Sam Gooris lijkt maar één woord Nederlands te spreken, en het is dan nog Frans: ambiance

Ik heb weleens hoopgevender openingsshots gezien dan dat van de eerste aflevering van The Voice Senior: de heren Gooris en Grootaers, samen in een auto, en de wetenschap dat dit nog maar de eerste van alles samen 5.696 seconden is.

Goed een minuut later stapt de jobstijding genaamd Karen Damen in, en nog voor de haan heeft kunnen kraaien komt ook André Hazes Jr. – alsof die naam nog niet onheilspellend genoeg had geklonken toen er nog geen Jr. achteraan hing – mijn netvlies op gejeukt. De vier ruiters van de Apocalyps. Dressuur op een polonaise.

De juryleden van deze zangstonde worden aan het publiek voorgesteld op de tonen van ‘Crazy In Love’ en ik kan niet anders dan vermoeden dat tezelfdertijd ergens aan de andere kant van de wereld een hele richterschaal aan koude rillingen over Beyoncés rug loopt.

Op dit moment mag het al duidelijk zijn: ik ben geen fan van dit soort programma’s. Kunst wordt zelden gemaakt met een jury in gedachten, laat staan één die voor een vierde bestaat uit Sam Gooris. Anderzijds moet worden opgemerkt dat uit de meeste senioren geen winstgevende carrière meer kan worden geperst, dus misschien kan bij dit programma toch nog een schaduw van een ziel worden ontwaard.

Niets tegen de kandidaten, die willen ook maar gewoon wat plezier. Maar wanneer een van hen eerst zegt dat hij met de grootste muzikanten op het podium heeft gestaan, om vervolgens als eerste voorbeeld de naam Willy Sommers te laten vallen, ben ik niet van mijn sokken geblazen. Zelfs ík heb ooit met Willy Sommers op het podium gestaan. Als keyboardplaybacker. In de Viage in Brussel, voor opnames van Annes Vlaamse 10. ‘Laat de lente nu maar komen’ heette het nummer. Zelden zo’n lange winter gehad.

“Bart Herman”, gooit hij er nog achteraan. En “te veel om op te noemen”. Dank voor zoveel zelfbeheersing.

Maar kijk, dan vertelt de man dat hij het doet voor zijn overleden dochter en kun je niet anders dan hem alle succes van de wereld toe te wensen. Even vrees ik voorgaande alinea te moeten schrappen. Tot de man ‘Just a Gigolo’ van Louis Prima inzet. Plots zie ik mijn nicht weer voor me, ‘Zwarte Lola’ zingend op de koffietafel voor mijn zonet begraven oma, tot zes dagen voordien haar lievelingslied. Goed bedoeld, máár. Al dient gezegd: de man doet het goed. En ziet zich voor de verscheurende keuze gesteld tussen Walter Grootaers en Sam Gooris.

Wat volgt zijn variaties op het thema en een jury die zich uitsluitend uitdrukt in dialecten. Zij Gelooft In Mij Jr. maakt doorheen de aflevering dan ook een afwezige, ietwat zeezieke indruk. Sam Gooris lijkt zelfs maar één woord Nederlands te spreken, en het is dan nog Frans: ambiance.

Enkel ene Eric maakt zich ‘Californication’ eigen. Zo wordt de karaokebar alsnog ontstegen. En natuurlijk wordt ter afsluiting een potje gejankt. Met dank, zullen we dan maar zeggen, aan Karen Damen.

The Voice Senior, elke vrijdag op VTM.