Rode Duivels treffen Frankrijk in halve finales Nations League, Martínez: “We zijn beiden sterker geworden sinds halve finale op WK. Dit wordt fantastisch”

Omdat Spanje-Italië de eerste affiche is, is logischerwijze België-Frankrijk de tweede! De Rode Duivels krijgen dus zo een kans om toch een beetje revanche te nemen voor de verloren halve finale op het WK, twee jaar terug in Rusland.

Na enkele beelden van de finale van vorig jaar tussen Portugal en Nederland, legt Giorgio Marchetti de procedure van de loting uit. Binnen enkele minuten weten we wie de tegenstander wordt van onze Rode Duivels!

Turijn of Milaan. Italië heeft voor de Final Four van de Nations League twee stadions ter beschikking, al is het wel nog niet helemaal duidellijk in welke van de twee de finale zal plaatsvinden. Het San Siro-stadion in Milaan kan bijna 79.000 mensen herbergen, het Juventus Stadium in Turijn heeft een capaciteit van 41.000 mensen. 

Soeverein een poule met Portugal, Kroatië en Zweden achter de rug. 16 op 18. De ploeg van bondscoach Didier Deschamps is puur qua resultaten met voorsprong de beste ploeg in groep A van de Nations League. Deschamps blijft trouw aan de mannen die hem twee jaar geleden wereldkampioen maakten. Varane - op clubniveau bleekjes bij Real - blijft bijvoorbeeld een steunpilaar achterin. Met Giroud - ondertussen nog maar 7 goals van het topschuttersrecord van Henry (51 doelpunten) verwijderd - en Lloris zijn er ook maar twee spelers uit de typeploeg die intussen de dertig voorbij zijn. Deze ploeg kan wel nog even mee.

In vergelijking met het WK zijn Matuidi en Umtiti uit het team verdwenen. Rabiot en Kimpembe zijn de gekozen vervangers, al heeft Deschamps wel wat keuze. Centraal achterin kan de bondscoach bijvoorbeeld kiezen tussen Varane, Kimpembe, Umtiti, Upamecano en Lenglet. Op andere posities zijn Digne, Thuram, Sissoko en Martial vervangers die aan kwaliteit weinig inboeten. De diepte van de ploeg is dus een absoluut sterktepunt. Zijn er ook zwaktes? France nonchalance misschien. Pogba, Varane, Kimpembe en zelfs Mbappé. Allen durven ze wel eens wispelturig uit de hoek komen. Zo kon Finland vorige week nog verrassend komen winnen in het Stade de France. 

Wat een uithaal tegen Duitsland. Spanje is niet meer de ploeg die twee jaar geleden in de achtste finales van het WK plotsklaps na penalty’s onderuit ging tegen Rusland. Enkele gevestigde waarden als David Silva, Piqué, Alba en Diego Costa zijn er niet meer bij. Onder Luis Enrique is gekozen voor verjonging en vers bloed. Van de ‘oude garde’ blijft nagenoeg alleen nog de eeuwige Sergio Ramos over. Verder vooral dynamische spelers als Torres, Olmo, Rodri, Asensio en Canales. Opvallend: met Sergi Roberto is nog maar één Barcelona-speler min of meer zeker van z'n plaats. Het is ooit anders geweest.

Het tiki-taka van weleer waar Spanje in 2010 wereldkampioen mee werd, is verveld tot hogesnelheidsvoetbal. Uiteraard voelen de Spanjaarden met spelers als Thiago Alcantara, Rodri en Koke nog altijd liever de bal dan dat ze hem aan de tegenstand laten. Maar onder Luis Enrique wordt geprobeerd om de circulatie in de zone van de waarheid hoog te houden. Verder heeft Spanje met Ferran Torres en in mindere mate Oyarzabal hogesnelheidstreinen op de flanken om in de gaten te houden. Ook Olmo manifesteert zich steeds nadrukkelijker en dan is het nog wachten op de terugkeer van de geblesseerde Fati. De pijnpunten bevinden zich aan de uiteinden van het veld. In doel is het schipperen tussen Kepa, De Gea en Simon. Vooraan is er met Morata en Gerard Moreno nog altijd geen waardige vervanger voor David Villa of Fernando Torres opgestaan. 

Een drietal jaar geleden verkeerde de Squadra nog in een comateuze toestand. Italië miste het WK in Rusland en moest bezinnen. Net als Spanje kreeg ook de wereldkampioen van 2006 ondertussen een nieuwere en frissere façade. Bondscoach Roberto Mancini heeft vooral op het middenveld mogelijkheden. Een fitte Verratti heeft altijd zijn plaats, maar met Barella en Tonali is Italië van een mooie toekomst verzekerd. En dan zwijgen we nog over Zaniolo of de jonge Bastoni achterin. Met Jorginho, Sensi, Pellegrini, Locatelli, Berardi zijn er bovendien wisselopties genoeg.

Keuze te over dus bij de Squadra en dat laat Mancini zich welgevallen. De Italiaanse basisploeg ziet er zelden twee matchen na elkaar hetzelfde uit. Een voordeel en een nadeel. Als tegenstander weet je nooit goed wat te verwachten. Hetzelfde geldt voor de Italianen die zelf in de basis staan en zoeken naar automatismen. Gigio Donnarumma is in elk geval een zekerheid in doel, maar vooraan is bijvoorbeeld Immobile lang niet zeker van zijn plaats ondanks een karrenvracht goals in de Serie A. Bij de nationale ploeg loopt het voor de Lazio-aanvaller voorlopig niet zo vlot. Op Tonali, Bonucci en eventueel oude krijger Chiellini na zit er ook niet al te veel gestalte in de ploeg. 

Portugal won in juni 2019 in eigen land de eerste editie van de Nations League. In de finale klopten de Portugezen Nederland met 1-0. De Rode Duivels sneuvelden toen in het najaar van 2018 in de groepsfase na een 5-2-nederlaag op de slotspeeldag tegen Zwitserland.

De eerste halve finale vindt plaats op woensdag 6 oktober, de tweede op donderdag 7 oktober. De finale en troostfinale gaan door op zondag 10 oktober. Als speelstadions worden San Siro in Milaan en het Juventus Stadium in Turijn genoemd. Nederland en Polen toonden zich eerder ook kandidaat om de eindronde te organiseren, maar konden zich niet kwalificeren.

Vanavond (vanaf 17u30) wordt in het Zwitserse Nyon geloot voor de Final Four van de Nations League. Frankrijk, Spanje of Italië: wie wordt de tegenstander van de Rode Duivels in de halve finale?