Mag nonkel Swa komen?

Wij zaten aan de keukentafel met een groot vel blanco papier tussen ons in. Net hadden wij – mijn vrouw en ik - naar het tv-journaal gekeken en alle cijfers en evoluties en waarschuwingen en voorbehouden en dreigingen op ons laten inwerken. Dat waren er nogal wat. Wij hadden naar het vermanende vingertje van Frank Vandenbroucke gekeken, wij hadden het cynisme van Marc Van Ranst met een korrel zout genomen, wij hadden gewenst dat er op de wereld meer mensen zouden zijn als Steven Van Gucht. Maar nu was het dus aan ons. En moest De Vraag beantwoord worden: wie mocht er dit coronajaar naar ons Kerstfeest komen?

Nu moet u weten dat ons Kerstfeest binnen onze grote familie wereldberoemd is. Het Sinterklaasfeest bij nonkel Gaston mag er zijn, wij hebben ons met Oudjaar bij tante Jeanne en nonkel Robert nog nooit verveeld en het Paaseieren rapen bij nonkel André en tante Germaine is iets waar we allemaal naar uitkijken. Maar er gaat niets boven Kerst bij ondergetekende. Al vanaf half augustus, als wij Moederkesdag vieren bij bompi en bompoe, wil de verzamelde familie weten of wij al een kerstboom besteld hebben, wat er op 25 december op het menu zal staan, welke liederen er zullen gezongen worden.  Gevolgd door de quasi achteloos gestelde vraag: ‘we mogen toch komen?’

Dat is een verwijzing naar een pijnlijk moment in onze familiegeschiedenis. In 1979 hebben wij nonkel Albert tot persona non grata verklaard omdat hij het jaar tevoren zijn auto voor onze garage had geparkeerd en die niet had willen verplaatsen.

‘Natuurlijk moogt gij komen!’ luidde ons vaste antwoord. ‘Hoe meer zielen hoe meer kerstvreugd.’

Dit jaar liggen de kaarten evenwel anders, ik hoef u niet uit te leggen waarom dat zo is. Vier extra-gasten mogen wij verwelkomen in ons huisgezin. Om u duidelijk te maken voor wat voor een dilemma wij staan: verleden jaar hadden wij met Kerstmis 28 volwassenen aan tafel. Achtentwintig! Plus nog eens een resem grut aan de kindertafel.

U zult begrijpen dat mijn vrouw en ik nogal grimmig tegenover mekaar zaten aan de keukentafel. Zij wilde haar familie erbij, ikzelf stond op mijn prerogatieven als stamvader. En dus werd er gemarchandeerd als op de markt in Istanboel. Werden de verdiensten van broers en zussen opgehemeld dan wel geminimaliseerd. Werd het morele gehalte van neven en nichten geprezen dan wel in twijfel getrokken. Werden de antecedenten van nonkels en tantes aan een kritisch onderzoek onderworpen. Werden de cadeaus van peters en meters van de laatste vijf jaar op hun waarde geschat. 

‘Mag nonkel Swa komen?’ vroeg mijn vrouw.

Haar listige blik was mij niet ontgaan.

Uiteraard maakte nonkel Swa geen kans. Hij had vorig jaar geen cadeau meegebracht maar wel voor drie gegeten! Een veto van mij zou evenwel de kansen van tante Maria vergroten. Dacht ze toch. Maar ik was niet vergeten hoe tante Maria zich drie jaar geleden te buiten was gegaan aan de Elixir d’Anvers en buiten in de rododendrons had staan overgeven. Ik van mijn kant wilde minstens één broer en één zus erbij, plus de peter van onze jongste, nonkel Gustaaf. Waar mijn vrouw dan weer dwars voor ging liggen.

‘Is mijn familie soms minder dan de uwe?’

Omdat wij er niet uitkwamen, lasten wij een time out in. Ik tikte even op de coronabarometer op de schouw maar die bleef onveranderd op lockdown staan.

‘Weet ge wat?’ zei mijn vrouw toen we opnieuw aan tafel zaten, ‘als we de kwestie nu eens voorleggen aan een neutraal persoon.’

‘Aan wie hadt gij dan wel gedacht?’ sneerde ik. ‘Aan Lieven Annemans misschien?’

‘Toch niet, antwoordde mijn vrouw, ‘ik dacht eerder aan de coronacommissaris, Pedro Facon. Die mens heeft toch niets meer om handen, sinds Frank Vandenbroucke Minister van Alles is.’