ASSISEN. Heeft Alinda 29 jaar geleden twee bejaarde familieleden gruwelijk om het leven gebracht? “Haar turbulente tienerjaren maken van haar geen moordenaar”

Dan komen politie, wetsdokter en het koppel dat onterecht in de cel zat aan bod. Ook DNA-deskundigen komen dan aan het woord.

Volgens de verdediging is er in het nieuw dossier geen onderzoek gevoerd naar bloedspatten. "Dat zou op basis van foto's moeten gebeuren nu en niet op basis van vaststellingen door een deskundige", legt Schoors uit. 

Volgens haar is het ook niet abnormaal dat sommige bewijsstukken niet meer voorhanden zijn na zoveel jaar op vraag van de verdediging. "Al zou er in deze tijden misschien wel anders mee omgesprongen worden", stelt Schoors. Zo zou er volgens de verdediging een bebloede deurstijl verdwenen zijn, alsook een bierglas. 

Haar ouders kwamen met de verklaring dat hun dochter kort voor de feiten op uitstap naar Tienen was geweest, weet Schoors. "De ouders wisten dat nog maar pas, omdat hun dochter dat tijdens haar aanhouding in de gevangenis had verteld." 

Opvallend in haar eerste herverhoor was het nieuwe feit dat ze bij de bakker een taartje was gaan kopen om te trakteren bij het koppel. "Vreemd omdat ik haar gevraagd had wanneer ze die mensen laatst gezien had en toen kon ze niet meer zeggen wanneer de laatste keer was. Dat was op zich wel opmerkelijk", getuigt de onderzoeksrechter. Die bevestigt ook dat klasgenootjes vertelden dat Van der Cruysen vaak een mes op zak had, waarmee ze gevaarlijke spelletjes speelde. "Bij de psycholoog en psychiater antwoordde ze sociaal-wenselijk en deed ze zich beter voor dan normaal." 

Advocaat-generaal Van Espen hamert nog eens op het feit dat Van der Cruysen verzweeg dat ze zonder haar ouders op bezoek ging bij de slachtoffers. "U heeft het zelfs tot tweemaal toe gevraagd?"

Schoors: Ik vond dat ze zeer rustig was gezien het feit dat ze toch verdacht werd van zeer ernstige feiten. Voor het overige heeft ze gewoon geantwoord op mijn vragen en kan ik mij niet meer herinneren dat ze zich speciaal zou hebben gedragen.

Van Espen: Ze beriep zich wel op haar zwijgrecht?

Schoors: Dat ging over vragen betreffende Silvan Bosschieter (ex-vriend, red.) Dat was bizar, want dat ging over de man met wie ze een relatie had. Iemand die haar alibi voor de feiten was. Zonder daar verder iets uit te willen afleiden vond ik dat een vreemde reactie. 

Van Espen: Welke uitleg gaf ze om geen DNA af te staan? 

Schoors: Ze heeft eerst telefonisch toegestaan, maar daarna heeft ze afgezegd. Waarom precies weet ik niet meer. Uiteindelijk  is die test wel afgenomen. 

Voorzitter (komt tussen): Ze heeft een verklaring gegeven bij het afnemen van het staal. Op verschillende tijdstippen zijn daar verschillende verklaringen voor gegeven. 

Toen het onderzoek naar de feiten van 9 december 1991 opnieuw geopend werd, werd Miriam Schoors aangesteld als onderzoeksrechter. Schoors werd op 1 april 2015 op de zaak gezet op vraag van het parket in Leuven. "In 2014 werd een forensisch deskundige aangesteld en toen kwam naar voren dat er nog onderzoeksmogelijkheden waren, zoals het vergelijken van DNA-sporen. Met dat verslag als laatste stuk is het dossier bij mij terecht gekomen", getuigt de onderzoeksrechter. "Het ging om een aantal voorwerpen in de woning. Sommige waren nog aanwezig, van andere voorwerpen nog enkel wissers met DNA-sporen. Op al die spullen is DNA-onderzoek gebeurd. Daaruit kwamen twee vrouwelijke profielen naar voren en niet de vrouwelijke verdachte die eerder werd gearresteerd. Het ging om DNA op een glas. Het tweede vrouwelijke DNA is gevonden op de jeansbroek op een braakliggend stuk grond in Tienen op 700 meter van de woning. Het bloed op de jeansbroek kwam van het mannelijk slachtoffer", bevestigt Schoors.

