Woensdag 13 januari. Het is 02.55 uur en ik schiet opeens wakker. Plotseling heb ik een ingeving voor mijn column van uw favoriete krant. Ik neem mijn smartphone en stuur een bericht naar mezelf: column, aa grijze grizzly. De smartphone gaat uit en ik slaap gewoon verder. Dat is nodig, want sinds 2 januari ligt het tempo plotseling verschroeiend hoog. Naar jaarlijkse traditie doe ik de volledige verslaggeving van de Dakar voor het persagentschap Belga. Ik ben halfweg mijn burn-out, dat heb ik zo beslist, en probeer een evenwicht te vinden tussen werk en ontspanning. Makkelijk is dat niet, maar ik vind wel dat ik er behoorlijk in slaag.

Enkele uren later doe ik een poging om het gebrabbel dat ik naar mezelf geschreven heb te ontcijferen. Voorwaar, er zijn makkelijkere dingen in het leven. Het is 13 januari, de dag dat mijn broertje jarig is. Hiep hiep hoera voor Gaby! Omdat hij een jaar of tien geleden beetje bij beetje grijs begon te worden, kreeg hij de bijnaam ‘Aa grijze grizzly’ oftewel ‘oude grijze grizzly’. Af en toe moet ik enkele dingen vertalen omdat deze column ook ver buiten onze provincie gelezen wordt en niet iedereen ons dialect machtig is.

Het is al maanden geleden dat ik mijn broertje nog gezien heb. De laatste keer was tijdens Helden in augustus. Enige tijd later gingen we opnieuw in lockdown. Gezien het feit dat wij beiden de regels strikt naleven, is het straks dus al bijna een half jaar geleden dat we elkaar nog gezien hebben. Eigenlijk is dat onwezenlijk. Zelfs het jaarlijkse kerstfeest, waar hij en mijn schonezus traditioneel veel te veel eten bestellen, waardoor we nog voor middernacht ‘gerekt en gestrekt’ aan tafel liggen, moest wijken voor dat stomme virus.

Broertje en ik verschillen 11 jaar. Een puber die op een ‘snotbel’ moest passen. Dat moet vaak vonken gegeven hebben. De verhalen van de notenboom ken ik, maar er zijn er ongetwijfeld nog. Op de foto bij dit artikel liggen we vredig in het gras. Onze toenmalige hond Moly had niet zoveel zin in een fotosessie en muisde er al snel van onder. Ik lijk te doen waar ik goed in ben: “Geef er ons eentje.” Broer heeft alle aandacht voor de lens en lijkt te genieten van de aandacht … terwijl hij begot veel beter het gras had gemaaid vooraleer mij in zo’n wildernis neer te zetten. Geef nu toe, dat is toch helemaal geen zicht. Als we elkaar bij Pasen opnieuw zien, dan moeten we dat toch eens deftig uitpraten.

Ik las vanochtend in de krant dat de coronamaatregelen verlengd zijn tot 1 maart. Een administratieve regel die versoepelingen niet uitsluit. Hier en daar hoor ik bij collega-ondernemers dat ze enerzijds snakken om opnieuw aan de slag te gaan, maar dat ze anderzijds liever nog een maand extra gesloten blijven om nadien niet nog eens in lockdown te gaan. Ik heb het dan vooral over mijn vele horecavrienden. De kappers willen nu al graag openen. Eerlijk, ik zou niets liever hebben, al was het maar om mijn eigen haardos een beetje te laten bijwerken. Want die ‘aa grijze grizzly’ waar ik het in het begin van mijn column over had, die woont niet langer in Sint-Truiden, maar in Horpmaal. ‘Erotisch blond’ staat me wel. Sofie, die bij boekhoudkantoor Huygen verantwoordelijk is voor de boekhouding van De Broodplank, probeerde me nog te vleien door te zeggen dat die krullen mij ook wel stonden. Sofie is een topbegeleidster die ik op zakelijk vlak altijd volg. Maar die krullen, die zullen op een dag toch plaats moeten maken. Zoals een oud Engels-Vlaams spreekwoord zegt: A skeer (schaar) a day, keeps the coiffeur away. Maar in dit geval is die kapper meer dan welkom. Gelukkige verjaardag broer.