Carrièreswitch door corona: ‘Ik werk nu als dokwerker, en dat vind ik best zalig’
Voor de een was het een professioneel horrorjaar, voor de ander lag een nieuwe droomjob al (te) lang klaar. De voorbije maanden kozen deze vier mensen voor een opvallende carrièreswitch. Ondanks, of net dankzij, de pandemie. ‘Het thuiswerk duwde me met de neus op de feiten.’
Liesbeth De Schamphelaere (39) liet de communicatiewereld achter zich om fotografe te worden
“In het voorjaar zag ik op Instagram een Nederlands initiatief passeren van fotografen die raamportretten maakten in de lockdown. Dat kwam bij mij meteen binnen als iets positiefs om ook zelf te doen, dus postte ik op de Facebook-groep van onze Antwerpse wijk: ‘Wie heeft er zin in een bijzondere fotoshoot?’ Daar kwam plots superveel reactie op – wat ik totaal niet verwacht had – en die momentjes met iedereen in de buurt waren zo tof.
“Ik had op dat moment nooit iets anders gedaan dan communicatie en marketing in de sociale sector, en al wel langer voelde ik aan dat het tijd was voor iets anders. Ik ontwikkelde enkele jaren geleden een passie voor fotografie, twijfelde erover om in bijberoep te starten, maar er is een verschil tussen iets heel graag willen en het ook effectief doen. Die vaste job, en het vaste inkomen, is de veilige keuze. Het is erg spannend om zo’n stap te zetten.
“Door de vele tijd die vrijkwam tijdens de eerste lockdown was ik meer en meer aan het nadenken. Wat is belangrijk in mijn leven? Wat geeft mij energie? Dat waren dus de foto’s die ik maakte. Het thuiswerk duwt je ook een beetje met de neus op de feiten. De dingen waar je je als werknemer aan optrekt, de kleine afleidingen zeg maar, die verdwijnen.
“Na die raamportretten kreeg ik midden juni een eerste officiële opdracht, wellicht niet toevallig om foto’s te maken bij een raampoëzieproject. Dat was de start in bijberoep, in september ben ik dan officieel in hoofdberoep met Fotofolies begonnen.
“Dat lukt aardig, maar ik heb het geluk ook nog een freelance communicatieopdracht te kunnen doen. Dat biedt me de ruimte om mijn website en sociale media op punt te krijgen, cursussen te volgen of mijn workflow te regelen. Dat mijn man een stabiel inkomen heeft, helpt natuurlijk ook. Daar hoef ik niet flauw over te doen.
“Als ondernemer moet je jezelf een totaal andere mindset aanmeten, daar horen sowieso een aantal moeilijke hordes bij. Maar op het einde van de rit is mijn passie mijn beroep geworden en dat heeft van mij echt een ander mens gemaakt. Ik heb veel meer vertrouwen in mezelf.”
Fatima Ellouzati (34) verkocht haar B&B en bistro en werkt nu ’s nachts aan de dokken
“Het televisieoptreden van Maggie De Block begin vorig jaar zal ik nooit vergeten. Dat virus zou nooit tot hier komen, de boodschap aan de bevolking was: no stress. Een paar weken later mocht ik de deuren van mijn bistrozaak en B&B op het Eilandje sluiten. Sindsdien was het bijna altijd de horeca die als eerste een schokeffect ondervond als de cijfers de verkeerde kant uitgingen. Na bijna negen jaar heb ik dan maar besloten om er een punt achter te zetten. Het pand staat vandaag te koop.
“In mijn bistro kwam sowieso heel veel volk uit de haven uit de vloer. Zij daagden mij wel eens uit, als ze weer eens vies en vuil waren van al dat harde labeur. ‘Dat zou jij eens moeten proberen.’ Ik ben sowieso iemand die houdt van een uitdaging en ik studeer graag.
“Zo begon ik dus aan een opleiding als dokwerker. Dat deed ik toen niet om meteen in de haven aan de slag te gaan, eerder voor het geval dat ik het ooit nodig zou hebben. In december behaalde ik na heel wat stages en testen officieel mijn havenboek, een soort erkenning waar elke havenarbeider over moet beschikken.
“Zo’n drie à vier dagen per week werk ik nu de nacht in de haven, waar ik bij de containers sta en intussen een vaste voorman heb. Dat heb ik niet cadeau gekregen hoor. Om in dat wereldje binnen te geraken, moet je constant bellen voor werk. Tot op het punt dat opdrachtgevers je naam in hun slaap horen. Het blijft ook een erg mannelijke wereld. Ik maak er een punt van dat mijn mannelijke collega mij geen dienstjes hoeft te verlenen. Wij doen exact hetzelfde.
“Kijk, er is bloed, zweet en tranen in mijn zaak gekropen, dus het was zeker niet gemakkelijk om dat achter te laten. Mijn boekhouder, familieleden of andere uitbaters schrokken ook heel erg. ‘Denk er nog even over na’, zeiden ze. Maar ik heb dit echt niet van vandaag op morgen beslist.
“Ik ben 34 jaar, ik heb nog tijd genoeg om op termijn iets nieuws te starten. Nu ben ik even dokwerker, en dat vind ik best zalig. Als ik de deur van het werk achter mij dichtsla, zit mijn job erop. Dat gevoel heb ik als zelfstandige nooit gekend. Ik ben nu zelfs voor het eerst in jaren op vakantie geweest.”