"In totaal zijn er zeventien verschillende DNA-stalen overgemaakt en een match bleek het DNA te zijn van Alinda Van der Cruysen. Zij was de enige die niet onmiddellijk akkoord was gegaan een DNA-staal af te leveren. Telefonisch had ze geweigerd, maar bij uitnodiging tot verhoor heeft ze dat wel toegestaan. Van in het begin heeft ze verteld dat ze niks met de feiten te maken had. Bij de politie heeft ze foto's gezien van al die kledingstukken, maar ze herkende daar niets van. Ze was op de hoogte dat die mensen in zeer verdachte omstandigheden waren overleden. In januari 1992 was ze een eerste keer verhoord en volgde een huiszoeking in haar toenmalig appartement." 

De 82-jarige Decoux die als onderzoeksrechter destijds belast werd met het onderzoek komt niet fysiek getuigen op het proces. Op maandag zal er een schriftelijke verklaring worden voorgelezen van de man. 

Hayen meent zich nog te herinneren Van der Cruysen te hebben verhoord in een rijkswachtbrigade in Deurne destijds. "Maar ik kan daar eigenlijk niets op verwedden."  

Advocaat-generaal Van Espen neemt de rijkswachter op rust mee naar een schoenenhersteller in Tienen. "Herinnert u zich nog dat in Antwerpen onderzoek is gedaan naar schoenherstellers of die schoen daar hersteld zou zijn geweest?" 

"Ik denk het niet, anders hadden we daar een proces-verbaal van gemaakt. Al was het maar in enkele regels." Hayen bevestigt dat het DNA-onderzoek toen nog in zijn kinderschoenen stond. "We hadden niet meer dan fichebakken nakijken en manuren kloppen." 

De verdediging wil het hebben over het aantal daders. "Door het aantreffen van paar glazen bier Adler, een glas port en lege flesjes waren we quasi zeker van een tweede persoon. Onder een canapé hebben we ook nog een soort bivakmuts aangetroffen. Maar van een derde dader kan ik niets zeggen." 

In de woning van de slachtoffers werd een brief gevonden van een advocaat dat nonkel Guy nog schulden had bij iemand. Maar de rijkswachter op rust kan zich niets meer herinneren over die feiten.  

Ex-rijkswachter Jean-Paul Hayen deed huiszoekingen en verhoren. "Die gevonden schoen van het merk Cypres was heel belangrijk. In Tienen werd die niet verkocht. We zijn toen terecht gekomen in Borgerhout. Alle klantenkaarten hebben we daar opgevraagd. Van de broek wisten we ook dat ze verkocht was in het Antwerpse. Wij zijn toen een reeks namen nagegaan van mensen die de beweging van Tienen naar Antwerpen hebben gemaakt en omgekeerd. Dat was een monnikenwerk. Op een bepaald moment zijn we terecht gekomen bij zoon en schoondochter van de kuisvrouw Paula Jonckers. We hebben zoveel pistes bewandeld", vertelt de inspecteur op rust. Met twee personen zaten ze achttien maanden op de zaak, maar zonder resultaat. 

Advocaat-generaal Hans Van Espen wil terug naar het bezoek van Van der Cruysen en haar nonkel Guy aan het koppel ongeveer twee weken voor de feiten. "En dan verneemt u dat die twee mensen gruwelijk vermoord worden aangetroffen twee weken nadat u daar thuis in de living zat? En dan komt de Rijkswacht bij u thuis en dan verzwijgt u dat tijdens uw eerste verhoor in 1992?"

Beschuldigde: Guy wilde niet dat ik daar iets over zei, zo dat mijn vader dat niet te weten zou komen. Nonkel Guy had mij beloofd om mij daarna nog eens mee naar het casino te nemen. 

Van Espen: Dat was dus een geheim van u en nonkel Guy? Maar Jules en Jeanne had jullie bezoek toch ook kunnen doorbellen naar uw vader?

Beschuldigde: Dat zouden ze nooit doen. 

Van Espen: Maar dan 25 jaar later deed dat bij de onderzoeksrechter er toch niet meer toe. En dan verzwijgt u het ook? Heeft u dat verhaal van nonkel Guy misschien verzonnen om de DNA-match te doen kloppen? 

Beschuldigde: Nee, toch niet. 

Van Espen: Welke schoenmaat heeft u? 

Beschuldigde: 39,5

Van Espen: U had in 1992 wel een broekmaat 40 in uw kast liggen? Bent u in die periode tien kilo afgevallen?

Beschuldigde: Maar ook verdikt. 

Van Espen: Heeft u contacten met het criminele milieu?

Beschuldigde: Nee

Van Espen: Maar u rookt wel cannabis?

