Deze Netflix-hit herinnert ons eraan dat we léven als we wat ongein uithalen

Wat zijn de momenten waarop u het gevoel hebt dat u lééft, met twee accentjes? Ik ervoer dat vorige vrijdagochtend. Voor het ontbijt was ik aan het dansen in de woonkamer en plots dacht ik: amai, wat zou het zalig zijn om hier nu een discolamp te hebben en mijn grooves in kleurtjes onder te dompelen. “Fernand, niets houdt je tegen om effectief zo’n multicolor licht te bestellen”, bedacht ik mij. “Ja maar!”, antwoordde mijn hoofd terug. “Maatschappelijke en sociale normen! Een volwassen man met een discolamp in zijn living, dat hoort gewoon niet!”

De volgende dag stond een pakjesbezorger van PostNL met zo’n lamp voor mijn deur. Het is even plezant als ik me had ingebeeld en mijn vrienden lachen zich een kriek wanneer ik hen facetime om het lichtschouwspel ten huize Van Damme te etaleren. Al dat amusement in deze deprimerende tijden had ik gemist als ik de sociale en maatschappelijke normen weer eens had laten zegevieren.

Vegen daar occasioneel ook hun broek aan: Sofie en Max, de hoofdpersonages uit de nieuwste Netflix-hit Love & Anarchy, al getipt door The New York Times en The Washington Post. Het verhaal? Sofie, een ambitieuze consultant en getrouwde moeder van twee, krijgt de opdracht om een uitgeverij te moderniseren. Ze is ook pornoverslaafd en wanneer de jonge IT’er Max haar op een avond al masturberend betrapt, beginnen ze onverwacht een flirterig spel. Ze dagen elkaar uit om dingen te doen die de goegemeente afkeurt. Het begint braaf, zo moet Sofie zonder reden heel kwaad worden op een collega, maar naarmate het spel vordert – verrassing verrassing – escaleert de boel.

Love & Anarchy is één van de meest intrigerende series die ik in de afgelopen maanden heb gezien. De reeks herinnert ons eraan dat we léven als we wat ongein uithalen. Maar ze maakt ook duidelijk dat je dat toch wat moet kunnen temperen. Je kunt niet iedere dag discolampen laten aanrukken om het bestaan net dat tikkeltje spannender te maken.

Misschien geldt dat op liefdesvlak nog des te meer. Je kunt niet ieder jaar in het holst van de nacht een taxi nemen om honderd kilometer verder je liefde te betuigen. Je met volle overgave in een verliefdheid storten, bereid zijn om veel op te geven: dat beantwoordt misschien aan de stormachtige, zotte kijk op liefde waarmee we opgroeien, zulke situaties geven ons misschien het gevoel dat we léven, maar ze zijn ook bijzonder lastig voor onszelf en onze omgeving. En dan kan het problematisch worden. Ook dat maakt Kärlek och Anarki - zoals de reeks in Zweden heet - duidelijk.

Onze strapatsen doseren zou dus het kernmotto moeten zijn, maar vraag is: hebben we daar uiteindelijk wel in te kiezen? Kijk nu naar Love & Anarchy.