Gwenn (19) uit Rekem leest liefst voor aan peuters en jonge kleuters. Ze is slechthorend en vond het wel een beetje moeilijk om de stap naar voorlezen te zetten. “Ik twijfelde of ik het goed zou doen en of de kindjes het leuk zouden vinden”, aldus Gwenn. Ze vindt het leuk om verhalen voor te lezen in de kleuterschool en de kinderopvang én voor haar eigen petekind. Als slechthorende is het niet evident om een fijne vrijetijdsbesteding te kunnen uitoefenen. Voorlezen is voor Gwenn de max.

Jeugdwerk

Jasmien (17) uit Meeswijk schrijft zelf graag teksten. Voorlezen is voor haar even wegduiken in een andere wereld. “En ik neem de kinderen mee. De personages trekken je mee naar de gekste avonturen zoals in het verhaal van ‘Het grote poepconcours’. Kinderen volledig in die wereld zien opgaan, geeft me een heerlijk gevoel. Door de reacties van kinderen leer ik elke keer weer meer over hun leefwereld. Dit maakt van mij een betere jeugdwerkbegeleidster”, aldus Jasmien. Dat laatste wordt beaamd door Emma (20) uit Meeswijk en Steuwie (21) uit Reppel.

Emma Snijders (21) uit Lanklaar beschouwt voorlezen als een theaterervaring. “Als verteller kan je je van de domme houden en tijdens de interacties kinderen laten verzinnen”, stelt Emma. “In een voorleessessie kunnen kinderen zich in een ongedwongen sfeer leren uitdrukken. Het is tof om te zien wat een boek kan losweken en hoe je een vertrouwensband kan hebben door samen te genieten van een boek.”

Sander (16) is doof en slechtziend geboren. Het is voor hem niet evident om aansluiting te vinden bij leeftijdsgenoten. “Meestal vergeten ze me aan te kijken als ze tegen me spreken. Dan versta ik hen niet. Vergaderen is ook niet altijd even makkelijk. Ik moet kunnen liplezen. Het is nodig voor mij dat mensen altijd duidelijk spreken. Maar als het even niet meer gaat, zeggen we dat tegen mekaar. Het is echt een fijn groepje. Erbij mogen horen, iets nuttigs kunnen doen, gewaardeerd worden en de kinderen zien lachen, merken dat ze zich goed voelen bij mij. Dat maakt me gelukkig”, zegt Sander. Hij verzint ook zelf verhalen en voegt educatieve activiteiten toe bij het voorlezen. Zo heeft Sander voorgelezen bij kleuters van De Springplank in Neeroeteren, waar hij stage loopt. Met een handpop, een koalabeer en een dokterstasje onder de arm en een zak vol extra spulletjes gaf hij de kleuters een belevingsvolle voorleessessie rond het prentenboek ‘De oortjes van Victor’.

Slechthorenden

Dankzij Sander kregen kleuters de kans om zich een beetje in te leven in de wereld van doven en slechthorenden. “Het allerliefst lees ik voor met een kamishibai, een Japans verteltheatertje”, gaat Sander verder. “Als je slechtziend bent, zijn kleine letters en illustraties niet ideaal. De grote prenten van de kamishibai zijn handig voor mij.”

Het vieze beestje corona stak helaas een spaak in de wielen van deze jongeren. Live voorlezen kan niet meer. De koppen werden bij mekaar gestoken en er werden nieuwe plannen gemaakt: verhalen inspreken en audio-opnames maken. Gwenn brak het record: zij sprak 45 verhalen in. Hopelijk kunnen ze snel terug live voorlezen én ook vergaderen rond een tafel. Immers, voor Sander is het onmogelijk om via online videobellen contact te hebben met de andere jongeren. Ondanks de moeilijke coronatijden blijven deze jongeren zoeken naar mogelijkheden om de kracht van de verhalen tot bij de kinderen te brengen. Zo werden ongeveer 70 verhalen via audio- en video-opnames verspreid om kinderen te laten genieten tijdens de voorleesweek.