Beschuldigde: Die groeit buiten in het park. 

Voorzitter: Als u wordt aangehouden beveelt de onderzoeksrechter een telefoontap in de gevangenis. Tijdens het gesprek met uw ouders spreek je over andere mensen. En die worden omschreven: de dikke, de blonde slet en ouwe lul. 

Beschuldigde: Dat waren drie personen die bij mij thuis hebben gewoond, die ik aan de deur heb gezet, omdat het echt niet meer ging. Met heel veel ruzie heb ik die buiten gezet. Als je leest wat die nu komen verklaren, dan weet je wat voor mensen dat eigenlijk zijn.

Verder kan Van der Cruysen daar geen zinnige uitleg voor geven. 

"Ik wist dat nonkel Guy schulden had. Mijn vader en hij kwamen niet goed overeen. Nonkel Guy pleegde zelfmoord paar jaren nadien."

Voorzitter: Niemand spreekt eigenlijk van zelfmoord. Is dat onderzocht geweest?

Beschuldigde: Mijn papa heeft gezegd dat zijn broer zelfmoord pleegde. Met drank en medicatie. 

Van der Cruysen betwist niet dat er DNA van haar op de broek werd gevonden. Ze liet ook een tegenexpertise uitvoeren en dat leverde hetzelfde resultaat op. 

Ze bevestigt dat ze ook ooit een broek Pépé had en schoenen van het merk Cypres zoals ook na de feiten in Tienen werd gevonden. De gevonden broek was maat 40, terwijl  Van der Cruysen normaal maat 36 of 38 droeg. 

"Ik heb bij mijn nonkel Guy (pleegde enkele jaren na de feiten zelfmoord, red.) kleren gepast toen we samen op stap waren (was twee weken voor de feiten, red.) In Tienen zijn we eerst gestopt aan een bakker, waar ik taart heb gekocht. Dan zijn we naar Jules en Jeanne gereden. Zij was niet echt op de hoogte van het feit dat ik zou langskomen. Ik heb een taartje gegeten, want niemand anders wilde een stuk. Daarna ging ik met nonkel Guy nog iets eten op café. Van Guy moest ik bij zijn thuis andere kleren aandoen, maar niets paste mij. Uiteindelijk ben ik in mijn eigen kleren gegaan. Ik ben bij hem blijven slapen op de zetel en 's ochtends hebben we daar pistolets gegeten. Het is de enige verklaring waarom mijn DNA op die broek is terechtgekomen."

Voorzitter: U gaat op bezoek bij twee oudere mensen en daarna gaat uw nonkel kritiek geven over uw kledij. Iemand die je twee jaar niet meer gezien hebt? 

Beschuldigde: Klopt, ik heb me daar geen vragen bij gesteld. Mijn nonkel heeft nooit gezegd van wie die kleren waren. Ik heb daar ook nooit naar gevraagd. Dat passen heeft misschien een half uurtje geduurd. 

Voorzitter: Op die korte tijd is er dan plots DNA in het kruis, op de zakken, op de rand. Bijna overal eigenlijk.

Beschuldigde (naast de kwestie): Ik weet totaal niet van wie die kledij was. 

Voorzitter: We weten nog altijd niet hoe op die broek de bloedsporen van Jules daar zijn terecht gekomen.

Beschuldigde: Geen idee. 

Voorzitter: Dan kan het bijna niet anders dan dat Guy die mensen heeft omgebracht of dat hij de broek heeft gebracht naar de mensen die hen om het leven hebben gebracht? 

"Ik ging zelf nooit naar Tienen voor een uitje. Twee à drie keer per jaar gingen we naar Jules en Jeanne. "Iets drinken, babbelen of een gebakje eten. Meer deden we daar meestal niet. Vanaf 1989 gingen we helemaal niet meer naar Tienen, tenzij voor het graf te bezoeken van mijn marijn." 

Voorzitter: Ik ga het u op de man af vragen. Was u 9 december 1991 in de woning van Jules en Jeanne?

Beschuldigde: Ik was daar niet. Heel zeker weten. Met in het dossier te lezen weet ik nog wat ik die dag gedaan heb. Films gehuurd tot er een stroomspanne was. De huurbaas heeft toen een verlengdraad gelegd via de deur. Met een kattenkop (verdeelstekker, red.) heb ik toen de koelkast terug ingestoken en de televisie. 

Voorzitter: Heeft u dat zo verklaard aan de politie? Dat valt nergens te lezen. Over die verlengdraad heeft u nooit iets verklaard. Die zijn zeker vier keer bij u geweest? Hoe kan je naar televisie kijken als er een stroompanne was? 

