Een hoog ‘Gossip Girl’-gehalte en een feministisch kantje: 5 redenen waarom Netflix-serie ‘Bridgerton’ zo populair is

‘Bridgerton’ is een kostuumdrama gebaseerd op de populaire boekenreeks van schrijfster Julia Quinn. Denk aan torenhoge pruiken, elegante jurken en met bladgoud bezette feestzalen waar de bourgeoisie van Londen anno 1800 feest op klassieke muziek. Met acht episodes in het eerste seizoen is Bridgerton de volgende serie in rij die het ongelofelijk goed doet op streamingdienst Netflix. Het is ook het Netflix-debuut van tv-producente Shonda Rhimes, bekend van ‘Grey’s Anatomy’ en ‘How to Get Away With Murder’, die na een grote smak geld en beloofde creatieve vrijheid, uitsluitend nog series voor Netflix zal maken.

Maar al te vaak is de cast van negentiende-eeuwse kostuumdrama’s bijzonder wit. Daar probeert ‘Bridgerton’ verandering in te brengen. En dat is opvallend voor een serie die zich niet afspeelt in een Amerikaans ziekenhuis, maar in het negentiende-eeuwse Engeland. Hoewel de serie nog steeds voornamelijk rond witte personages draait, is de cast dus een stuk diverser dan we van series in dezelfde setting gewend zijn. Zo vertolkt de gekleurde acteur Regé-Jean Page hertog Simon Basset in de serie: de geliefde van hoofdpersonage Daphne Bridgerton.

De vergelijking tussen ‘Bridgerton’ en de hedendaagse dramaserie ‘Gossip Girl’ uit 2007 valt meermaals. Beiden zijn dan ook overgoten met een flinke portie drama- en roddelsaus. In Gossip Girl houdt een anonieme ‘gossip girl’ de moderne bourgeoisie van de New Yorkse upper east side in de gaten, en lekt ze roddels over de hoofdpersonages bij de vleet. In ‘Bridgerton’ is die gossip girl vervangen door een anonieme columniste, Lady Whistledown, die ‘scandal sheets’ schrijft over de donkerste geheimen van het dorp, met alle gevolgen van dien.

Wie zich aan de serie waagt, kan weleens verrast zijn door de klassieke deuntjes in de reeks, die bekend in de oren klinken. ‘Bridgerton’ bevat namelijk barokke covers van popsongs uit onze tijd, ook om de kijkers eraan te herinneren dat de serie het bewust niet zo nauw neemt met historische correctheid.  

Fans van Ariana Grande kunnen genieten van haar hit ‘Thank u, next’, gecoverd door the Vitamin String Quartet, een bekende groep die popsongs omtovert tot klassieke pareltjes. De groep verzorgde voor de serie ook covers van ‘Girls like you’ van Maroon 5, ‘In my blood' van Shawn Mendes en ‘Bad guy’ van Billie Eilish. Verder krijgen we ‘Love yourself’ van Sufjan Stevens te horen, ‘The end’ van Jessica Vaughan, een cover van Taylor Swifts ‘Wildest dreams’ en ten slotte ook ‘Strange’, oorspronkelijk van souldiva Celeste. 

Vrouwen werden begin 19e eeuw zowat door iedereen als tweederangsburger beschouwd en dat was niet anders voor de rijke dames van de bourgeoisie. Van hen werd verwacht dat ze in hun dure japonnen en te strak zittende korsetten paradeerden, in de hoop dat een nobele man hen waardig genoeg zou vinden om een huwelijksaanzoek te doen. De waarde van een vrouw werd uitsluitend bepaald door haar vermogen om ‘puurder’ over te komen dan haar vrouwelijke tegenstanders. Die regels golden niet voor het andere geslacht, dat heel wat meer vrijheid kreeg.

‘Bridgerton’ erkent die realiteit en kaart die zelfs op een stoutmoedige manier aan. Dat resulteert in sterke, vrouwelijke personages die voor zichzelf opkomen en allesbehalve overgeleverd zijn aan de genade van een man. Denk bijvoorbeeld aan de middelste Bridgerton-zus Eloise, die veeleer geïnteresseerd is in lezen, onderzoeken en ontdekken dan in winkelen en mooie jurken. Of aan Daphne zelf, die bijna seksueel wordt aangevallen en het heft in eigen handen neemt om dat te voorkomen.

Series met een historische decor hebben iets onweerstaanbaars. Is het omdat we ons voor even een gravin kunnen wanen die een glas bubbels drinkt in plaats van in een bubbel leeft? Of omdat de bombastische rococo paleizen waar er geroddeld wordt bij de vleet onze eigen zorgen doen verbleken? Hoe het ook zij, series die zich afspelen in een historisch kader doen het bijna altijd goed. De kostuums zijn dan ook ronduit prachtig, gaande van het sierlijke maar sobere wit en grijs waar de Bridgertons voorkeur aan geven, tot het sprankelende geel, oranje en roze van de excentriekere Featherington-clan. Om dan nog maar te zwijgen van de pruiken van Queen Charlotte, die op zich al een modestatement zijn.