Elke (37) dacht dat ze niet meer zwanger kon worden, werd het toch, en koos voor abortus: "Je doet het uit liefde"

Aan de rand van de Westerbegraafplaats in Gent staat een Japanse esdoorn. Rond de takken wuiven gekleurde lintjes in de wind. Eentje voor elk sterrenkindje. Elke Bruyneel gaat er regelmatig wandelen, ze woont om de hoek en de begraafplaats is prachtig, met z’n hoge, oude bomen en mooie graven. Elke keer denkt ze eraan, als ze aan die boom vol lintjes passeert. Elke keer twijfelt ze ook. “Zou ik daar ook een lintje kunnen hangen? En dan meteen, ach neen, dat is niet mijn boom, dat is een boom voor mensen die een kindje hebben verloren, door een miskraam, of doodgeboren. Ik ben geen kind verloren, want ik heb er zelf voor gekozen.” En toch blijft het knagen, telkens ze die kleuren in de wind ziet wuiven. Op 13 december is het Wereldlichtjesdag, ter nagedachtenis van overleden kindjes. “Niet voor mij, dacht ik. Maar toen kwam ie, die eerste Wereldlichtjesdag na mijn abortus vorig jaar. Bam. Een miserabele dag. Vol verdriet. Dàt had ik niet zien aankomen.”