Drie, soms vier keer in de week trainen. Een of twee keer per week wedstrijd en daarbovenop nog eens twee keer in de week ochtendtraining. Borg Smets werkt er hard voor om op niveau 1 van de U-16 te kunnen meedraaien. “Voor de coronacrisis was ik praktisch dagelijks bezig met basket. Nu probeer ik elke dag een half uur of een uurtje te spelen in onze tuin, waar we een goal hebben staan. En ik loop om mijn conditie op pijl te houden. Eén keer in de week heb ik nog training, buiten, met vier, op zaterdag.”

Maar zonder wedstrijden in het vooruitzicht, is ook trainen niet meer hetzelfde. “Basketbal is een ploegsport. Het gaat erover om samen een match te winnen. Dat gaat nu natuurlijk niet meer en dat is teleurstellend. We hadden gegokt dat we misschien toch nog een paar matchen zouden kunnen spelen. Alles is beter dan niets. Maar om nu te horen dat de wedstrijden zijn opgeschort tot na dit seizoen, tja, dat is deprimerend. Het is lastig om gemotiveerd te blijven en te blijven trainen. Ik loop om mijn conditie op pijl te houden, maar vaak denk ik: waarom eigenlijk?”

Zijn jongste broer mag wel nog trainen en matchen spelen. Zijn andere broer niet. “Onze mama wordt soms gek van ons omdat we nogal hevig staan.” En dan is er nog het sociale aspect dat volledig verdwenen is. “We hebben wel een groepschat met onze ploeg. Daar werd in het begin van de tweede lockdown wel wat in gestuurd, maar dat wordt minder en minder. Logisch natuurlijk. Je mist het contact met je ploegmaats. We zijn allemaal goeie vrienden. Maar we maken er het beste van.”

 evw

“Het is bij ons nog niet hardop gezegd dat de competitie voor de rest van het seizoen zal worden stopgezet, maar de vooruitzichten zijn slecht”, vertelt Jacobs. In normale tijden staat hij minstens drie keer per week op het veld als keeper, waaronder zeker één keer voor een wedstrijd. “Nu is er niets meer. Sinds kort kunnen we wel een veld afhuren met maximaal vier personen. Maar enkel tijdens daguren en dan moet ik werken. En in het weekend zijn de plaatsen bijzonder schaars.”

En dus traint hij maar wat op zichzelf. “Hardlopen en fitnessoefeningen, om maar niet in een zwart gat te vallen. Maar heel het teamgebeuren is weggevallen en er is geen competitie meer. En die competitie heb ik nodig om het maximale uit de sport te halen. Wedstrijden spelen, dat hoort er gewoon bij. Zonder wedstrijden voelt een training vrijblijvend aan. Je werkt wel aan je technieken, maar uiteindelijk wil je zien waar je staat, en dat zie je alleen tijdens een match.”

Of dat allemaal ook mentaal een impact heeft op hem? “Het is inderdaad zo dat je grenzen bij echte trainingen en bij wedstrijden verder liggen. Je gaat dieper en hebt er meer deugd van. Het vervelende is ook dat je geen enkel zicht hebt op meer duidelijkheid. Het opnieuw aanvangen van de competitie wordt telkens een beetje vooruitgeschoven. Ik zie dat ook bij mijn zoon en dochter, die eveneens hockey spelen. Ook zij lopen thuis gefrustreerd rond.”

Komt daarbovenop dat ze hun kansen op winst voor het tweede jaar op rij niet zullen kunnen verzilveren. “Vorig seizoen stonden we bovenin, en ook nu hadden we een goede start genomen. Echt spijtig dat we dit seizoen niet zullen kunnen afmaken.”

 evw

“Tel je alles bij elkaar, dan had ik toch zeven momenten voor waterpolo per week. Voor en na mijn werk. Want we zijn allemaal amateur. Maar in oktober, na drie speeldagen, is onze competitie stilgelegd. Er was gezegd tot 31 december, maar de cijfers gaan niet bepaald de goede kant uit. Je moet ook weten dat waterpolo een zeer intensieve sport is. Beslist men om de competitie weer op te starten, dan heb je algauw een maand tot anderhalve maand voorbereidingstijd nodig. Kijk je naar de huidige situatie, dan gaan we zeker niet voor april kunnen beginnen. En heeft dat dan nog zin, voor twee maanden? Ik vrees er voor.”

Eentonig

En dus is het vooruitzicht voorlopig: trainen, trainen, trainen. “Het zijn uitputtende, eentonige trainingen. We mogen alleen maar zwemmen. Contact mag niet, dus komt er geen bal aan te pas. Ik sluit mijn week af met 15 kilometer zwemmen op de teller. Maar momenteel is dat doelloos zwemmen. Als (top)sporter moet je een doel hebben en er is gewoon geen perspectief. Mentaal is het moeilijk om jezelf dan te blijven uitputten. Je weet niet meer waarom je het doet. Daarvoor heb je die competitie nodig. Het begint wel te wegen om me elke avond naar het zwembad te sleuren en te kijken naar dat streepje op de bodem.”

Komt daarbovenop dat hij keigoed bezig was met zijn team. “Voor corona vorig jaar uitbrak, stonden we in de finale van de Beker van België. Maar die werd tot nader order opgeschort. In de competitie behoorden we tot de drie titelkandidaten en we zouden ook een Europese campagne spelen. Dit is dus echt een behoorlijke domper, een seizoen in mineur.”

 evw