Alinda Van der Cruysen veroordeeld tot 15 jaar cel voor moord op twee bejaarde familieleden
Zeven ja’s tegen vijf neens. Met die patstelling schoof de volksjury in Leuven na 8 uur beraadslagen de hete aardappel door naar de drie beroepsrechters. Die verklaarden Alinda Van Der Cruysen schuldig aan een 29 jaar oude dubbele moord op een bejaard koppel. Het hof veroordeelde haar tot 15 jaar opsluiting.
De 47-jarige Alinda Van Der Cruysen las haar laatste woorden ’s ochtends af van een papiertje. “Ik snap niet dat iemand in staat is om zoiets gruwelijks te doen”, sprak ze. “Ik vind het verschrikkelijk dat mensen denken dat ik daartoe in staat zou zijn.”
Het hele proces lang bleef ze ontkennen ook maar iets te maken te hebben met de dubbele moord op haar grootoom Jules Bogaerts (81) en groottante Jeanne Jacobs (78) op 9 december 1991 in Tienen. De gruwelmoord, met pogingen tot villen en handamputatie, was 29 jaar lang een cold case, en blijft dat ook ten dele. Op grond van DNA-onderzoek is er altijd van uitgegaan dat er twee daders moeten zijn geweest.
DNA op broek
Om schuldig te worden bevonden is er binnen een Belgische assisenjury nood aan een meerderheid van 8 tegen 4. 6-6 is een vrijspraak. Bij 7 keer ‘schuldig’ versus 5 keer ‘onschuldig’ zijn het de drie beroepsrechters die beslissen. Dat gebeurt hoogst zelden. Wijlen Michel Nihoul kreeg die score op het proces-Dutroux in 2004 voor de vraag naar zijn betrokkenheid bij de ontvoering van Laetitia Delhez. Het hof in Aarlen beschouwde dat toen als een teken van twijfel dat in het voordeel van de verdachte moet spelen.
De bewijslast tegen Alinda Van der Cruysen was mager. Haar DNA werd teruggevonden op een broek die twee dagen na de moord ruim 2 kilometer verder werd teruggevonden, met bloedspatten van Jules Bogaerts op. De toenmalige rijkswacht liet destijds 16 vrouwelijke verdachten de broek passen, maar toen enkele jaren later forensische DNA-analyse haar intrede deed, was het DNA van Van der Cruysen nog altijd het meest dominante.
“De kans dat het aangetroffen DNA zou kunnen overeenstemmen met een onbekende derde is meer dan één op een miljard”, zo motiveerde rechter Peter Hartoch het besluit om de zeven juryleden te volgen. “Zij droeg deze broek gedurende een langere periode. Het staat boven iedere redelijke twijfel dat Alinda Van Der Cruysen deze broek langer heeft gedragen.”
Lees ook
De absurde zaak Bogaerts-Jacobs: het bierglas, de broek en de brutale moord
Dubbele bejaardenmoord: wetsdokter corrigeert 29 jaar oude aannames
Minstens twee daders
Alinda kwam als kind tot in 1989 een keer per maand op bezoek bij Jules en Jeanne. In de jaren daarna nog slechts driemaal per jaar. Ze verklaarde het DNA-spoor met verhaal over haar overleden oom Guy Van Der Cruysen, die met haar op bezoek zou zijn gegaan bij Jules en Jeanne in Tienen, kort voor de feiten. Hij zou haar andere kleren hebben laten passen, waaronder Pepe-jeans van maat 42. Ze kwam met die verklaring nadat ze in 2014 op grond van nieuw DNA-onderzoek werd aangehouden.
“Deze versie is om verschillende reden niet aannemelijk”, oordeelde het hof. “Dat zij significant meer huidschilfers zou verliezen is niet aangetoond.”
Ook het hof gaat ervan uit dat er minstens twee daders waren.
Peter Hartoch: “Vermoedelijk heeft Alinda Van Der Cruysen niet alleen gehandeld en dus kan het aandeel van iedere dader niet worden vastgesteld. Alinda heeft minstens aan het misdrijf meegewerkt. De dader of daders kunnen niet zonder hulp hebben gehandeld. Zij maakte zich minstens schuldig aan een ondubbelzinnige goedkeuring van de overige dader of daders door het doen verdwijnen van kleren.”
Alinda bleef zo goed als onbewogen bij de uitspraak, haar gezicht verborgen achter een FFP2-masker. De zware consequenties van het verdict leken niet tot haar door te dringen. Zij beleefde dit proces in vrijheid, juist omwille van de grote twijfels die voor velen nog altijd rond deze zaak hangen. En wellicht zullen blijven hangen.
Strafmaat
Openbaar aanklager Hans Van Espen zorgde in een eerste reactie op het verdict voor een verrassing. Hij sprak in een slotpleidooi over de strafmaat de jury toe en zei: “U mag rekening houden met verzachtende omstandigheden. Kan u milder straffen? Absoluut. Het is mogelijk om tot drie jaar te zakken. Dat is voor ons het minimum.”
De magistraat gaf ook een omstandige uitleg over hoe Van Der Cruysen vrij snel vrij kan komen, mits ze een derde van haar straf heeft uitgezeten. “U kan ook op grond van haar houding beslissen om haar milder te straffen. Voor de wraakroepende wijze waarop de moorden plaatsvonden valt geen verzachtende omstandigheid te bedenken. Wij hebben ook geen schuldbesef gehoord of een verontschuldiging gehoord. Ze legt de schuld altijd bij iemand anders. Ze had al tien keer veroordeeld kunnen zijn: voor drugs, voor verboden wapenbezit vanwege een mes dat ze altijd bij zich had. En ondanks alles blijft Alinda zwijgen en andere gevaarlijke mededaders de hand boven het hoofd houden.”
Hij eiste uiteindelijk 25 jaar opsluiting.
Advocaat Nick Heijnen benadrukte in zijn slotpleidooi dat Alinda Van der Cruysen 29 jaar lang als een soort heilige leefde: “Zij woont op haar flatje in Deurne en haar hobby’s zijn haken en mensen helpen. Van alle redenen om haar te straffen geldt vandaag alleen nog vergelding. De samenleving heeft niets te vrezen van Alinda. Zij mag gerust mijn buurvrouw worden.”
De jury en het hof trokken zich iets voor zevenen terug om te beraadslagen over de strafmaat. Die werd later op de avond bekend gemaakt. Van der Cruysen kreeg een celstraf van 15 jaar.