Je zal maar aan het ziekbed zijn gekluisterd en een cliniclown als Sven De Leijer op bezoek krijgen

Niets deprimeert mij meer dan mensen die niet te deprimeren vallen. Wanneer straks, als kers op een uit gestold braaksel geboetseerde taart, 2020 wordt afgesloten met een jammerlijk incidentje in Tihange of Kleine-Brogel, dan is het enige wat ooit van het Belgische volk zal worden teruggevonden het gebit van Sven De Leijer. Een ‘stralende’ glimlach, zo u wil, tegen alles bestand. En u wíl, dat leren de kijkcijfers ons. De VRT wil ook, want die vindt klaarblijkelijk dat er te weinig flauwe zever op tv komt. Welnu, ik wil niet.

Onlangs kwam aan het licht dat de openbare omroep qua productie van tv-programma’s nogal op grote voet leeft. En warempel, ook deze kerstperiode moet, alvorens het nieuwe jaar binnen te treden, nog snel iets van de grote schoenzool worden geschraapt. Vrede op aarde komt me op de deurmat gebrokkeld, en ik wou dat ik het daar had mogen laten liggen.

Alsof een jaaroverzicht nog niet vreselijk genoeg was toen we enkel te klagen hadden over de politiek, late treinen en bussen, slecht voetbal en dito seks, Walen, vreemdelingen, jongeren, ouderen, te weinig zon, te veel zon en nog 11,5 miljoen andere dingen. Nee, nu we gedrenkt in gel van mortuarium naar mortuarium fietsen, vindt de openbare omroep het nodig ons vlak voor de aankomst alsnog tien uur Sven De Leijer tussen de wielen te steken. Ik word nog liever tien uur lang in de mond geniesd door de voltallige nieuwsdienst. Zou Sven De Leijer ook met pensioen gaan?

Het is niet dat ik iets tegen die man heb, of tegen Sint-Martine; het is dat ik niet graag iets door de strot geramd krijg. Geforceerde gezelligheid nog het minst van al. We zitten met z’n allen in de schuilkelders, rillend van angst onder dekens van aan elkaar genaaide mondmaskers, maar laten we het vooral gezellig houden. Kom op, luitjes, binnen een paar duizend sterfgevallen kunnen we weer dansen en zingen en op elkaars bakkes slaan in het stadion!

Optimisme en relativeringsvermogen zíjn belangrijk, maar je zal toch maar aan het ziekbed zijn gekluisterd en een cliniclown als Sven De Leijer op bezoek krijgen. Tien uur lang lolletjes genre ‘stralende glimlach’. Van dat morfineknopje blijft geen vezel over.

Ik begrijp dat de openbare omroep er is voor iedereen en met elk programma zo veel mogelijk mensen wil bereiken, en dat de meeste mensen lachen om alles wat hen even afleidt van een zoveelste overschrijving. In de sport schijnt deelnemen ook belangrijker dan winnen – hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Maar als we de lat blijven leggen op een hoogte waar de hele poule overheen kan, dan kunnen we de Olympische Spelen beter opdoeken. En dat is waar we nu toch al enkele decennia op afstevenen, op tv, op school en in de maatschappij als geheel: een zeker niveau halen is niet meer nodig, iedereen moet over het latje. Als het maar gezellig is. Onzinnige deelneming.

Vrede op aarde, vanavond om 21.35 uur op Eén