Beste Dries Van Langenhove, begin met Filip Dewinter en Carrera Neefs een carnavalswinkel

Beste Dries Van Langenhove,

Men zou dat op het eerste gezicht niet zeggen, maar u en ik, wij hebben wel iets gemeen. Jazeker. U, de afgetrainde jonge vlegel met het totalitaire ideeëngoed, en ik, de afgeleefde gutmensch die voor de Lügenpresse werkt, wij delen de aandrang om de mensheid op te splitsen in twee categorieën. U doet dat volgens etnisch-religieuze criteria, ik hanteer de politiek-psychologische invalshoek. Voor u heeft alleen de hagelblanke inboorling met een lokale stamboom die teruggaat tot de vijfde eeuw voor Christus het recht om hier te leven, de rest zijn een bende barbaren die wat u betreft mogen beschikken. Zelf maak ik het onderscheid tussen twee soorten bezoekers aan de Kazerne Dossin. De ene is zo diep onder de indruk van het leed dat mensen elkaar kunnen aandoen, dat hij (m/v/x) besluit om voortaan te leven in rede en mededogen. De andere ziet in de grondeloze hel die het museum toont een bron van inspiratie en mogelijk businessmodel. U, bijvoorbeeld.

Omvolking

Het laatste exploot waarmee u de media haalde, toonde dat nog eens aan. Volgens u zijn alle politieke partijen, behalve Vlaams Belang, erop uit om alle autochtone Vlamingen te vervangen: “Ze willen je weg. Ze haten je.” U dreigt met wat in uw kringetje bekendstaat als de zogenaamde “omvolking” – een van racisme doordrongen waanbeeld dat bedoeld is om mensen bang te maken, op te hitsen en naar uw partij te loodsen. De verkiezingen van 2024 moeten het moment van de waarheid worden: “We hebben nog drie jaar.”

Deze brief, mijnheer Van Langenhove, om u inzake die volgende stembusgang van de nodige goede raad te voorzien. Ik denk dat uw partij – en hier richt ik mij ook tot uw voorzitter – voor een existentiële keuze staat. Momenteel bevindt Tom Van Grieken zich nog in een pijnlijke spagaat. Hij hangt de afgeborstelde knaap uit terwijl hij tegelijk toch de onfrisse walmen van de blinde haat blijft dulden. Die spreidstand is onhoudbaar: het is alsof hij tegelijk wil vuurspuwen én blokfluit spelen. Hij heeft de brave debatfiches van N-VA van buiten geleerd om als een serieus politicus onder de mensen te komen én hij heeft u tot kopstuk van de partij gebombardeerd. In Nederland leiden chatgroepjes vol smerige en racistische boodschappen tot de implosie van een partij: kijk naar wat Forum voor Democratie van Thierry Baudet heden overkomt. In Vlaanderen krijgt de eindbaas van zulke chatgroepjes een zetel in de Kamer toegeworpen – genocidaire humor is hier een katapult naar de roem. Maar als het VB wil besturen, zal ze toch moeten kiezen.

Twee opties

Optie één is die van de redelijkheid. U trekt zich, samen met onder meer Sam Van Rooy, Filip Dewinter en Carrera Neefs terug uit de partij en begint een winkel in lederhosen, overmaatse bierpullen, dirndls en ander carnavalsgerief. Bij wijze van nevenactiviteit vestigt u zich als loodgieter en allround klusjesman – die zijn er altijd te weinig. Vlaams Belang komt tot inkeer, verontschuldigt zich voor alles, gooit alle ranzigheid overboord en bewaakt voortaan de grenzen der welvoeglijkheid.

Optie twee is die van de radicaliteit. U probéért zelfs niet meer om een schijn van fatsoen hoog te houden en gaat gewoon all the way. U laat een snorretje staan, kamt uw kuif met brillantine schuin naar beneden over uw voorhoofd, geeft al uw toespraken voortaan in bierkelders, pleegt met een stel kornuiten een mislukte staatsgreep en schrijft tijdens de daaropvolgende gevangenisstraf een boek waarin uw apocalyptische visie op de wereld voor het nageslacht wordt vereeuwigd. U noemt het: Mijn worsteling.

Daarna ruilt u die blauwe T-shirts van Schild & Vrienden voor modieuze bruine hemden, en uw puntschoentjes voor kloeke kaplaarzen, zodat we niet meer hoeven te zien dat u qua broeklengte altijd een beetje water in de kelder hebt – zulke laarzen marcheren ook lekkerder, onderweg naar de macht. Een akelig vooruitzicht, maar een optie.

Kansenparel

Ik herinner mij nog, mijnheer Van Langenhove, het interview dat ik met u deed toen ik – naïeve pummel die ik ben – ergens nog een glimp van een kansenparel in u bespeurde die misschien iets moois van zijn leven kon maken. U bekende mij toen dat u, weliswaar niet met mij, een gezin wil stichten en op het einde van uw leven wil kunnen zeggen dat u uw talenten hebt benut om zoveel mogelijk verandering ten goede te bewerkstelligen. U was, zo meende ik te begrijpen, bang om ooit een fatale vergissing te begaan.

Nu heb ik mij sindsdien vaak afgevraagd wat in uw ogen zo’n vergissing zou kunnen zijn, zoiets waar een mens de rest van zijn leven spijt van kan hebben? Vijftig rijden waar je maar dertig mag? Een porseleinen soepkom laten vallen? Een postpakket per abuis te veel frankeren? De bechamelsaus doen klonteren? De diftongen fout uitspreken?

Of is het uw grote vrees dat u ooit, als het zover komt en u klaarstaat om het vaderland te dienen, de treinen niet stipt zult laten vertrekken?

Courage met de keuze!

Joël De Ceulaer, senior writer