Deze vijf jonge weldoeners doen in de kerstperiode iets moois voor hun medemens

Pauline Maus (24) biedt hulp in het vluchtelingenkamp van Duinkerke

“De feestdagen zijn een moment van verbinding met familie en vrienden, maar niet iedereen heeft het geluk om ze te kunnen vieren. Sommigen zitten die dag in een tent in de gietende regen of maken een vuurtje omdat ze niet eens elektriciteit hebben. Daarom trek ik met een groep vrijwilligers van vzw Humain naar het vluchtelingenkamp in Duinkerke. De toestand daar is schrijnend. We bezorgen slaapzakken, kleren en tenten. En een verse maaltijd. Maar we gaan ook met hen praten zodat we aan rapportering en sensibilisering kunnen doen. En ik speel met de kinderen, zodat ze even weer kind kunnen zijn. Daar haal ik hoop en voldoening uit.”

“In het kader van mijn opleiding orthopedagogiek kreeg ik de kans om mee te gaan naar het kamp. Toen ik weer thuis was, vroeg ik me af hoe het kan dat honderd kilometer van hier mensen leven die letterlijk niks hebben. En dat de wereld desondanks gewoon doordraait… Toen heb ik me voorgenomen om me na mijn studies in te zetten voor vluchtelingen. Ik heb niet het gevoel dat ik iets goeds onderneem, ik doe gewoon wat nodig is. Een keuze heb ik niet, vind ik. Ik kan niet wegkijken. Natuurlijk voel ik me wel eens machteloos, maar omdat we met een groep zijn, kunnen we toch ministapjes zetten en de problematiek bij politici aankaarten. Als er plots een kraan staat in een kamp waar tot dan geen stromend water aanwezig was… dan hebben we dat al bereikt.”

“Na een kampbezoek krijg ik altijd een klop. Die avond moet je me niet meer lastigvallen. Toen onlangs het nieuws kwam dat Artin, een jongetje van anderhalf dat ik in het kamp gesproken had, samen met zijn familie overleden was terwijl ze het Kanaal probeerden over te steken, kwam dat heel hard aan. Maar ik wil niet vervallen in cynisme. Ik wil mijn verontwaardiging blijven omzetten in daadkracht en strijdvaardigheid. Met kerst, én daarna.”

Meer weten, steunen of zelf vrijwilliger worden? Check vzwhumain.org

Lisa Van Loock (24) gaat zelfgemaakte lekkernijzakjes uitdelen in een woon-zorgcentrum

“Ik trek het me altijd heel erg aan als ik op televisie oudere mensen in een woon-zorgcentrum alleen zie zitten. Mijn oma is nog niet zo lang geleden in zo’n centrum opgenomen en ik voel telkens opnieuw hartzeer als ik haar moet achterlaten, ook al weet ik dat er goed voor haar gezorgd wordt. Veel bewoners krijgen er amper bezoek. Nu al zeker niet; weinigen staan er echt bij stil hoe eenzaam sommige ouderen zijn en heus niet alleen in coronatijden.”

“En dus ga ik samen met een vriendin lekkernijzakjes met onder andere zelfgebakken koekjes bezorgen aan het woon-zorgcentrum van mijn oma. We steken er een leuke foto van ons tweeën in kerstkleding bij en op de achterkant zullen we voor iedereen in het centrum een persoonlijke tekst schrijven. We willen de boodschap meegeven dat er aan hen gedacht wordt, ook al kennen die mensen ons niet persoonlijk. Ouderen hebben soms heel weinig om naar uit te kijken, net daarom kunnen ze gelukkig worden van hele kleine dingen.”

“Ik ben over het algemeen wel sociaal begaan, ja. Ik werk als kleuteronderwijzeres en als ik kindjes in mijn klas zie die het wat minder goed hebben, kan ik me dat heel hard aantrekken. We zijn vaak zo hard bezig met het realiseren van onze doelen dat we vergeten wat er rondom ons gebeurt. Het zou zo fijn zijn als iedereen wat meer zou doen voor zijn of haar medemens, hoe klein ook. Want dat maakt echt een verschil.”

Jonatan Wieërs (17) deelt straks voedselpakketten uit aan minderbedeelde gezinnen

“Eigenlijk ging ik op kerstavond meewerken aan een kerstmaaltijd voor kansarme kinderen en hun families, zodat ze het gevoel krijgen dat ze toch gezellig samen kerst kunnen vieren. Door corona is dat jammer genoeg niet mogelijk. Daarom ga ik op 24 december voedselpakketten en gepersonaliseerde geschenken aan huis brengen. Deze tijden zijn lastig voor ons, maar voor mensen die het niet breed hebben is het dubbel zo moeilijk.”

