Dominique en Julius Persoone: ‘Zijn eerste jointje hebben we samen gerookt’

“Voor de pandemie heb ik Julius nog de wereld rondgestuurd. Hij mocht een opleiding volgen in Las Vegas, ik nam hem mee naar Tokio voor een congres en hij kon op de plantage aan de slag (Persoone bezit een eigen plantage in Mexico waar de cacao voor zijn bedrijf The Chocolate Line vandaan komt, red.). Ik wilde zijn liefde voor chocolade nog meer aanwakkeren. De ambitie die ik nu in hem zie, herken ik volledig, al brandt ze bij mij niet meer zo fel.

“Ik ben trots op wat mijn vrouw Fabby en ik bereikt hebben. Van een pruttewinkeltje in Brugge zijn we naar een zaak met 43 medewerkers geëvolueerd. Maar om het met de woorden van mijn vriend

Sergio Herman te zeggen: ‘Wat moet je nog bewijzen?’ Eigenlijk zou ik het liefst alles verkopen en onder een palmboom gaan liggen. Maar als je slechts één kleine hebt, en die is net zo gepassioneerd als jij, dan doe je beter nog wat door zodat hij de boel kan overnemen, hè. Al kijk ik nu al op tegen de telefoontjes over een jaar of dertig: ‘Papa, er is iemand ziek, kun je komen bijspringen?’

“Als kind was Julius al niet te stoppen. Hij hoefde mijn voorbeeld niet te volgen, ik heb hem zelfs gepusht om andere hobby’s te proberen. Scouts, ­gitaarlessen, tennis... Vond hij allemaal megaboring. Als klein jongetje was hij al aan topgas­tronomie verslaafd. Voor zijn zesde verjaardag wilde Julius gaan eten in De Jonkman (in Brugge, twee Michelinsterren, red.). Een paar jaar later had hij de hele top van België achter de kiezen. En tijdens zijn tienerjaren kweekte hij tomaten: uiteindelijk wel 280 verschillende soorten.

“Toen ik vader werd, was het mijn grootste wens dat we te allen tijden eerlijk zouden zijn tegen elkaar. En dat is gelukt, wij hebben geen geheimen, zelfs niet over meisjes en seks. Fabby en ik gaven Julius alle verantwoordelijkheid, bijvoorbeeld om zelf te bepalen wanneer hij na een feestje naar huis kwam. Maar pas op, als hij te ver ging, dan plakte ik hem tegen de muur. Ik ben nogal fel, hè. Zijn eerste jointje hebben we zelfs met ons tweetjes gerookt, in Amsterdam. ‘Papa, ik heb een jointje gekocht’, kwam hij melden. En ik: ‘Machtig, kom, die gaan we samen roken.’ Daar schrok hij natuurlijk van, maar zo kon ik hem raad geven en mijn ervaringen met hem delen. Niet meteen daarna, natuurlijk. (lacht)

“Ook zijn eerste tattoo heeft hij aan mij te danken. Toen was Julius nog maar 14 jaar. Met een paar man uit het team van The Chocolate Line trokken we naar Londen, waar we een hele dag Henry Hate hadden geboekt, de tattoo-artist van Amy Winehouse en David Beckham. Julius mocht mee van zijn mama, op voorwaarde dat hij niet met een tattoo zou thuiskomen. Maar hij bleef maar de oren van mijn kop zeuren. We hebben toen allebei een klein bijtje laten tatoeëren, omdat we ook imker zijn. Fabby heeft drie dagen niet tegen ons gebabbeld.”

Julius

“Ik ben nu volop bezig met kleurtechnieken, bijna graffiti op chocolade. Ik kan me daar echt in verliezen, soms sta ik tot een stuk in de nacht een praline te schilderen. Ik ben visueel ingesteld, papa focust meer op smaak. Dat zorgt soms wel voor discussies, ja. Vroeger vond ik die klassieke pralines echt boring. Tot ik ontdekte hoever je kunt gaan. Nu zijn in de fabriek vier mensen van ’s morgens tot ’s avonds met een penseeltje aan de slag. Voor mij is dat het waard, maar papa twijfelt soms.

“De drive kwam in het middelbaar, aan Ter Groene Poorte, de hotelschool waar ook mijn vader studeerde. Op mijn eerste schooldag zag ik zijn gezicht op grote posters in de inkomhal. Ik probeerde zo lang mogelijk incognito te blijven, maar uiteindelijk word je natuurlijk toch ontmaskerd. Het was niet makkelijk om daar, als ‘zoon van’, patisserie en chocolaterie te volgen. Ik kreeg letterlijk te horen: ‘Je gaat nooit zo goed worden als hij, nooit bereiken wat hij heeft bereikt’. Nu wil ik pushen tot ik de beste ben.

“Als papa binnenkomt in het bedrijf, verandert er iets in de lucht. Iedereen staat scherp, niemand maakt nog een fout. Dat respecteer ik. De keerzijde is dat hij nogal opvliegend kan zijn. En wat ik ook lastig vind, is dat we haast alleen nog over het bedrijf praten. Maar ja, we zijn er ook allebei door gebeten. We kunnen er echt over doorbomen, ook als we samen een avondje doorzakken, wat nogal eens gebeurt. Toen de pandemie losbarstte, waren we samen in Tokio. Mama voelde zich niet zo lekker en bleef in het hotel. Toen ben ik met papa de stad in getrokken. Om vier uur ’s nachts zijn we nog in een sashimibar beland. Dat ga ik nooit vergeten.

“Nee, ik was niet bang toen papa voor Over de oceaan op die boot stapte. Dat was gewoon een boottochtje. Hij heeft al veel zwaardere expedities meegemaakt. Nu werkt hij bijvoorbeeld aan een project in het Virunga National Park in Congo. De directeur is een Belgische prins, Emmanuel de Merode, die bij mijn vader heeft aangeklopt. Om het stropen tegen te gaan, mocht papa er een chocoladefabriek opstarten, samen met locals. De opbrengst gaat voor de helft naar het park en voor de helft naar de community. Ik zou zo graag eens meegaan, maar ik mag niet: te gevaarlijk (afgelopen weekend werden er bij een aanval nog zes parkwachters gedood, red.). Stel je voor dat er iets gebeurt en dat mama alleen achterblijft, zegt papa dan. Toen ik tien was, ben ik wel voor het eerst mee naar de plantage gereisd. De cacaobomen moesten nog geplant worden, dus ik mocht bananenbomen met een machete omhakken. De max.

“Ik heb altijd heel veel vrijheid gekregen van mijn vader, en we praten over alles. Maar ik denk wel dat ik later veel conservatiever ga zijn voor mijn kinderen, meer beschermend. En strenger. Veel strenger. Op tijd thuis en geef maar hier, die Facebook-inloggegevens. Ik weet immers wat er allemaal rondgaat op die telefoons. Als ik een dochter krijg, ga ik elke avond met de auto op de uitkijk staan om te weten waar ze naartoe gaat.”