Christophe Van Garsse (46) verkoopt nu zwembaden en vijvers in plaats van fitnessabonnementen
“Na mijn profcarrière als tennisspeler (Van Garsse speelde eind jaren 90 de derde ronde op Wimbledon en Roland Garros, MIM) ben ik vrij snel in de fitnesssector beland, eerst als mede-eigenaar van een zaak in Tongeren en de laatste jaren als salesverantwoordelijke en coach bij een keten met vier vestigingen in Limburg. Die waren allemaal kerngezond, tot corona uitbrak. Ik hoef er geen tekening bij te maken zeker? 2020 was een horrorjaar voor de sector.
“Zoiets verwerk je in verschillende fasen. In de zomer was er zelfs even euforie toen we opnieuw open mochten, maar door alle beperkingen – zoals een digitaal reservatiesysteem en de noodzaak om alles te ontsmetten – zagen we honderden mensen afhaken.
“In diezelfde periode lieten we thuis een zwembad plaatsen. Ik had meteen een grote klik met de eigenaar, en hoorde dat zijn bedrijf sterk aan het groeien was. Ik liet vallen dat ik zelf ook een commerciële ingesteldheid heb. ‘Waarom ga je niet bij mij aan de slag?’, vroeg hij al lachend. Een paar weken geleden is het er effectief van gekomen.
“Aan die beslissing zijn wel heel wat slapeloze nachten aan voorafgegaan. Ik ben sowieso al iemand die veel piekert, en er was niks om mijn gedachten te verzetten. Het beeld van de topsporter die na zijn carrière in een zwart gat belandt, doemde weer op. Na enkele maanden op tijdelijke werkloosheid, had ik eigenlijk maar één wens: weer aan de slag kunnen.
“Toch voelt het niet aan als een evidente stap, zeker niet gezien mijn leeftijd. Ik verlaat toch een beetje mijn natuurlijke habitat: de sportzaal. Maar ik heb de switch in mijn hoofd volledig gemaakt. Dit is voor mij geen tussenstap. Ik voel dat de zaak ambitie heeft voor de toekomst en daar wil ik graag deel van uitmaken.
“Overigens, wat ik vandaag doe, verschilt in zekere zin niet zo heel erg van mijn activiteiten in de fitnesszalen. Toen verkocht ik de droom van een betere conditie of een mooier figuur, vandaag verkoop ik de droom van een eigen waterpartij. En in tijden dat de zomers steeds heter en brutaler worden, verkoopt die droom erg goed. Nog voor dit jaar een zwembad bestellen, lukt al bijna niet meer.”
Liesbet Van de Casteele (40) ruilde de ambtenarij in voor haar eigen bakkerij
“Toen ik jaren geleden een bakkerscursus startte, was dat helemaal niet met het idee om ooit mijn eigen bakkerij te starten. Ik vond gewoon erg moeilijk het brood dat ik graag eet: niet te luchtig, maar voedzaam en met veel volkorengranen. Dus besloot ik die broden zelf te gaan bakken. Dat zit ook wel een beetje in de familie. Mijn schoonbroer is bakker, en ik groeide op met een grootmoeder die allerlei lekkers in haar houtoven maakte, zoals mattentaarten.
“Vorig jaar, nog voor deze crisis begon eigenlijk, was het zaadje voor mijn bakkerij al geplant. Ik zou veertig gaan worden, en dan begin je toch stevig na te denken. Ik ben bio-ingenieur van opleiding en heb me als duurzaamheidsambtenaar in Geraardsbergen jarenlang bezig gehouden met onder meer klimaatdossiers. Dat heb ik erg graag gedaan, maar ik wilde stilaan weer eens uitgedaagd worden.
“Met ‘De broden van Liesbet’, mijn bakkerij die begin november in Lierde de deuren opende, heb ik die uitdaging gevonden. Het is een open atelier waar heel veel interactie is met de klanten. Het duurzame aspect heb ik trouwens meegenomen, want ik probeer zo puur en transparant mogelijk te bakken.
“In mijn omgeving schrokken ze niet echt van mijn plannen, dat vond ik sowieso al een goed teken. En ik heb ook nog niemand gehoord die het idee uit mijn hoofd probeerde te praten omdat het onzekere tijden zijn. Integendeel, ik krijg vooral veel respect van klanten: ‘Je moet het maar durven.’
“Ik heb op voorhand de haalbaarheid goed bestudeerd. De bakkers zijn altijd mogen openblijven, dus op dat vlak vormt de crisis niet zo’n probleem. Alleen het opzetten van contacten met leveranciers verliep misschien wat moeizamer.
“Of ik het veilige keurslijf als ambtenaar soms niet mis? Eerlijk: ik heb amper de tijd om stil te staan bij de keuze die ik heb gemaakt. Misschien dat er op termijn bepaalde aspecten zullen opborrelen, het is sowieso fysiek een zware job. Maar op dit moment zit ik elke dag vol adrenaline, en dat bevalt me heel erg. Dat ik al om halfeen opsta om te beginnen werken, deert me voorlopig niet. Ik ben nooit een grote fan geweest van nine to five.”