Roos (39) beschrijft hoe leven als postbode echt is: ‘Ik kreeg gisteren 4 uur en 13 minuten om 100 pakjes te leveren. Met een kapotte gps’

De kritiek was loeihard toen Bpost vorige week aan een deel van haar klanten vroeg om zelf pakketjes op te halen, omdat het personeel het niet meer gebolwerkt kreeg. Ruim een half miljoen pakjes per dag worden er momenteel verdeeld en daarmee liggen de cijfers tijdens deze tweede lockdown nog hoger dan die van de eerste. En dan moeten het online shoppingfestijn Black Friday en de feestdagen nog komen.

Ook online kwam er flink wat commentaar en die viel niet goed bij Roos (39). Ze besloot te beschrijven hoe een willekeurige werkdag er voor haar uitziet, zodat iedereen zou weten dat de job geen lachertje is.

In het draadje hieronder kan je lezen hoe ze dinsdag in de tweede ploeg zat. Dat betekent dat ze geen post, maar uitsluitend pakketjes moest bedelen. Honderd in totaal, en daar kreeg ze welgeteld 4 uur en 13 minuten voor. Wat volgt is een ontnuchterend verhaal. Zo omschrijft Roos hoe ze volgens haar planning tussen 11.17 en 11.26 uur zes pakketten moest leveren in een lange straat. “Zes. Op negen minuten. 11.17 uur: tijdig geleverd. 11.19 uur: te laat. 11.21 uur: shit, wegenwerken. Rosy spurt door het wegzakkende zand en de modder, 150 meter ver. Naast graafmachines. Pakket leveren. Spurt terug. Tien minuten verloren. Door één zending van de honderd.”

Ook haar slecht werkende gps kost haar tijd. “Hij viel (wilde gok) 50 keer uit. Terugrijden naar kantoor was geen optie, want een race tegen de tijd. Mijn kinderen zaten bij mijn nicht, die opvang voorzag”, klinkt het. De gps blijkt bovendien verouderd. Tot drie keer toe stuurt hij haar een doodlopende straat in. En wegenwerken worden er niet door opgepikt. “Mijn sandwiches eet ik tussendoor op. Schrok ik op”, vertelt ze.

Onvindbaar

Ze omschrijft ook hoe ze in het donker op zoek moet naar een adres dat onvindbaar lijkt. “Ik zag geen huisnummer en de opvolging van nummers klopte niet. Gevloek binnensmonds. Ik belde aan bij enkele buren, zonder resultaat. Ik registreerde in mijn mobi ‘adres onvindbaar’ en vervolgde mijn route. Bij het afleveren van mijn laatste pakket sloeg de twijfel toe. Ik wil geen klacht, dus ging ik terug naar de straat. Na 10 minuten zoeken vond ik het toch. Ik vroeg aan de man of het adres correct was en maakte hem attent op het ontbreken van een huisnummer en/of naam aan de voordeur. ‘Het staat toch op mijn brievenbus?’, beet de man me toe. Piepklein inderdaad. Ik had een kwartier sneller binnen kunnen zijn. Na een dag zonder pauze. Eten in de wagen.”

Ze klokt uiteindelijk af op 5 uur en 40 minuten. “Scheelt maar 1 uur en 27 minuten met wat mijn werkgever van me verwachtte”, zegt ze. “Ja, ik leg het pakketje aan uw deur en loop - wachtend tot men de deur opendoet - al naar mijn wagen. Ja, ik doe mijn best om elke levering te volbrengen. Ja, ik zou graag een babbeltje doen. Ja, ik zou graag rustig eten. Ja, het raakt me best wel als ik al die bagger online lees. Ik deed 100 keer mijn uiterste best. Zoals elke dag. Warme groet, uw postvrouw”, besluit ze.

In een reactie benadrukt Roos - die sinds augustus vorig jaar voor de post werkt - dat ze gewoon de andere kant van de medaille wilde laten zien. “Ik hoop dat mensen de volgende keer twee keer nadenken voor ze op sociale media verkondigen dat postbodes lui zijn en soms ‘geen zin’ hebben om aan te bellen”, zegt ze.

Achteruitrijlichten 

“Ik had mijn draadje trouwens nog veel langer kunnen maken”, gaat de alleenstaande mama van twee verder. “Ik heb ooit een krantenronde gereden terwijl mijn achteruitrijlichten niet werkten. Ik had het pas door toen ik de eerste doodlopende straat inreed en er achterwaarts weer uit moest. Een vrouw aan een busstation vertelde me dat ze het niet deden. Het was een ronde met veel doodlopende straatjes, daarom heb ik de hele tijd mijn vier richtingaanwijzers aangezet. Of die keer dat ik met een slecht werkende handrem een ronde moest doen over heuvelachtig terrein. Of dat ik een wagen had met een deur die niet goed sloot, waardoor de hele ronde lang het alarmsignaal piepte.”

Dat je als postbode naar huis mag als je werk klaar is en je daardoor vroeger kan stoppen als je snel bent, is iets waar alleen het oudere personeel met een vaste ronde zijn voordeel mee doet, zegt Roos. “Ik ben vervanger. Ik weet nooit op voorhand wat ik zal moeten doen en wordt vaak op een nieuwe ronde gezet. Ik kan de keren niet tellen dat ik in plaats van om 14 uur pas om 15.30 uur of 16.30 uur thuis was. Maar ik was wel al bezig van 4.45 uur ‘s morgens. Makkelijk is dat niet als je kinderen hebt. Er komt speciaal een vriendin slapen om hen naar school te brengen ‘s morgens als ik een vroege shift heb, of van school te halen als ik laat moet werken.”

Intussen heeft Roos beslist om ander werk te zoeken. “Het is jammer, want ik doe de job graag”, zegt ze. “Er is niets zo mooi als elke dag de zon te zien opkomen tijdens je krantenronde. Dat mag je aan elke postbode vragen. Dat verveelt nóóit.”