Ongeziene kijk? Politiek stelt ‘BDW: in het hoofd van Bart De Wever’ teleur

Voor of tegen, maar N-VA-voorzitter Bart De Wever heeft de gewoonte om daadwerkelijk iets te zeggen als hij spreekt. Iets wat je in de politiek helaas niet over iedereen kan vertellen. Uiteraard is de eerste aflevering van de VRT-docureeks BDW: in het hoofd van Bart De Wever dus onderhoudende televisie. Je zit erbij, je kijkt ernaar en aan het eind denk je: oké. Maar ook niet meer.

De sterkte van BDW: in het hoofd van Bart De Wever ligt in het menselijke. De Wever die zijn puberzoon tijdens de paasvakantie in een verlaten vergaderzaaltje moet ‘opsluiten’ om zijn schoolachterstand in te halen. De weemoedige lach op het gezicht van De Wever wanneer hij zijn moeder gedag zegt door het raam van een rusthuis in lockdown. De Wever die vertelt over hoe hij aan het sterfbed van een drugsverslaafde vriend heeft gestaan. Privé blijken het net echte mensen, die politiekers. Mensen die op het foute moment hun vuilnis buitenzetten ook. In tijden waarin we steeds meedogenlozer oordelen over onze beleidsvoerders is dat misschien niet slecht.

Corona

Politiek stelt BDW: in het hoofd van Bart De Wever echter teleur. Voor een docureeks die een ‘ongeziene kijk’ belooft in het universum van de N-VA-voorzitter, is het resultaat in de eerste aflevering mager. Over de aanslepende formatie haast geen woord. We moeten het stellen met een verhakkeld telefoongesprek met Koen Geens (CD&V) en een gemakkelijke belediging van Open Vld. Voor de rest blijft het terrein braak. Over de dramatische mislukking van de noodregering in maart leren we niets bij. De start van de coronacrisis wordt met een hink-stap-sprong behandeld. Zonde. Wat zou het boeiend geweest zijn om bij De Wever week na week het besef te zien groeien: f*ck, dit wordt een ramp. Een proces dat we allemaal hebben doorgemaakt.

Eigen stoef stinkt: in 2012 schreef toenmalig De Morgen-journalist Kristof Windels het boek De ware De Wever: portret van de populairste politicus van het land, nadat hij de N-VA-voorzitter negen maanden volgde, op weg naar zijn eerste triomf in Antwerpen tegen Patrick Janssens (sp.a). We herinneren ons wat een inspanning het van onze collega vergde om zo lang vlieg op de muur te spelen bij vertrouwelijke N-VA-meetings en -vergaderingen. Soms met resultaat, veel vaker zonder. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat de makers van BDW: in het hoofd van Bart De Wever te weinig in de slipstream van hun hoofdpersonage hebben gehangen om deze docureeks tot een niveau hoger te tillen. 

Meteen is ook duidelijk waarom de VRT-nieuwsdienst zich niet stoort aan het feit dat ze niet betrokken werd bij het project. BDW: in het hoofd van Bart De Wever blijkt aangename televisie, maar mankeert politieke scherpte om spraakmakend te zijn.