2020 was het jaar waarin Groen – toch wat onverwacht – in de federale regering belandde. ‘Daarmee trokken we finaal een streep door de Zweedse coalitie die viel over migratie. Net vandaag bleek dat er zwaar geblunderd werd. De vorige staatssecretaris saboteerde bewust een breed gedragen internationaal akkoord om migratie ordentelijk te regelen en tegelijk werd onder zijn verantwoordelijkheid een smokkelkanaal met humanitaire visa geopend op kap van kwetsbare mensen.’

Een groene relance moet de komende jaren die cesuur met het verleden vorm geven. Almaci wil dat met die zes miljard vloeit naar investeringen in hernieuwbare energie, openbaar vervoer en digitalisering. ‘Dat is wat Groen wil. Niet meer het verleden subsidiëren, maar in de toekomst investeren. Wij zetten hoop om in actie’ De nieuwe Vivaldi-regering heeft die boodschap begrepen, ‘maar Vlaanderen blijft achter’. ‘We dreigen daar de boot van de groene economie te missen’, luidt het over de regering waar Groen in de oppositie zit. Ze verwijst daar naar het recente akkoord over de betonstop, de groeiende berg zwerfvuil en het prutswerk rond de zonnepanelen die het draagvlak voor hernieuwbare energie ondergraaft.

Ze benadrukte nog dat 2021 het jaar van de oplossingen moet worden, weg van de polarisering. ‘Keer op keer bewust aanscherpen en oppoken van tegenstellingen tussen mensen, is niet onschuldig. Woorden doen ertoe. Wie continu haat zaait, moet niet verbaasd zijn als de storm opsteekt.’