Waar ik in mijn vorige column nog mijn beklag maakte dat Bilzen te weinig in het nieuws was gekomen, weet ik op dit moment niet welk publiek Bilzens optreden in de kijker gezet mag worden. Verdient de Bilzenaar die met zijn aanhangwagen in een zone 70 aan 140 km per uur de politiepatrouille voorbij raasde hier extra aandacht? Of moet ik uitweiden over het gezin uit Kleine-Spouwen dat na een klacht via Voor U Opgelost nu plots over twee digitale babyfoons beschikt? Een extra baby is ook een optie om die te veel geleverde babyfoon toch nog te kunnen gebruiken.

Neen, deze keer geen column over een krantenartikel, want Bilzen is plots alom tegenwoordig op tv. Twee maal per week is in De Weekenden op Canvas Maike uit Grote-Spouwen te zien. Nu ken ik Maike al heel lang en wat me altijd is bijgebleven, is haar bezoek als thuisverpleegster toen mijn vader enkele inspuitingen moest krijgen. Ik weet niet of het toeval was, maar vaak zaten we te eten aan tafel als Maike binnenkwam. En als de kom met frieten op tafel stond, kon ze niet weerstaan om enkele frietjes als fingerfood binnen te spelen. “Ge vindt het toch niet erg dat ik een frietje neem?” zei ze terwijl ze al knabbelde op het goudgele genot. Jammer dat ze nu slachtoffer is geworden van die zinloze brandstichting aan haar rusthuis. Vrije meningsuiting houdt op indien andermans bezit vernield wordt.

Maar het stopt niet bij Maike. In Dag Dokter op Play 4 is op weekdagen mijn huisdokter te zien. Toen ik de allereerste keer bij Rudi kwam, had hij zijn praktijk nog in Waltwilder, net tegenover de kerk en het bijgelegen kerkhof. Handig, want als hij echt heel slecht nieuws had, kon je na de visite de weg oversteken om een plaatsje te reserveren. Hij heeft ooit deze column al gehaald en zelfs het gedrukte exemplaar ingekaderd en in zijn wachtruimte opgehangen in de hoop een glimlach te toveren op de slecht voelende patiënten. Dat merk je ook in de tv-reportage: Rudi probeert met humor zijn bezoekers de ellende te doen vergeten. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

Maar op de uitzending van vorige maandag heb ik wel een opmerking voor Play 4: hadden jullie niet beter de ondertiteling laten nakijken door een inwoner die het plaatselijke dialect beheerst? Bij zijn bezoek aan Chretien klaagde deze over de eenzaamheid en vroeg Rudi in het plat Hoeselts: “En zo ne keer tuese goan, dat doe dje nie?” In plaats van de ondertiteling “En zo eens kaarten gaan, dat doe je niet?” werd dat vertaald naar “En zo naar een tehuis gaan, dat doe je niet?” Nu zal er in een tehuis ook wel gekaart worden, maar ik vraag me toch af of hier op de redactie over vergaderd werd. Voor mij weer een extra reden om in de volgende afleveringen te controleren op nieuwe grappige vertaalfouten.