Direct naar artikelinhoud
DM Zapt

Martine deed bij haar afscheid wat ze de voorbije 42 jaar altijd al deed

Nieuwsanker Martine Tanghe gaat met pensioen.Beeld VRT

Pieter Dumon zet de blik op oneindig. Vandaag: het laatste journaal van Martine Tanghe.

Na maar liefst 42 jaar was Martine Tanghe maandagavond aan haar allerlaatste journaal toe. De koningin der nieuwsankers vierde vorige week haar vijfenzestigste verjaardag en aan de Reyerslaan gaan dan alle alarmbellen af. Wie die grens overschrijdt, moet met pensioen. Zelfs voor leading lady’s wordt op die regel geen uitzondering gemaakt.

Zelf was ze liever geruisloos uit beeld verdwenen. Nog één keer schakelen naar Björn Soenens in New York, nog één keer de coronacijfers, nog één keer over naar de sport. Om zoals steeds te eindigen met “dank dat u bij ons was”. Daarna gewoon de studiolichten uit. Zonder toeters, zonder bellen. Misschien nog een traktatie voor de collega’s. Een glaasje lauwe cava, een toastje met krabsla en dan adieu. 

Al moet ze de afgelopen dagen vermoed hebben dat haar afscheid net iets anders zou verlopen. Martine was plots overal. In media allerhande rolden collega’s over elkaar heen om zo veel mogelijk bloemetjes haar richting uit te gooien. Zelfs in het VTM-nieuws dook ze op. Kwestie van op de valreep nog snel de pax media op haar toch al indrukwekkende palmares bij te schrijven. 

Amper een paar minuten ver in haar allerlaatste uitzending wist Martine al dat het geen journaal als een ander zou worden. Bart De Wever was de eerste om Martine te feliciteren. Nadat hij de Vivaldi-regering de mantel had uitgeveegd, mocht hij nog even zijn favoriete nieuwsanker in de bloemetjes zetten. Na hem was het de beurt aan Ivan Ollevier, Björn Soenens en Maarten Vangramberen om hetzelfde te doen. En Martine? Die deed wat ze de voorbije 42 jaar altijd al deed: het hoofd koel houden en in stijl de storm trotseren. 

Ze probeerde nog wel om haar journaal af te sluiten zoals ze altijd deed, in de hoop dat de wind zou gaan liggen. Maar toen moesten de festiviteiten nog beginnen. “Ik weet dat je geen groot afscheid wilde”, zei Wim De Vilder toen hij met Martines kleinzoon Max aan de hand de studio binnenwandelde. “Maar natuurlijk kunnen we je zo niet laten gaan.” De voorbije 42 jaar perfectioneerde Martine de kunst om met één veelzeggende blik duidelijk te maken wat ze van de situatie vond. Deze keer bleef die blik achterwege.

Martine kreeg een eigen extra journaal voorgeschoteld. Met een obligatoir carrièreoverzicht, een studiogesprekje, een waslijst aan lofbetuigingen en zelfs een prijsuitreiking. Maar echt ontdooien deed ze pas toen het over sport mocht gaan en ze vol enthousiasme de beslissende goal van de Rode Duivels tegen Japan reconstrueerde. In Het Journaal zien we Martine niet meer terug. Misschien kan Frank Raes haar bij wijze van eerbetoon een plaatsje aan zijn Extra Time-tafel gunnen?