“Het Gewest zal deze landbouwgronden ter beschikking stellen van landbouwers met het oog om de korte keten aan te moedigen. De gesprekken lopen”, aldus de minister die geen verdere details gaf, met name over de middelen die hij daarvoor wil uittrekken.

N-VA-Kamerlid en Vlaams-Brabander Theo Francken reageerde scherp op Twitter: “Maar enfin, kunnen die Groenen nu echt eens geen dag normaal doen?! Wegentol invoeren en onze schaarse Brabantse landbouwgrond opkopen. In welke eeuw leven die groene vogels eigenlijk?”

Ook Cieltje Van Achter, N-VA-fractieleidster in het Brussels Parlement was verontwaardigd. “Paars-groen in actie: we kopen landbouwgrond om Brusselaars te voeden. Zot idee, zelfs mocht Brussel massa’s geld teveel hebben. De realiteit is dat de Brusselse begroting structureel in het rood staat en we nog steeds wachten op een deftig relanceplan. #zucht”, klonk het op de sociale media.

Afgeschoten

Het voorstel werd ook meteen afgeschoten door Alexia Bertrand, de MR-fractieleidster in het Brussels Parlement. “Dus het Brussels Gewest gaat gronden kopen in Waals- en Vlaams-Brabant om de Brusselaars te voeren? Schakelen we over op een planeconomie? In de huidige toestand is dat niet de rol van de staat. Het Gewest moet eerst de weinige middelen die ze heeft beheren om zijn basisverplichtingen (werk, infrastructuur) na te komen”, schreef ze op Twitter.

Ook Waals minister van Landbouw Willy Borsus (MR) reageerde verbaasd op de aankondiging. “Ik heb met verbijstering kennis genomen van de verklaringen van Alain Maron”, klonk het. “Landbouwgrond is extreem duur en de toegang tot de grond is ingewikkeld in Wallonië. Dat een Gewest aankondigt een aankoopbeleid te hebben gaat de druk voor veetelers en land- en tuinbouwers verhogen”, aldus Willy Borsus die het “totaal gebrek aan overleg van het Brussels Gewest met het Waals Gewest” hekelt. Dat is ook het geval voor het dossier van de Brusselse stadstol, voegt hij eraan toe.

Borsus stelt nog dat hij bereid is om werk te maken van de korte keten, voedingszones rond de grote steden of het dichter bij elkaar brengen van producenten en verbruikers. Maar dat moet op een ernstige wijze gebeuren, in overleg met de betrokken sectoren en niet ten koste van bedrijven die pertinente initiatieven ontwikkelen.