Waarom Kristof Calvo even gas terugneemt: ‘Dit gaat om meer dan de ministerkeuze’

“Ik vertel jullie geen geheim als ik zeg dat het niet meteen mijn ultieme ambitie was om hier vandaag te staan.” Het was een opmerkelijk kwetsbare Kristof Calvo die tijdens het investituurdebat in oktober het regeerakkoord van de nieuwe federale ploeg kwam verdedigen. Calvo leek de knop omgedraaid te hebben na een tumultueuze week waarin hij, tot zijn grote teleurstelling, naast een ministerpost greep.

Vier maanden later kondigt hij alsnog zijn vertrek als fractieleider aan, al klopt dat niet helemaal: Kristof Calvo leidde wel nog de Groen-Kamerleden, maar officieel was de Franstalige Gilles Vanden Burre leider van de gezamenlijke fractie Ecolo-Groen. Bronnen in de partij geven aan dat de teleurstelling van toen ongetwijfeld een rol zal hebben gespeeld in zijn beslissing, maar Calvo’s stap achteruit moet ook en vooral gelezen worden als een poging om zichzelf opnieuw uit te vinden.

In het federale parlement werkte Calvo zich jarenlang in de kijker door op het scherpst van de snee oppositie te voeren – in de eerste plaats tegen N-VA. Met de Kamerleden van die partij vocht Calvo meer dan eens een spits en mediageniek verbaal duel uit. “A green boy wonder”, zo omschreef de website Politico hem: Calvo gaf de groenen pit.

Maar zijn stijl wekte ook wrevel op. Wat voor zijn medestanders vurig en gepassioneerd was, had voor zijn tegenstanders vooral veel weg van ergerlijke pathos en overdrijving. Toen Groen na de federale verkiezingen de eigen torenhoge verwachtingen niet kon inlossen, wezen teleurgestelde mensen binnen de partij beschuldigend naar Calvo: hij had van de partij een te makkelijke schietschijf gemaakt.

De verkiezingskater zou anderhalf jaar lang voor zure oprispingen zorgen in de partij. Er werd gezaagd aan de poten onder de stoel van de fractieleiders, de voorzittersverkiezing legde de diepe interne verdeeldheid bloot, en er was openlijke tweespalt over de houding van voorzitter Meyrem Almaci tijdens de Vlaamse formatie. Al die tijd hield gebeten hond Calvo zich enigszins op in de luwte. Tot er om de ministerposten geknikkerd moest worden, en hij op pijnlijke wijze gepasseerd werd.

Zuurstof

“We moeten dat niet ontkennen: er is veel gebeurd. Dit gaat om meer dan de ministerkeuze. Kristof was daarom op zoek naar iets waar hij weer zuurstof kon tanken”, zegt een Groen-parlementslid. Die zuurstof gaat Calvo zoeken in Nederland: hij zal voortaan zijn tijd verdelen tussen de Kamer en het wetenschappelijk bureau van GroenLinks. Dat hoeft niet te verbazen. De Vlaamse en Nederlandse ecologisten wisselden al langer kennis en personeel uit. Bovendien heeft Calvo een uitstekende persoonlijke band met boegbeeld Jesse Klaver, in meer dan één opzicht zijn Nederlandse evenknie.

Bij de noorderburen gaat Calvo op zoek naar een nieuwe manier om deel uit te maken van het politieke spel. Hij wil weer meer met de inhoud bezig zijn, zegt hij zelf. Het klopt, een fractieleider in de meerderheid besteedt een belangrijk deel van zijn tijd aan overleg met de eigen kabinetten en coalitiepartijen. Maar: “Kristof is geen parlementslid dat tien jaar in een commissie op dezelfde thema’s kan werken”, zegt een Groen-collega. “Dat zit niet in zijn karakter. Kristof heeft telkens weer een nieuwe uitdaging nodig.”

Dat zal hem onvermijdelijk weer fulltime naar de Wetstraat voeren. In tegenstelling tot zijn medestander Jessika Soors, die het pluche van de Kamer inruilde voor een kabinetsfunctie, wil Calvo te graag vooraan op het toneel zelf staan. Zoals hij zelf schreef in zijn boek Leve Politiek: “Het oppositiepak zit me dan wel aardig, het voelt toch wat te strak aan. Ik wil ook een ideeënleider zijn.”