Direct naar artikelinhoud
DM ZaptFrederik De Backer

‘De weekenden’ is als verslaafd zijn aan iets waarvoor je allergisch bent

Joris Hessels presenteert 'De weekenden'.Beeld © VRT

Frederik De Backer zet de blik op oneindig. Vandaag: De weekenden.

“Het leven is niet altijd eerlijk”, hoor ik een man zeggen die al jaren zorgt voor zijn terminale vrouw en autistische zoon. Hij zit in een wachtkamer. Hij zegt het tegen een camera. Maar vooral tegen zichzelf.

“Tja”, denken sommigen dan, vaak het soort volk dat je weleens hoort oreren dat een pandemie een goede zaak is voor het milieu of de overbevolking. Het soort volk dat een hekel heeft aan mensen op de vlucht, vooral als ze dat in onze richting doen. Het soort volk dat mensen ziet als cijfers en de wereld als een Excel-sheet. “Ieder heeft zijn lot te dragen”, zwatelen ze er soms achteraan, of iets in die trant. Ja, maar bij voorkeur niet alleen.

De weekenden is niet mijn soort programma. Niet omdat ik het oninteressant vind, of slecht gemaakt – dat is het namelijk niet. Niet omdat ik een hekel heb aan feelgoodtelevisie – dat heb ik namelijk wel. Het is niet mijn soort programma omdat het me pijn doet. Het is feelbádtelevisie, in de beste zin van het woord, en iedereen zou het moeten hebben gezien. De weekenden is als verslaafd zijn aan iets waarvoor je allergisch bent.

In die zin is het als een drug, slechts een van de vele problemen die erin aan bod komen. De weekenden is een praatgroep waarbij iedere deelnemer worstelt met iets anders en geen oplossing krijgt aangereikt, enkel steun. Relativering. Het is dan toch al dat.

Men mag van tv-makers niet verwachten dat ze de wereld veranderen; daar zijn ze niet voor opgeleid. De mensen van wie we dat om de vijf, zes jaar wél verwachten doorgaans evenmin. Het zou die laatsten dan ook tot eer strekken af en toe verder te kijken dan hun partijkaart lang is en er niet zomaar van uit te gaan dat iedereen zijn zaakjes wel geregeld krijgt. De grootste sukkelaars zijn niet de enigen die worden onderhouden door de staat. De ene tokkelt op zijn gsm in een flat van vijf op vijf, de andere in het parlement. Slechts één van hen wordt een profiteur genoemd, ook al krijgt die elke maand een nulletje minder.

Nee, niet elke tumor kan worden vermeden, maar meer dan nu. En niet iedereen kan worden beschermd, maar meer dan nu. Niet iedereen kan worden omhelsd, gesteund, financieel of mentaal; niet iedereen kan de ware vinden, goede ouders hebben of zijn kind zien opgroeien. Maar meer dan nu. En zolang die ellendelingen op hun verkiezingsaffiches vooral oog hebben voor zichzelf en de hunnen, en niet voor iederéén – al was het maar omdat hun loon niet enkel door hun eigen achterban wordt betaald – is een programma als De weekenden nodig. Opdat wij, het klootjesvolk, met een stembrief als enig wapen, de volgende keer iemand verkiezen die wél naar ons omkijkt. En ik zeg niet dat we enkel politici nodig hebben die naar De weekenden hebben gekeken, of naar Vijf jaar hier, of naar eender welk programma dat aanklaagt waaraan zij verzaken. Maar meer dan nu.

De weekenden, maandag en donderdag om 21.20 uur op Canvas.