“Ik ben lid van Jongeren voor Vrede, een groep jongeren van de Sant’Egidio-gemeenschap die zich inzetten voor mensen die het minder goed hebben. Zo helpen we doorheen het jaar kansarme kinderen met hun huiswerk. We zijn uiteraard geen leerkracht, maar meer een grote broer of zus voor hen. Ik heb gezien dat in de wereld heel veel onrechtvaardigheid is, dat er ook hier kinderen zijn die hulp nodig hebben. Daar wil ik op mijn manier iets aan doen. Ook zij hebben, net als ik, recht op een toekomst. Dat ik mee kan bouwen aan die van hen, voelt heel goed aan. Een lach die een kind me bezorgt, maakt me gelukkig.”

“Ik heb dit engagement van thuis uit meegekregen, maar een opgave is het niet: het is gewoon superleuk om samen met vrienden mooie dingen voor anderen te kunnen doen. Weet je, er was voor Jezus geen plek op kerstavond, net zoals dat voor veel kansarme kinderen ook nu het geval is. Ik wil er zijn voor hen om ze toch een plaats in onze samenleving te geven. En hen een beetje vrede en liefde te geven.”

Meer info? Santegidio.be, giften zijn welkom op BE14 2200 0370 0483 en BE95 4098 5637 5658.

Liesbeth De Mey (28) bezoekt eenzame ouderen

“Tijdens de feestdagen ga ik boodschappen doen voor oudere mensen en uiteraard ga ik van de gelegenheid gebruikmaken om een babbeltje met hen te slaan. Staat ook op de planning: zogenaamde ‘trottoirbabbels’. Daarbij bel ik bij ouderen in de buurt aan om met de nodige afstand een gesprekje te doen. En ten slotte ga ik pralines uitdelen bij bejaarde mensen die buiten het netwerk van de normale hulpverlening vallen.”

“Dit is nieuw voor mij, ik heb voordien nooit echt iets van engagement op mij genomen. Al heb ik vroeger nog wel mijn buren geholpen. Pas twee weken geleden heb ik me aangemeld bij Het Buurtpensioen, een Brusselse vzw die kwetsbare mensen uit hun isolement wil halen. Zij konden vrijwilligers gebruiken en ik had nog tijd over, dus dat was snel beslist. Een dag na de infosessie kreeg ik al de namen door van mensen met bepaalde noden die op twee straten van mij wonen. Daar ben ik wel van geschrokken. Je passeert daar honderden keren, maar je staat er niet bij stil dat achter die gevels bejaarden wonen die een beetje vergeten zijn.”

“Ik vind het fijn dat ik op deze manier nieuwe mensen in mijn buurt leer kennen. Zaterdag ben ik voor het eerst bij iemand langsgegaan en die man was heel dankbaar dat ik op bezoek kwam. In het begin voelde dat misschien een beetje raar, maar uiteindelijk is het leuk om te horen dat je geapprecieerd wordt. Op sommige momenten mis ik mijn grootouders, die niet in Brussel wonen. Maar nu kan ik met kerst toch mijn steentje bijdragen aan het welzijn van oudere mensen. En dat doet goed.”

Zelf vrijwilliger worden? Meer info op connectingbrussels.be en via buurtpensioen@kenniscentrumwwz.be

Laura Bogemans (19) en Jana Van Der Veken (18) delen hun hond met mensen in een zorginstelling

Laura: “Een hond is ongelooflijk leuk en als je anderen blij kunt maken door er simpelweg mee te gaan wandelen, dan doe ik dat heel graag. We gaan op stap met mensen die verblijven in een dagcentrum van De Vijver (in Deurne, red.), een vzw die volwassenen met een beperking en autismespectrumstoornis ondersteunt en begeleidt. Uiteraard mogen ze onze honden ook aaien. Dat vinden ze heel fijn, is ons verteld.”

Jana: “Ze deden een oproep via De Warmste Week en het leek ons wel leuk om iets te doen, mensen te helpen en er tegelijk iets van te leren – we studeren allebei orthopedagogie aan de AP Hogeschool. Omdat ik me sowieso graag voor anderen inzet, heb ik met mijn hond een paar maanden geleden een socialisatietest gedaan. Zodra je dat diploma behaald hebt, kan je samen op bezoek gaan in woon-zorgcentra en dagcentra.”

Laura: “‘Het is maar een hond’, zou je kunnen zeggen, maar ik word er echt gelukkig van als ik die kan aaien en knuffelen. Voor wie geen huisdier heeft, is dat allemaal uiteraard nog specialer. Ik hoop alleen dat mijn hond niet te enthousiast gaat zijn en niet iedereen gaat bespringen. Maar als het klikt met bepaalde mensen, wil ik er een gewoonte van maken en er geregeld langsgaan.”

Jana: “Hetzelfde geldt voor mij. Ik ben heel blij dat ik iemand met iets kleins als dit in deze tijden gelukkig kan maken. Mensen met een beperking kunnen uit simpele dingen heel veel voldoening halen, weet ik. Ik merk dat het dagcentrum ongelooflijk dankbaar is dat we dit willen doen. En dat is uiteraard leuk om te horen.”