Direct naar artikelinhoud
Interview

‘Zonder corona waren we nu gewoon getrouwd’

‘Zonder corona waren we nu gewoon getrouwd’
Beeld Thinkstock

Er zat iets niet goed, maar zelfs als ze er lang over nadacht, kon Laura (30) geen reden vinden om een einde te maken aan haar jarenlange relatie. Maar toen kwam corona en werd het haar plotsklaps duidelijk hoe belangrijk ‘het onverwachte’ is in het leven. 

“Begin dit jaar was ik vijf jaar samen met een heel lieve jongen, hij was sportief, ondernemend, slim, ik kende zijn familie goed en hij de mijne. Regelmatig gingen we weekendjes weg, zochten vrienden op, hadden leuke vakanties – ruzie hadden we eigenlijk nooit en ik voelde me veilig en comfortabel onder zijn zorgzaamheid. Toen kwam corona en ineens kreeg ik het intens benauwd van het idee maandenlang met hem in een huis opgesloten te zitten. Ik herinner me hoe we samen op de zetel op tv hoorden zeggen dat we in lockdown gingen en ik een milde paniek voelde. Waar andere mensen zich verheugden in het innig op elkaar teruggeworpen zijn, moest ik er niet aan denken buiten hem wekenlang niemand te zien. Ons leven bestond uit dingen doen, gingen we dan nu alleen nog puzzelen?

“Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik een paar maanden eerder een andere jongen had leren kennen met wie ik af en toe iets ging drinken, maar die ik afgeweerd had toen hij me wilde kussen, althans, ik had aan dat kussen geen gevolg gegeven. Toch was hij niet de oorzaak van mijn onrust, hooguit maakte hij die meer voelbaar. In de afgelopen vijf jaar had ik me wel vaker afgevraagd of mijn vriend en ik ervoor bestemd waren eeuwig samen te zijn. Maar dan maakte ik in mijn hoofd een lijstje en kon ik niks bedenken wat er ontbrak. En als ik mijn onrust uitte tegen vriendinnen, zeiden ze altijd dat ik maar eens volwassen moest worden, dat het tijd werd dat ik me neerlegde bij de werkelijkheid, dat je niet eeuwig verliefd kunt zijn. Wij waren vijf jaar samen, we woonden in hetzelfde huis, ik was dertig, misschien moest ik eens gaan ­denken over kinderen.

“Ik begon podcasts over de liefde te beluisteren, kocht de boeken van Alain de Botton en die van Esther Perel, en probeerde me haar goede raad ter harte te nemen, namelijk dat je soms van alles moet laten voor je relatie, zelfs als dat betekent dat je er zelf even iets minder bij te winnen hebt. Dat de relatie zelf bijna een derde figuur is, en als het met de relatie goed gaat, dat het dan met de twee afzonderlijke partners vanzelf ook beter gaat. Ik redeneerde: mijn ouders zijn gescheiden, misschien is dat de bron van mijn eeuwige twijfel, wie weet is frictie mij zo met de paplepel ingegoten dat ik er onbewust altijd naar op zoek ga, ook al is het eeuwige geluk binnen handbereik.

Bij moeder logeren

“Ik voelde me ondankbaar, verwend, maar wat ik ook las, het rationaliseren, het goedpraten van mijn op het oog perfecte relatie hielp me ineens niet meer toen mijn leven van het ene op het andere moment stilstond. Alle activiteiten buiten de deur vielen weg en ik kon me niet langer verliezen in afleiding. Ik trok me terug in huis, werd onbenaderbaar voor mijn vriend, ging teams-borrels organiseren met vriendinnen, deed online sportklasjes en als ik met hem op de zetel zat, keken we series ­zonder veel te zeggen. Wat is er aan de hand, vroeg hij. Ik kon alleen maar antwoorden dat alle twijfel die ik vakkundig had weggestopt en die tot nu toe slechts af en toe borrelend naar boven kwam, ineens was beginnen te kolken.

“Daarop besloten we dat het beter was dat ik even bij mijn moeder ging logeren. Zogenaamd om na te denken, maar eigenlijk wisten we op het moment van mijn vertrek beiden dat dit het einde was. Wat kon hij veranderen, me meer geven dan hij al deed? Zelfs als ik eindeloos treuzelde met mijn make-up waardoor we veel later dan afgesproken het huis uit gingen, had hij zich nooit opgewonden. Ik vroeg weleens, waarom word je nooit boos, maar dan zei hij: natuurlijk is het irritant, maar ik denk gewoon, laten we er liever een leuke avond van maken.

“Nu, vier maanden later, kijk ik terug op een scheiding die verdrietig was maar even frictieloos als onze vijfjarige relatie. Wij denderden maar door met een volle agenda, knus, gezellig, met op papier alles netjes op orde; een lieve man, een die mijn moeder aardig vond, die het met mijn vriendinnen goed kon vinden, een zorgzame man die al had aangegeven later ook een deel van de opvoeding van de kinderen op zich te willen nemen; alles was bij wijze van spreken afgevinkt. Vreemd om te bedenken dat zonder de gedwongen isolatie in maart mijn leven niet deze wending had genomen. Als corona een paar jaar later was opgedoken of helemaal niet, waren wij denk ik gewoon en niet onprettig getrouwd, wie weet was ik dan zwanger geraakt, want het leven van ons dertigers vraagt om progressie, niet om stilstand.

“Op dit moment is alles weer blanco en begin ik helemaal opnieuw. Voor het eerst merk ik hoe weldadig het onverwachte is. Om je heen kijken en denken: wat zal ik nu eens doen? Het contact met de man met wie ik eerder kuste, krijgt voorzichtig vorm. Ontdaan dit keer van concrete regels en een strak kader. Met deze nieuwe man zit ik zonder plan op de bank, en kletsen we over onzin. Niet ‘hoe het hoort’ is leidend, maar het onberedeneerbare. Natuurlijk is alles nieuw, dat maakt een groot verschil, maar met man nummer 1 begon het anders dan dit keer, toen had ik meteen al twijfels die ik vervolgens kundig wegredeneerde. Wie weet pak ik over een jaar of tien Esther Perel er weer eens bij als het toch spaak loopt, maar voorlopig blijft ze dicht. Ik ben verliefd. Verliefd op een manier waarop ik nooit eerder verliefd was. Die uitleg voor mijn gedrag is mij voorlopig genoeg. Laat het ongewisse maar komen, ik ben er niet bang meer voor.”