Eva en Monique De Roo: ‘Wij lijken wel wat op de familie Von Trapp’
De jongste is 32 en radiopresentatrice bij Studio Brussel. Samen met muzikant Jan Paternoster kreeg ze deze zomer haar eerste kindje, Lucca. De oudste is 57 en de dancing queen van de familie. Eva en Monique De Roo, metekind en meter.
EVA
“We hebben een gelijkaardige lichaamsbouw: lang en mager, en net 1m76 groot. Alleen heeft Monique van die elegante, magere enkels en ik niet (lacht). Ze is altijd mijn moderne en stijlvolle meter geweest. Toen ik mijn eigen kledingstijl nog niet had uitgedokterd, liet ze me al eens in haar kleerkast roefelen. Ze heeft me ooit een champagnekleurige handtas van Delvaux in mijn handen geduwd. Een ietwat versleten exemplaar dat ze op een rommelmarktje op de kop had getikt, maar man, wat was ik trots op dat ding! Tot ik een Delvaux-winkel binnenstapte om het schouderbandje te laten herstellen en de winkelbediende mijn dierbaar familiestuk met haar ogen de vuilbak inschoot. (lacht) Sindsdien is het een pronkstuk op de kast.”
“Toen ik zes jaar was, gaf ze me voor kerst mijn eerste soundsystem. Het was een groot, zwart gevaarte ik was er dolblij mee. Ik had een paar cd’s – van Vivaldi, Eels en Hanson - maar ik draaide ze grijs. Als ik ging slapen, drukte ik de repeatknop in en zweefde hetzelfde liedje de hele nacht door mijn kamer. Later kocht ze me een plaatje van ‘De Zusjes De Roo’, een trio schlagerzangeressen uit Nederland dat een geweldige hit scoorde met ‘Blauwe Korenbloemen’. Een paar jaar later gaf ik haar een grappige single die ‘Monique is jarig’ heette. Muzikale curiosa, een gedeeld dingetje.”
“Om nog maar te zwijgen over onze liefde voor dansen! Mijn tante heeft echt de meest geweldige dansmoves. Ze danst hoog op haar benen, heel elegant. Als mijn vrienden haar bezig zien, staan ze altijd verbaasd te kijken. Ik kan gaan feesten met mijn meter. Wie kan dat zeggen? Zij en ik zijn meestal de enigen die er meteen voor durven gaan. We kennen geen schaamte op de dansvloer. Als ze de eightiesbeats van ‘Show Me Love’ hoort, is ze sowieso vertrokken. Best grappig. Het feest op onze trouw was wild en daar had mijn meter een niet onaardig aandeel in (lacht). Dansen, zingen en muziekquizzen: zo ziet onze ideale avond eruit. Eigenlijk lijken we wel wat op de familie von Trapp!”
“Elke jaar op mijn verjaardag gaan we samen shoppen en eten. Ik denk dat die traditie ervoor zorgt dat we elkaar zo goed kennen. We kunnen bij elkaar terecht, ook als het niet zo goed gaat. Ze luistert keigoed en geeft raad, maar niet op een opdringerige manier. Soms hebben we lange, filosofische gesprekken over de liefde. Voor ik Jan kende had ik daar wel eens nood aan. Op momenten dat ik niet wist of mijn gevoel ‘normaal’ of ‘oké’ was, ging ik mijn hart luchten bij haar.”
“Af en toe duwt ze me uit mijn comfortzone. Ze was erbij toen ik mijn trouwkleed ging kiezen. Ik stond tussen twee opties: een jurk met een blote buik, zo’n leuk ding waarmee je ook naar een tuinfeest kunt, en een glamour dress. Ik wou eigenlijk voor die eerste jurk gaan, maar Monique zei: ‘In dat ander kleed transformeer je van meisje naar vrouw. Jan zou je daar graag in zien.’ Ze had overschot van gelijk. Ze kent me goed en daar ben ik dankbaar om. Een paar jaar geleden werd ik zelf meter van het kindje van mijn broer. Hij zei toen: ‘Nu kan jij de Monique zijn voor Isa’. De lat ligt hoog, maar ik vond dat heel schoon gezegd.”
