“Wat ministers morgen ook vertellen: mijn kerstfeesten zijn allemaal geschrapt”

Vooreerst dus: ik ben zot van kerst. Ik ben ook zot van zomer. De gapende leegte tussen die twee, gekenmerkt door kortende dagen en het grote niks, vul ik met smachten en vooruitkijken. Omdat ik nogal vasthoud aan kalendertradities en een juiste chronologie der dingen, spaar ik dat zorgvuldig opgebouwde verlangen op tot 7 december, waarna het ontsnapt als stoom uit een fluitketel. De krans aan m'n voordeur, de lampjes achter het raam en de versierde kerstboom zijn dan nog maar een kwestie van uren.

Doch, dat is slechts het voorspel. De geur van dennentakken en de lichtjes in de tuin die bij valavond aanspringen op eenvoudig commando van een timer: het zijn louter de aperitiefhapjes voor het echte werk. Want voor een kerstliefhebber als ik? Geen groter genoegen, geen intensere vreugd dan de avond van 24 december, wanneer behalve de oven ook de liefde overuren draait.

Je trekt er de juiste schoenen voor aan en hebt wéken voordien je dressing al staan screenen, om last minute toch nog iets nieuws te gaan halen, want een pantalon met een gouden glitter had je nog niet. Misschien mag er zelfs een krul in je haar. En al heeft je spiegelbeeld in máánden geen oorbellen meer gedragen: die avond mag het. Laatste check, kinderen opgetaloord, cadeaus gestrikt, je ruikt de verse bladerdeeghapjes van de traiteur al door de kartonnen taartdoos heen.