Er zijn momenten in het leven die je nooit vergeet. Ze bezorgen je een super dag, zoals bij een huwelijk, een diploma, een winnend lot, een prachtig nieuw kleedje of een onverwacht schitterend cadeau. Het leven kan ook anders zijn. Je doodongelukkig voelen en erg veel tranen laten vloeien bij het verlies van een dierbare, het vaststellen van een ernstige ziekte, een echtscheiding, een pijnlijke ruzie in je vriendenkring of een financiële tegenslag die je toekomstplannen dwarsboomt.

Het verlies van mijn ouders was voor mij zo'n serieuze opdoffer die me lang bijbleef en me vele slapeloze nachten bezorgde. Maar er waren ook wel uitzonderlijk mooie momenten in mijn leven: mijn eerste gitaar, mijn eerste orkestje en vooral mijn eerste 45-toerenplaatje in 1966. Fier als een pauw trok ik van café tot café in de buurt om dat plaatje persoonlijk aan te bevelen en op de jukebox te krijgen. Soms tot tien kroegen op één avond. Toen ging dat nog.

Op dat eerste plaatje was mijn artiestennaam 'Joke'. Achteraf zagen wij vlug de fout in. Joke is in Vlaanderen een meisjesnaam. Het ging van kwaad naar erger. Mijn volgende artiestennaam was 'Salim'. Mijn papa, die altijd zo trots op me was, weigerde die naam te promoten bij familie en vrienden. De zoon van een Limburgse mijnwerker ‘Salim’ noemen en dat in 1971... Sorry papa, ik heb die naam niet zelf gekozen. Mijn platenfirma, die de opname en de verdeling regelt en betaalt, heeft die naam erop geplakt.

Gelukkig dacht wijlen Jos Ghysen er anders over. Hij draaide drie weken na elkaar het lied 'Verlaat me nooit' in zijn populair programma 'Te bed of niet te bed', op zaterdagmorgen. Ik mocht zelfs op interview komen, voor de allereerste keer in mijn leven. Met een bang hart reed ik naar Hasselt, naar de studio van BRT 2. Jos Ghysen keek me streng aan. Hij had blijkbaar iemand anders verwacht. Jos was ook een schoolmeester, dan begrijp je me wel.

Het plaatje werd een schot in de roos. Nummer 1 in de Vlaamse top 10 van Jo met de Banjo, nummer 1 in de internationale top 30 met zelfs Vicky Leandros, als winnares van het songfestival, na mij op de tweede plaats. Nog beter: het werd een gouden plaat. 82.000 duizend 45-toerenplaatjes gingen over de toonbank in 1971. Het gouden exemplaar hangt bij mij thuis aan de muur. Het is maar bladgoud, maar kom: goud is goud.

Voetballer Lior Rafaelov (34) van voetbalploeg Royal Antwerp kreeg vorige week de 'Gouden Schoen' uitgereikt voor beste speler van het jaar. Deze Israëliër is van huis uit dol op diamanten, maar zo'n Gouden Schoen is ook niet te versmaden. Hij nam dat juweeltje met plezier in ontvangst in het bijzijn van zijn ‘prinses’ Gal - samen hebben ze drie kinderen. Zijn traptechniek is fabuleus. Zijn palmares is om jaloers op te zijn. Hij begon in Haifa, dan naar Club Brugge in 2012 om zo in 2018 te verhuizen naar Antwerpen waar trainer Ivan Leko weer zijn pad kruiste. Leko verhuist graag en heeft een maand geleden voor wat kleingeld een job aangenomen in China. Lior krijgt waarschijnlijk ook opslag door al die publiciteit van de Gouden schoen.

Dankzij zijn persoonlijke kinesist Jan Vandamme mocht ik even bij hem op interview. Jan is getrouwd met mijn nichtje Cindy. Je ziet Jan en Lior hier samen met mij op de foto. Sorry jongens, maar zijn echtgenote Gal was niet aanwezig op de training. Er zit juist vijftig jaar verschil tussen mijn gouden plaatje en zijn gouden schoen! Alleen als je goed kijkt, zie je een verschil!