“Een hersenkneuzing. Scheurtjes in mijn schedel. Neus gebroken. Gehemelte gebroken en gescheurd. Tien tanden eruit. Een stuk van mijn boven- en onderkaak verdwenen. Snijwonden in mijn gezicht. Mijn oorschelp was ingesneden. Gebroken duim. Schouder gekneusd, longen gekneusd. De zenuw van mijn stemband heeft een klap gekregen. En mijn billen zwaar gekneusd.” De opsomming die Fabio Jakobsen vandaag in het Algemeen Dagblad maakt van de verwondingen die hij opliep bij zijn val in de Ronde van Polen is eindeloos.

Jakobsen flirtte dagen met de dood op de intensive care afdaling van een ziekenhuis in het Poolse Katowice, maar overleefde. Van de zware valpartij - veroorzaakt door landgenoot Dylan Groenewegen - weet hij niks meer. Hoe hij bijna was gestorven tussen de dranghekken aan de finish heeft hij enkel van horen vertellen. “Mijn ploegmaat Florian Sénéchal heeft zijn fiets tegen een hek gezet en is naar me toe gerend. Er was overal bloed. De mensen eromheen deden niets - ze waren bevroren door de aanblik. Florian zag dat ik lag te stikken in mijn eigen bloed. Ik kon niet bewegen, hij zag de paniek in mijn ogen. In een reflex heeft hij mijn hoofd gepakt en iets opgetild, zodat het bloed uit mijn mond en keel liep. Daarna werd ik rustiger, zei hij.”

Een levensreddende actie, zo zal later blijken. Jakobsen zal twee dagen in kunstmatige coma liggen. Op de derde dag kan hij voor het eerst een beetje communiceren met zijn vriendin Lore die naast zijn bed waakte. De Nederlandse sprinter is onherkenbaar door zijn vele verwondingen in het aangezicht. “Ik weet nog dat ik in zijn mond keek: er was niets. Zijn tanden weg, de helft van zijn gehemelte weg, een stuk kaak weg. Ik keek zo naar de binnenkant van zijn neus”, getuigt Lore.

In de dagen die volgden stond Jakobsen regelmatig doodsangsten uit in zijn ziekenhuisbed. Letterlijk. Door de zware medicatie zakte hij helemaal weg. “Elke keer dacht ik: daar ga ik. Dit is het, ik ga dood. Was niet zo, maar zo voelde het wel. Dat is een keer of vijftig, misschien wel honderd gebeurd.”

“Stiekem hoop ik dat erbij ben in maart”

Het aangezicht van Jakobsen is stilaan hersteld, uiterlijk dan toch. Innerlijk is er nog veel schade. In februari wacht een nieuwe operatie en pas in het najaar zal hij al zijn tanden terughebben. Toch zit de Nederlander al opnieuw op zijn fiets en hoopt hij snel terug in het peloton te kunnen koersen. “De dokters en mijn trainer willen geen datum op mijn rentree plakken. Stiekem hoop ik zelf dat ik erbij ben als er in maart gekoerst wordt, maar het is realistischer dat het augustus wordt. Ik geloof dat ik kan terugkeren op het hoogste niveau. Of ik terug zal durven spurten weet ik pas als ik weer middenin een massasprint zit. Als ik wil terugkomen, moet ik durven om in een gat te duiken. Een sprinter die te veel remt, die wint niet.”

“Ik ben er nog niet aan toe om met Groenewegen af te spreken”

Op dader Dylan Groenewegen is hij nog steeds kwaad. “Ik neem het hem ergens nog wel kwalijk. Ik ben niet zo verlicht dat ik zeg dat hij er niks aan kon doen. Hij had moeten nadenken over de gevolgen. We zijn mensen, geen beesten. Dit is sport, geen oorlog waarin alles geoorloofd is. Niet lang geleden heeft Groenwegen me gevraagd of we een keer konden afspreken. Ik snap dat het ook op zijn ziel drukt, dat hij het ook achter zich moet laten. Maar ik ben er nog niet aan toe. Ik wil eerst iets meer weten hoe ik eraan toe ben.”