Beschuldigde: Met die kattenkop, he.

Voorzitter: Dat heeft u nooit eerder verklaard. Nu komt u daarmee op de proppen en het is niet dat u geen tijd heeft gehad om daarover na te denken?

Van der Cruysen blijft bij die versie. De voorzitter schakelt over naar de gevonden jeansbroek die daags na de feiten werd gevonden. 

Van der Cruysen verbleef twee maanden in de psychiatrie in de jaren 90. "Op een bepaald moment ben ik totaal ingestort. Ik heb me vrijwillig laten opnemen in samenspraak met moeder en huisarts. Het ging totaal niet meer met mijn vader. Ik was twintig, maar er was nog niets veranderd. Mijn vader hield vol dat ik zou blijven studeren, maar het lukte gewoonweg niet. Ik wilde gaan werken en dat heb ik uiteindelijk ook gedaan. Na het verlaten van de psychiatrie heb ik 25 jaar gewerkt tot ik te ziek werd." 

Omdat ze geen diploma had, deed ze eerst bandwerk in fabrieken. Na avondonderwijs te volgen kon ze na een tweejarig stagecontract wel aan de slag als bediende. 

Ze leerde haar man kennen in een sporthal in Sint-Job in september 1994. Ze was zestien jaar samen met hem. Hij lag een tijd in coma na een hartstilstand. "Ik heb nog anderhalf jaar voor hem gezorgd thuis. Als iets niet lukte, werd hij kwaad. Zijn ouders hebben hem naar een andere psychiatrie gebracht, maar nu heb ik geen contact meer met hem." 

Voorzitter: Er is bizar verhaal waarbij u zou hebben verteld dat u een heroïnehoertje was?

Beschuldigde: Het kan dat ik dat heb verteld, maar het klopte niet. Mensen die mij kennen, weten dat ik soms harde cassante uitspraken doe, maar daarom is dat niet waar hé. 

Voorzitter: Als meerdere personen dat zeggen, lijkt me dat toch iets anders? Waarom?

Beschuldigde: Ik zat heel vaak op het toilet (ziekte van Crohn belast de darmen, red.) en dan is het simpeler om te zeggen 'ik pak heroïne' en dan laten de mensen u met rust. Ik heb wel drugs gebruikt, cannabis en paddo's. Vandaag gebruik ik nog cannabis. XTC heb ik ooit geprobeerd, maar heroïne niet. U zal geen testen vinden waar heroïne in mijn bloed gevonden is. Als dat beweerd wordt, is dat uit sarcasme, misschien. 

Voorzitter: U liep rond met een vlindermes?

Beschuldigde: Klopt ook niet. Ik had wel een zakmes, maar dat was om een appel te schillen. Zeer vreemd dat mensen mij zo omschrijven. 

Voorzitter: Er is nog een derde bizar verhaal. Dat u ruzie maakte met een Marokkaanse man, die in een bad lag, waar u brand heeft gesticht? 

Beschuldigde: Ook niets van aan. 

Voorzitter: Doet dat iets met u dat u verhalen kan verzinnen?

Beschuldigde: Dan laten de mensen u ten minste met rust. 

Alinda Van der Cruysen (47) is enig kind. Haar vader was vertegenwoordiger van potten en pannen. Haar mama was een kleuterleidster. Met haar vader heeft ze altijd een zeer slechte relatie gehad. "Hij was heel streng. Ik mocht niets, alleen studeren. Van hem mocht ik geen vrienden of vriendinnen hebben." Op vakantie mocht ze daarentegen wel. Dan werd het een skitrip naar de bergen. 

In het middelbaar volgde ze Moderne Talen, maar van haar vader moest ze Latijn volgen. Ze deed haar jaar over in Latijn. "Dat was te hoog gegrepen voor mij, want ik kon niet echt van buiten leren. Daarna werd het Economie. Op een andere school ben ik Menswetenschappen gaan doen, maar ik zag het eigenlijk niet meer zitten. In het vierde jaar had ik te veel buizen en heb ik geprobeerd om te gaan werken." Op haar achttien ging ze al snel alleen wonen. 

Voorzitter: Met zo'n strenge vader?

Beschuldigde: Dat kwam door bemiddeling van mijn moeder.

