat voor enorme uitdagingen. Als directeur van Roots jeugdwerk merk ik dat een inclusieve jeugdwerking nog niet op punt staat. Het blijft enorm moeilijk om organisaties met elkaar te verbinden. Ik merk dat de zelforganisaties nog steeds niet het statuut noch de aandacht krijgen die ze verdienen. Meer dan ooit hebben de klassieke jeugdwerkkaders nood aan vernieuwing en een verfrissende blik. Want vandaag moeten we helaas vaststellen dat er een grote frustratie heerst bij de vele opkomende en gevestigde vernieuwende jeugdwerkvormen. De zelforganisaties in Brussel en Vlaanderen vragen meer aandacht. We merken wel dat beleidsmakers er echt voor openstaan en de wil tot samenwerking aanwezig is. Beleidsmakers dienen meer in te zetten op inclusie en op samenwerking. Laat het jeugdwerk het instrument zijn om ervoor te zorgen dat je een samenleving creëert die het gewoon is om samen uitdagingen aan te gaan.

Mijns inziens lijkt het beste om een ‘sense of belonging together’ duurzaam te maken. Een gedeelde geschiedenis creëren. Een geschiedenis aan gezamenlijke herinneringen als het ware. Laat dat nu toevallig datgene zijn waar Roots naar streeft. Met Roots jeugdwerk, een landelijke netwerkorganisatie van meer dan 80 aangesloten jeugdwerkingen, ondersteunen wij al sinds 1998 zelforganisaties en klassieke jeugdwerkingen die vernieuwend en inclusief te werk gaan. 

Stel je eens voor: een samenleving die samenwerkt aan de uitdagingen die er zijn. Waar men elk probleem ziet als een collectief probleem en men een collectieve oplossing wil waar iedereen zich in kan vinden. Een samenleving die niet in hokjes denkt. Een samenleving waar men met elkaar wil leven en niet naast elkaar. Waar men durft vragen te stellen en openstaat voor het onbekende. Een samenleving waar iedereen zichzelf kan zijn zonder zich de vraag te stellen of hij/zij geaccepteerd wordt. Waar men aan elkaar denkt en zich afvraagt hoe een ander zich voelt en of iedereen mee is.

Dat is een samenleving waarin ik wil leven. Waarin ik wil dat mijn kinderen zullen opgroeien. Dit is op zijn minst een model waar we naar moeten streven. Het jeugdwerk ligt daar volgens mij aan de basis van. In het jeugdwerk leer je kinderen en jongvolwassenen met elkaar spelen en in gesprek en discussie gaan. Ze delen elkaars ervaringen, culturele gewoonten, uitdagingen. Het zorgt ervoor dat ze op latere leeftijd met meer begrip naar elkaar kijken en het gewoon zijn van kleins af aan om met elkaar om te gaan en met elkaar samen te werken aan uitdagingen.

Aan de beleidsmakers kan je enkel als vraag stellen: ‘Wat is jouw doel?’, ‘Wat wil je achterlaten?’ Veel beleidsmakers weten wat de problemen zijn. Maar er zijn er maar enkele die ze daadwerkelijk begrijpen. Laat dat nu het gene zijn waar jongeren jullie mee kunnen helpen. De jongeren zijn deel van de oplossing, en niet het probleem! De uitdagingen zijn groot, maar de wil tot het komen van oplossingen is groter. Laat ons werken aan de uitdagingen om ervoor te zorgen dat de toekomst niet met dezelfde uitdagingen geconfronteerd wordt door ons gebrek aan daadkracht.