Recensie: een avondje weerwolven thuis is spannender dan de game ‘Werewolf’

Werewolf The Apocalypse: Earthblood is gebaseerd op het gelijknamige rollenspel dat je doorgaans aan tafel speelt met vrienden, kaasblokjes en degustatiebiertjes. En dat traditionele rollenspel maakt deel uit van het grotere, ietwat nerdy, cultuniversum The World of Darkness. Daarbij bepaalt de fantasie en de inventiviteit van de spelers rondom de tafel het spelplezier. Deze videogameadaptatie is euhm… een ander paar mouwen.

Ecoterroristen

De game profileert zich graag als een actievolle horror-RPG, maar rijdt zich snel vast in een moeras van goede bedoelingen, matige graphics, saaie levels en zwakke gameplay. Op papier klinkt het nochtans veelbelovend. Moeder Aarde - Gaia - kreunt onder de hebzucht van de mensheid, en de verpersoonlijking daarvan is het wereldbedrijf Endron. Teruggetrokken in spelonken en tentenkampen leeft een gemeenschap van strijders die de stervende natuur wil redden. Ecoterroristen, zoals ze door de tegenstanders genoemd worden. Het hoofdpersonage, Cahal, is zo’n strijder. Hij beschikt over de gave om zich te veranderen in een wolf. Of, als het echt de spuigaten uitloopt, een weerwolf.

Luchtkokers

De drie verschillende lichaamsvormen van het hoofdpersonage maken het mogelijk om actie en RPG te koppelen aan stealth en splatterhorror. Alleen, het kan op bijna geen enkel ogenblik boeien. Alle missies zijn quasi identiek aan elkaar. Cahal betreedt een vijandige locatie (een stuwdam, fabriek of andere installaties van Endron) om er iets te stelen of een bom te plaatsen. Hij wandelt door lege gangen, drukt op deurknopjes, schakelt bewakingscamera’s uit. Als er tegenstanders opduiken, heb je de keuze: ofwel probeer je de vijand uit te schakelen zonder zelf gezien te worden, ofwel verander je in een wolf en zoek je je een weg door luchtkokers, ofwel kies je voor de frontale aanval als weerwolf.

Ketchupexplosie

Het eerste geval is een makkie. Laat ons zeggen dat de computergestuurde personages niet op de eerste rij stonden toen de artificiële intelligentie werd uitgedeeld. De tweede tactiek - als wolf rondsluipen - is geeuwbevorderend wegens een acuut gebrek aan actie. Bovendien beweegt het dier zo houterig dat het evolutionair eerder bij een wandelende tak aansluit dan bij de canis lupus. Blijft over: de weerwolf. Als de harige patser met soldaten te lijf gaat, komt daar zoveel bloed aan te pas alsof er net een silo met ketchup is ontploft.

De meesten zijn na één klap uitgeschakeld, anderen vuren zilverkogels op je af en nog andere, potigere soldaten dragen een schild of exoskelet en zijn iets moeilijker uit te schakelen. Maar het komt altijd neer op hetzelfde: knoppen rammen tot er niemand meer overblijft. En: je mateloos ergeren aan de camera die meestal het spektakel niet kan volgen. Om vervolgens weer de volgende gang in te gaan, opnieuw op een deurknop te drukken en naar de volgende locatie te gaan die er bijna identiek uitziet.

Het ongeïnspireerde leveldesign en de saaie repetitieve taakjes werken al snel op de zenuwen. Werewolf The Apocalypse: Earthblood is een van de meest middelmatige en saaie titels die we sinds lange tijd gespeeld hebben. Bloedeloos, figuurlijk dan toch.

Score: 5/10.