"Mijn ouders betaalden alles. De meeste huisbazen vroegen loonfiches, maar ik had geen inkomen. Inkopen werden ook betaald door mijn mama. De eerste maanden woonde ik alleen in Deurne. Tijdens een housewarming ben ik Silvan Bosschieter terug tegen het lijf gelopen. Omdat hij te zat was, is hij blijven slapen. De dag erna stond hij er terug met een radio. Uiteindelijk heeft hij er een groot deel van zijn tijd gewoond, maar hij was er niet ingeschreven. Van 1991 tot 1993 verbleef hij mij."

Voorzitter: Waarom deed je daar zo moeilijk over tegen de politie?

Beschuldigde: Ik ben heel slecht in namen. 

Voorzitter: Ken je veel mensen die Bosschieter heten?

Beschuldigde: Nee, niet echt. 

Voorzitter: Was was het nu eigenlijk?

Beschuldigde: Ik heb daar een tijdje een flirt mee gehad. 

Advocaat-generaal Hans Van Espen protesteert meteen na het voorlezen van de akte van verdediging. Volgens hem hield de verdediging zich niet aan het letterlijk voorlezen van de akte. "Er zijn hier toevoegingen gebeurd die niet in de akte staan." De voorzitter noteert de opmerking.

De dag na de feiten werd in Tienen langs de ring een trui gevonden. Een getuige daar hoorde een auto vijftien minuten draaien, zonder dat er een portier werd geopend. "Van der Cruysen had geen rijbewijs en ze verplaatste zich altijd met het openbaar vervoer. Zij heeft zich daar toen niet omgekleed in die wagen. En de broek met haar DNA op die werd gevonden was veel te groot voor haar. Voor iemand met een groot achterwerk en buik. Zij is heel mager en tenger."

Volgens de verdediging is er ook geen motief. "De feiten zouden gepleegd zijn voor snel geldgewin. Er is een kast doorzocht, maar de waardepapieren (koppel had voor bijna 5 miljoen frank kasbons en cash in huis, red.) zijn nooit gevonden. Maar weet een 18-jarige überhaupt hoe dat werkt zo'n kasbons. Zij had ook geen financiële problemen. Haar appartement was betaald door de ouders en ze kreeg af en toe nog wat zakgeld bovenop", aldus Heinen.

"Twijfel moet altijd in het voordeel van de beschuldigde spelen, maar voor ons is er zelfs geen twijfel", besluit de advocaat in zijn akte van verdediging.  

De verdediging wil verder via een aantal punten aanhalen dat hun cliënt haar handen in onschuld wast. Daarvoor halen ze de bloedgroep aan van Van der Cruysen. "Zij heeft bloedgroep O en op de ladekast bij de slachtoffers werd bloed gevonden van iemand met bloedgroep A. Ze heeft verder een alibi dat bevestigd werd door haar huisbaas van toen. Ze is die dag vijf films gaan huren, er is zelfs een huurbonnetje van." 

Verder wijst Heinen ook op het feit dat de avond van 9 december 1991 een buurman verklaarde dat er "geef me geld" geroepen werd door een oudere vrouwenstem en dat het gerecht altijd uitging van twee daders. "Er is daar DNA gevonden van een onbekende man, maar een tweede dader is nooit gevonden. Als mijn cliënt op haar achttien die moorden gepleegd heeft, zou het toch zijn met iemand uit haar omgeving? Maar heel haar omgeving is blootgelegd en daar is niets gevonden." 

"Er wordt ook nog van vier andere personen DNA aangetroffen op de broek", weet Heinen. "Het bewuste kledingstuk wordt aangetroffen op een braakliggend stuk in Tienen. Maar het huis van de slachtoffers was vol voorwerpen die aangeraakt werden door de daders en waar geen enkel spoor overeenkomt met het DNA van mijn cliënt", werpt de advocaat op. 

"Er is geen DNA van haar gevonden in de woning. Er zijn bepaalde onderzoeksdaden niet meer uitgevoerd. Het onbekende DNA op het bierglas wordt precies vergeten. Het DNA op het bierglas in de woning is niet van Van der Cruysen. Het dossier spitst zich alleen toe op haar. Ze heeft als tiener een heel turbulente periode gehad. Ze was gestopt met school en ze liep weg van thuis. Ze heeft inderdaad geëxperimenteerd met drugs. Voor de speurders past dat volledig in het plaatje natuurlijk. Maar haar turbulente tienerjaren maken van haar geen moordenaar."

Van der Cruysen beriep zich tijdens het onderzoek meermaals op haar zwijgrecht. "Maar dat mag nooit tegen iemand worden gebruikt", stelt Heinen. "Als je wordt geconfronteerd met feiten van 28 jaar geleden op dat moment, begrijp ik dat je eerst wil nadenken voor je bepaalde antwoorden geeft."