Artiest Lior Refaelov wint Gouden Schoen 2020

Andere jaren is er altijd wel wat deining omtrent de laureaat. Niet deze keer. Eenieder in het Belgische voetbal gunt Lior Refaelov de zon. Hij is een Gouden Schoen van iedereen, dat bewijst zijn onbetwiste voorsprong in het referendum.

Dan moet je 34 zijn – in het voetbal is dat stilaan een pensioengerechtigde leeftijd – opdat eindelijk alles in een carrière zou samenvallen. Refaelov is sinds trouwens de op drie na oudste winnaar van de Gouden Schoen, na Lorenzo Staelens in 1999 en Franky Van der Elst in 1996 (beiden 35 jaar toen).

Refaelov was in 2020 op elke belangrijke afspraak aanwezig. De voltallige vakjury zag met eigen ogen hoe hij in augustus de winnende goal maakte in de bekerfinale in Brussel, hoe hij eind oktober de Europese affiche tegen Tottenham besliste en hoe hij de absolute uitblinker was in de fel gehypete stadsderby tegen Beerschot. Refaelov was in het voorbije kalenderjaar de man van de grote momenten. Tussendoor bleef zijn klasse steeds stijlvol gedijen, van de Freethiel over het Regenboogstadion tot in het Lotto Park.

Roots in zaalvoetbal

Hij is in de eerste plaats een mooie voetballer. Het type speler waarvoor mensen naar het stadion komen. In het voetbal van Refaelov herken je zijn roots als jeugdspelertje in Israël: het zaalvoetbal. ‘Rafa’ kapt kort, trapt buitenkant, plaatst zijn balletjes en krult het leer waar anderen hard schieten. Er zijn niet veel artiesten meer in de Jupiler Pro League, Refaelov is er nog een van.

Refaelov is een minzame vedette. Goed voor zijn medemaats, geen rebel voor refs, joviaal voor journalisten, loyaal en respectvol. Dat maakt hem populair bij heel veel mensen. Zelfs toen hij Bruggeling was, droeg hij de stilzwijgende goedkeuring weg van de fans in Brussel, Gent en Luik. De winnaar van de 67ste Gouden Schoen is een totaalplaatje.

Refaelov zal op zijn oude dag de trofee weliswaar niet meer uitdragen naar een buitenlandse topcompetitie. Hij zal geen internationale ambassadeur zijn van de Gouden Schoen. Maar is dat erg? Het doet alvast minder kwaad dan een laureaat die zelfs in de laagste regionen van de Premier League door het ijs zakt.

Het is finaal een Antwerpse strijd om de Schoen geworden, met Raphael Holzhauser als de zilveren medaille. Club Brugge bood weinig tegenstand. Dat is opvallend, want Club is de landskampioen en bekerfinalist, de schrik van Lazio Roma, de dominante kracht in ons voetbal in 2020. Evengoed is het een krachtig signaal dat uitgerekend het Antwerpse voetbal die logica doorbreekt. Waarnemers hebben het voor Antwerp en Beerschot, reuzen van vroeger. Refaelov is daarom ook een symbolische winnaar.

Lukaku scoort

Romelu Lukaku werd voor het eerst verkozen tot beste Belg in het buitenland. Hij kreeg zijn trofee uit handen van Antonio Conte. Inter en Roc Nation, de Amerikaanse groep die zijn commerciële belangen behartigt, zaten mee in de slag. “Ze hadden mij gezegd dat we iets moesten opnemen voor de Inter-school, de voetbalkampen die de club voor jongere kinderen organiseert overal in de wereld”, lachte Lukaku. 

Maar op de autocue in de studio van Inter TV sprongen plots felicitatieboodschappen van mensen die een steentje hebben bijgedragen tot zijn carrière. “Ik hoop dat je deze trofee nog vele jaren mag winnen”, zei Conte, nadat die hem eerst had laten vallen. “Ik wil prijzen winnen met het team”, repliceerde Lukaku. 

“Mijn motivatie ligt niet op individueel vlak. Ik wil altijd beter worden, dat is zeker. Maar mijn grootste motivatie blijft mijn ploeg. Bij Inter hier, bij de nationale ploeg. Ik ben altijd een ploegspeler geweest, ondanks de individuele statistieken. Dit is een mooie erkenning. Ik hoop dat ik andere spelers kan motiveren dat je door hard te werken en met een beetje talent toch hoog kunt geraken.”

Lukaku is inmiddels 27 jaar. “Ik ken mezelf nu beter", zei hij nog. “Ik lees het spelletje beter en haal meer voldoening uit een teamspeler te zijn.” Dat bewees hij gisteren nogmaals op het veld. Met een rake kopslag knikte hij Inter in de verlengingen voorbij Fiorentina, richting volgende ronde van de Coppa Italia. 

Wullaert grijpt ernaast

Ook bij de vrouwen staat er een nieuwe naam op de erelijst. Niet Tessa Wullaert maar wel haar ploegmaat Tine De Caigny won haar eerste Gouden Schoen. “Ik heb een constant jaar achter de rug”, zei ze. “En ben belangrijk geweest, zowel bij Anderlecht als bij de Red Flames, toen ik twee doelpunten maakte in de beslissende EK-kwalificatiewedstrijd tegen Zwitserland. Dat blijft bij.”

Deze bekroning kan een opstapje zijn naar het buitenland, meende de 23-jarige De Caigny. “Mijn manager houdt zich daarmee bezig. Er is wat belangstelling, het is nog niet concreet. Ik ben fan van Liverpool, dus ik droom van de Premier League. Maar het hoeft niet meteen. Wie weet kan het na een goed EK 2022 in Engeland. We mogen met de Red Flames de doelstelling hebben om de tweede ronde te halen. In vergelijking met het EK 2017 zijn we als ploeg enorm geëvolueerd. We moeten ambitieus zijn.”

Dat er geen gala of afterparty was? “Dat was plezanter geweest, maar het is wat het is. Ik geniet ten volle.”