Direct naar artikelinhoud
DM zaptSpycraft

Als die vele infotainmentkanalen ook nog eens allemaal hetzelfde beginnen te vertellen, dan wordt de spoeling toch behoorlijk dun

Netflix' 'Spycraft' behoort tot een soort tv-content waarvan de spoeling stilaan behoorlijk dun begint te worden.Beeld Netflix

Ronald Meeus zet de blik op oneindig. Vandaag: de Netflix-docureeks Spycraft.

Als tienjarige verstopte ik weleens briefjes met een gecodeerde boodschap in een holle boom in het Koninklijk Park in Leopoldsburg, fantaserend dat het een dead drop was voor m’n contact bij de CIA. Ik besef hoe hemeltergend nerdy dat klinkt voor een kind, maar ik vond het een veel minder stompzinnige bezigheid dan tegen een bal schoppen en er vervolgens weer achteraan hollen.

Alleen al het bestaan van de Netflix-docureeks Spycraft bewijst dat ik niet de enige ben op wie de kleine methodes, routines en conventies van de spionagewereld, ook als relatief volwassene nog, een onweerstaanbare charme uitoefenen. Niet alleen die ‘dode brievenbussen’ passeren er de revue in, maar ook bijvoorbeeld hoe er afluisterapparatuur verwerkt zat in het beton van de door Russische aannemers neergezette ambassade in Moskou (want ja, laat ons offertes opvragen binnen een natie waartegen we een schaduwoorlog voeren). Hoe de data van diplomatensmartphones worden uitgelezen door middel van een valse mobilofoonmast op de luchthaven. Of hoe de ‘Romeo’s’ van de Oost-Duitse spionagedienst Stasi tijdens de Koude Oorlog op pad gingen om vaak eenzame vrouwelijke ambassademedewerkers te verleiden.

Er bestaan twee soorten Netflix-docu’s. Je hebt dingen als Tiger King, Making a Murderer, The Devil Next Door en Wild Wild Country, die een soort speleologische trip ondernemen door de duistere menselijke geest, en er zijn de veel minder ambitieuze, veeleer infotainmentgerichte reeksen, zoals Explained, Dirty Money en dus ook Spycraft: snel verteerbare brokken weetjes en verhalen.

Het is min of meer verantwoorde afschakel-tv, van hetzelfde soort als wat lineaire tv-kanalen die diep in uw digitale tv-gids zitten, zoals National Geographic, History Channel en Discovery Channel, u 24 uur op 24 serveren. En soms is het zelfs helemáál hetzelfde, merkte ik ergens vorige week.

Weet u wie Alan Turing is? Het is, in essentie, de uitvinder van de computer en de grondlegger van de studie naar artificiële intelligentie. In de vroege jaren vijftig pleegde hij zelfmoord, omdat de Britse overheid hem in de gaten hield voor zijn homoseksualiteit, door in een vergiftigde appel te bijten. Dat laatste is wellicht de reden waarom Steve Jobs en Steve Wozniak een eenmaal aangebeten appel als logo voor hun computerbedrijf kozen.

Het voorgaande is een reeks weetjes die de revue passeerden in de voorlaatste aflevering van Spycraft. En dat is uiteraard prima. Maar iets later kwam ik, al zappend, op Great Inventions op National Geographic terecht, een aflevering over videogames, die begon met.. opnieuw Alan Turing, en zelfs met goeddeels dezelfde informatie. Is dat een stom toeval? Vanzelfsprekend. Maar als die vele infotainmentkanalen ook nog eens allemaal hetzelfde beginnen te vertellen, dan wordt de spoeling toch behoorlijk dun.