MONIQUE
“Vijf jaar geleden gingen Eva en ik naar een optreden van Fleetwood Mac in het Sportpaleis. We hadden de slechtste plaatsen ooit, ergens rechts onder het dak, maar ondanks gedeelde frustraties over povere zichtbaarheid was de avond memorabel. Die muziek zit in mijn hart omdat ik als puber luisterde naar de platen van mijn broer. Tijdens dat optreden zat Eva alle teksten net zo overdreven hard mee te zingen als ik. Het generatieverschil verdampte. Toen ik thuis was, stuurde ze me een sms’je: ‘Never break the chain.’ Dat vond ik zo mooi. Eigenlijk doet ze dat wel regelmatig, songtitels doorsturen waar een betekenis achter zit.”
“Haar papa en ik zijn met twee thuis. We hebben onze ouders veel te snel verloren, wat maakte dat we op elkaar terugplooiden. Ik was van bij het begin erg betrokken in het leven van Eva. Ik kwam vaak babysitten. Ze zag me als die toffe, jonge meter die haar trakteerde op frieten uit de plaatselijke frituur in Reet. Eén keer is dat frituurbezoek danig misgelopen. Ze klopte ’s nachts op de deur van mijn kamer met de melding dat ze had overgegeven, maar dat we het de volgende ochtend wel zouden opkuisen. Bleek dat ze vanuit de mezzanine naar beneden had overgegeven. Spetters op de muren en de kast. Twee jaar geleden bleef ze nog eens slapen en klopte ze opnieuw op mijn slaapkamerdeur. Ik vreesde het ergste, maar deze keer was het een bijzonder groot uitgevallen spin die haar parten speelde. Ik ben haar meter, bij mij hoeft ze geen held te zijn (lacht).”
Gekke gewoontes
Monique over Eva: “Ze heeft een heel herkenbare oogopslag. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar er zit iets heel typerend in de manier waarop Eva je aankijkt.”
Eva over Monique: “Ze is erg bescheiden. Dat siert haar, maar soms maakt het haar wat blind. We stonden eens in een bloemenwinkel, waar de gast achter de toog haar keihard probeerde te versieren. Zo’n situaties wuift Monique ongemakkelijk weg.”
“We lijken fysiek op elkaar, maar delen ook karaktertrekjes. We hebben allebei een kinderlijk enthousiasme waardoor we de dingen er al eens ongecontroleerd uitflappen. Eva is waarschijnlijk net nog wat impulsiever en extraverter dan ik. Luider ook (lacht). Ik bewonder de manier waarop ze in het leven staat. Met heel veel lef en durf. Ik weet nog goed hoe ik me voelde toen ik haar eerste interview las. Het deed deugd om te zien hoe gelukkig haar job haar maakt. In het begin was het gewoon al fantastisch om haar het verkeer te horen lezen op de radio. Met haar deelname aan De Slimste Mens schakelde ze een versnelling hoger. Plots was ze veel bekender. In Brussel, waar ze woont, kan ze in pyjama naar de bakker. In Vlaanderen wordt ze vaak herkend. Maar ze er goed mee overweg, met die andere realiteit.”
“Toen ze Jan leerde kennen, had ik meteen door dat ze gevonden had wat ze zo trefzeker zocht. Eva heeft me altijd op de hoogte gehouden van haar liefdesleven, dus ik weet welke watertjes ze doorzwommen heeft. Met Jan was het anders. Hij maakt haar meteen oprecht en diep gelukkig. Haar leven heeft een stroomversnelling doorgemaakt. Ik had niet verwacht dat ze zo snel mama zou worden. Zij en Jan kwamen vorig jaar op bezoek met een paternoster ketting als cadeautje. Ik had het niet meteen door. ‘Ah, een klein paternosterke’. Toen begon het te dagen (lacht). Kleine Lucca weegt ondertussen een ferme acht kilo. Ik heb hem nog maar één keer vastgenomen, uit voorzorg, maar binnenkort maken Eva en ik een boswandeling. Ik ga hem toch eens tegen mijn gilet trekken.”