Lena Dunham heeft voor het eerst openlijk over haar ivf-behandeling gesproken en de rauwe emoties die een mislukking uitlokt. De 34-jarige regisseur en actrice heeft intussen een lange weg afgelegd en werd op haar 31ste geopereerd voor endometriose (gynaecologische aandoening die gepaard kan gaan met extreme pijn, nvdr.), waarbij haar baarmoeder, baarmoederhals en een eierstok werden verwijderd.

Terwijl ze eerst aan de mogelijkheid van adoptie was beginnen te ontdekken, vertelde een arts haar dat het misschien toch mogelijk was om enkele overgebleven eitjes te oogsten uit haar ene resterende eierstok. Een van die eitjes zou met sperma bevrucht kunnen worden en door een draagmoeder worden gedragen, maar dat plan mislukte.

“Ik kreeg finaal te horen dat geen enkele van mijn zes geoogste eitjes kwalitatief genoeg was en dat terwijl we ons in het midden van een pandemie bevonden”, zegt ze. “Het was gewoon niet mogelijk om een eitje te bevruchten. Dit avontuur heeft me gedwongen om anders naar het moederschap te kijken. Ivf heeft mijn lichaam vernietigd. Na mijn endometriose werd mijn lichaam volgepompt met oestrogeen en om na die verschrikkelijke pijn dan te weten te komen dat mijn eitjes niet geschikt zijn, maakte voor mij duidelijk dat ik dit niet nog eens kan overdoen.”

Instinct

“Ik denk dat vrouwen vaak een goed instinct hebben als het over hun lichaam gaat en ik voelde aan dat de ivf-poging waarschijnlijk niet zou lukken”, zegt ze nog. “Ik had me er al bij neergelegd dat ik een adoptiemoeder zou worden, maar de hoop flakkerde niettemin op toen bleek dat mijn ene eierstok toch nog eitjes huisvest. Het idee dat ik misschien toch nog een biologische moeder zou kunnen worden, leidde me af van wat ik instinctief eigenlijk al wist.”

Dat het op een mislukking uitdraaide, maakte dat Dunham in een neerwaartse spiraal terechtkwam waarbij ook verslaving om de hoek kwam kijken. Vandaag is ze afgekickt en kijkt ze weer volle moed naar de toekomst. “Ik heb besloten dat ik niet langer willen rouwen om kinderen die uiteindelijk nooit zijn geboren. Ik push mezelf om mijn beste versie te worden en ik zal ooit wel moeder worden, al is het via adoptie of als pleegouder.”