‘Gij moet zorgen dat ik hem niet vermoord’: voor veel koppels en buitenechtelijke relaties was 2020 het moment van de waarheid

“Gij moet zorgen dat ik hem niet vermoord.” Op haar computerscherm ziet relatietherapeute Mieke Mievis een koppel zitten. Hij teneergeslagen, elk oogcontact ontwijkend. Zij furieus.

We spreken april 2020, midden in lockdown één. De dame in kwestie zag op de gedeelde iPad een e-mail binnenkomen. Afzender: iemand van het werk van haar man. De titel van de e-mail deed vermoeden dat de werkgever zijn mensen een hart onder de riem wilde steken. “Dat gebeurde blijkbaar wel meer”, zegt Mievis. “Die werkgever vond het belangrijk om de gezinnen van zijn werknemers te betrekken in de communicatie.”

Deze keer gaat het om een videoboodschap. De vrouw krijgt hem niet opengeklikt en roept haar tienerzoon ter hulp. Hij klikt de video open. Wanneer de video begint te spelen, kunnen de twee hun ogen niet geloven.

“Er startte een video van anderhalf uur vol foto’s, filmpjes, en ingesproken berichten. Niet van de werkgever, maar van een collega. Zijn minnares”, zegt Mievis. Blijkbaar nam hij zijn minnares mee naar het lievelingsrestaurant van zijn vrouw. Hij kocht haar dezelfde oorringen. Met die man zat ze nog weken lang opgesloten door de lockdown.

De wachtkamer

Wie relatietherapeuten opbelt, kan alleen vaststellen: 2020 was geen goed jaar voor de buitenechtelijke relatie. “Vooral de eerste lockdown heeft er hard op ingehakt”, zegt Mievis. “Die heeft iedereen in snelheid gepakt.”

Een uitgebreide lunchpauze in een hotel dicht bij het werk zat er niet meer in. Een dagje vrij betekende thuisblijven bij de partner. En de kans om betrapt te worden op een pikant WhatsApp-bericht is erg groot als je constant in hetzelfde huis vertoeft.

“Ik ken een vrouw die elk bericht meteen uit haar WhatsApp verwijderde”, zegt Mievis. “Wat ze niet wist, is dat de foto’s ook op de camerarol van de smartphone werden opgeslagen.” Die fotobibliotheken zijn meestal gelinkt met de cloud, handig om zonder omwegen vakantiefoto’s te delen. Liefst niet die van je minnaar of minnares.

In de wachtkamer

“Heel veel minnaars, minnaressen of mensen met wie men een extra relatie had, zijn in 2020 in de wachtkamer gezet”, zegt relatietherapeute Veerle Wullaert. “Of ze zijn daar zelf gaan zitten, uit respect voor de ander. Ze moesten het doen met een berichtje, een vluchtig telefoongesprek. Voor de rest was er geen tijd voor hen.”

Voor minnaars en minnaressen die zelf in een vaste relatie zitten, hoefde dat niet per se een probleem te zijn. Voor singles die een spannende relatie aangingen met iemand met een vast lief, vrouw of man, was zeker het eerste deel van 2020 een keiharde periode. “Mensen oordelen heel snel over zulke situaties. ‘Dat weet je toch wanneer je eraan begint’, klinkt het dan. Maar niemand kan perfect inschatten in welke kwetsbare positie je daardoor soms belandt”, zegt Wullaert.

“Ik heb bijvoorbeeld een minnares als cliënt die geen afscheid kon nemen van haar minnaar, die overleed aan Covid-19”, vertelt Wullaert. “Rond zulke relaties hangt altijd een zweem van illegaliteit. Minnaars of minnaressen worden haast nooit uitgenodigd op begrafenissen.” Dat is ook voor hen een belangrijk moment om afscheid te nemen, benadrukt Wullaert. “In gewone tijden kan men wel anoniem naar de plechtigheid gaan, nu was dat onmogelijk.”

Getinder

Wie vreemdgaat, maakt meestal een identiteitscrisis door. “Je ziet het bijvoorbeeld bij koppels die tien tot vijftien jaar samen zijn, de kinderen zijn wat ouder en plots is er weer wat ruimte voor de vraag: wie ben ik?”, zegt seksuologe en relatietherapeute Sybille Vanweehaeghe. Die vraag verdwijnt niet omdat er een pandemie woekert.

Het is dus niet omdat de vonk tijdens een koffiepauze op het werk niet meer kon overslaan of omdat reizen voor het werk niet meer als smoes gebruikt kon worden, of omdat cafés en restaurants de deuren sloten dat mensen geen kansen meer vonden om eens in een verboden vrucht te bijten. Volgens enkele relatietherapeuten is er nooit zoveel getinderd. “Dat weet ik bijvoorbeeld van mijn single vriendinnen met een Tinder-profiel, zegt Mieke Mievis.

Vanweehaeghe kan er wel inkomen dat mensen hun toevlucht namen tot de datingapp. “Voor sommige mensen is die extra relatie een uitlaatklep, een compensatie voor zaken die niet goed lopen in hun relatie. Ze maken voor zichzelf de redenering: het is flirten via Tinder of van de 24ste verdieping springen. Ze zoeken naar een rechtvaardiging voor hun gedrag.”

Het hoeft niet meteen te verbazen dat het aantal aanvragen voor scheidingen in het derde kwartaal van 2020 7,5 procent hoger lag dan in dezelfde periode vorig jaar. “Voor veel koppels en buitenechtelijke relaties is 2020 het moment van de waarheid geweest”, zegt Vanweehaeghe. “Ofwel zochten bestaande koppels weer toenadering en vonden ze die. Ofwel barstte de bom.”

Wat de uitkomst ook was, veel had de minnaar of minnares er niet over te zeggen. “Zij worden nooit in die beslissing gehoord. In het geval dat een koppel zich op zichzelf terugplooit, staat de minnaar of minnares alleen in zijn of haar verdriet”, zegt Vanweehaeghe. “Eindigt de oorspronkelijke relatie, dan wil dat niet meteen zeggen dat het koekenbak is voor de minnaars. Zo gaat het in films, maar niet in het echte leven.”