Dominique Van Malder legt zijn ziel bloot: ‘Soms schaamde ik mij voor hoe ik eruitzag’

Terwijl u dit leest, woont Dominique Van Malder al drie dagen in een woon-zorgcentrum in Tremelo. Niet dat de acteur op zijn 45ste al niet meer voor zichzelf kan zorgen – integendeel, dat lukt hem nu beter dan ooit – maar na een jaar corona wilde hij samen met zijn kompaan Joris Hessels iets terugdoen voor de mensen die “elke dag in de frontlinie staan”. De twee besloten hun geliefde Radio Gaga-format – waarin ze hun gammele caravan op een bijzondere locatie parkeren, en de bewoners uitnodigen voor een warme babbel en een plaatje – nog één keer te reanimeren.

Het resultaat daarvan wordt in maart uitgezonden op Eén, maar eerst is Van Malder nog op Canvas te zien in Albatros, de tragikomische fictieserie over tien “dikkerds” – zijn woordkeuze – die op afslankingskamp gaan in de Ardennen. Van Malder speelt niet alleen de rol van Raf, een gepeste leraar biologie met een indrukwekkende BMI. Hij bedacht en schreef Albatros ook samen met regisseur Wannes Destoop.

Zelf de vragen stellen, zoals in Radio Gaga, gaat hem beter af dan ze te beantwoorden, vindt Van Malder. Al lukt dat nu al veel beter dan vroeger, toen hij “een echte binnenfretter” was. “Gaandeweg heb ik geleerd om meer te praten over wat ik voel. Een combinatie van ouder worden, rustiger in het leven staan, en een zoon hebben (Jack (10), die in ‘De Twaalf’ ook Van Malders zoon speelde, LT). Ik geef me meer bloot dan ooit.” In Albatros doet hij dat niet alleen letterlijk – de kampdeelnemers worden dagelijks in hun ondergoed op de weegschaal gezet – Van Malder verwerkte ook heel wat eigen levenservaring in het scenario.

Hoeveel Dominique zit er in Albatros?

Dominique Van Malder: “Heel veel. In het personage dat ik zelf speel, en ook in de andere deelnemers. Maar niet alles komt uit mijn eigen leven, natuurlijk. We hebben ons ook gebaseerd op ervaringen van de andere acteurs, documentaires, gesprekken met mensen in obesitasklinieken, en onze verbeelding. Ik wilde ook niet in mijn eigen documentaire staan acteren, dat zou wel heel saai zijn. (lacht) Er moet een zekere afstand zijn. Ook het kostuum helpt daarbij: de vreselijke driekwartbroeken, slobber-T-shirts en sandalen die Raf draagt, zou ik nóóit aantrekken. (lacht) Ik ben ook nog heel wat kilo’s aangekomen voor de rol. Wannes had me gezegd dat ik mocht verdikken, en daar hoef ik nu eenmaal niet veel voor te doen.”

Meer dan over afvallen gaat ‘Albatros’ over jezelf leren aanvaarden. Hoe goed lukt dat bij jou?

“Dat is een levenslange job denk ik, bij iedereen. Je moet altijd blijven werken om een betere versie van jezelf te worden. In mijn geval: een betere schrijver, een betere acteur, een beter lief, een betere vader... Het blijft een zoektocht. Maar ik weet nu wel veel beter dan vroeger wat ik wil in dit leven, en wat ik niet wil.

“Ik ben altijd een pleaser geweest. Ik wil dat iedereen het naar zijn zin heeft, ik steek veel energie in het plezier van anderen. Maar uiteindelijk, als je thuiskomt en met jezelf in de zetel zit, moet je het ook nog wel leuk vinden. Daar heb ik de afgelopen jaren wat meer evenwicht in proberen te brengen. Ik ben bijvoorbeeld nog steeds een workaholic, maar ik slaag er nu wel beter in om mijn weekends vrij te houden voor mijn gezin.”

Hoe comfortabel zit je in je lichaam?

“Ik aanvaard dat ik ben wie ik ben, en ik vind het absoluut niet erg dat ik iets meer weeg dan de doorsneemens. Maar na de opnamen van Albatros ben ik wel 26 kilo vermagerd, al is daar nu al wel weer een pak bijgekomen. Ik weet dat ik aan mijn gewicht moet blijven werken, voor mijn gezondheid. Ik wil hier nog heel lang rondlopen als papa en als lief. Dat staat voorop.”

In Albatros schrijft Raf zich in voor het dieetkamp omdat zijn zoontje gevraagd heeft: “Papa, wanneer ga jij doodvallen?” Spreek je daar uit ervaring?

“Ja. Op een dag kwam Jack thuis van school en zei: “Ik heb gehoord dat dikke mensen kunnen doodvallen door een hartaanval.” Dat kwam héél erg binnen. Ze zeggen niet voor niets dat de waarheid uit een kindermond komt (lacht).”

Veel mensen met overgewicht mijden bewust de spotlights omdat ze de veroordelende blikken vrezen. Jij werd acteur. Hoe is dat gekomen?

“Ik was vroeger al een dikkerdje, maar ik loste dat op door op de speelplaats – die doorgaans toch een echte jungle is – heel grappig te zijn. Want dat leidde de aandacht af van mijn lichaam. Ik werd niet meer alleen gezien als ‘den dikke’, maar ook als de grappige van de hoop. Zo ben ik acteur geworden. Ook omdat ik dan niet constant mezelf moest zijn. Ik wilde soms even in een ander lichaam en in een ander verhaal gaan wonen.

“In het begin van mijn acteercarrière schaamde ik me soms wel voor hoe ik eruitzag. Maar nu besef ik dat het net goed is om ook je minder mooie kanten te laten zien. Want dat maakt je een mens, en misschien ook een straffere acteur. In Albatros hebben we dat heel erg op de spits gedreven. Als je halfnaakt op de weegschaal staat, hoef je daar niet veel meer bij te spelen hè. Je staat er natuurlijk wel als Raf, maar de gêne moet je niet acteren.”

Je noemde jezelf daarnet een pleaser. Ook een overblijfsel van op de speelplaats?

“In zekere zin wel. Ik kom uit een zeer warm nest, maar we hadden het thuis niet breed, en dat heb ik op de speelplaats vaak gemaskeerd. Zo van: ‘Alles is oké hoor! Dat gat in mijn broek? Ik ben gewoon ergens aan blijven haken!’ Ik verzon van alles om toch maar niet te laten zien dat wij geen geld hadden. En dat lukte blijkbaar goed, want toen ik er onlangs over sprak in een reportage van Make Belgium Great Again rond kinderarmoede, kreeg ik achteraf verbaasde berichtjes van een paar mensen met wie ik op de lagere school had gezeten: ‘We wisten wel dat jullie niet veel centen hadden, maar we hadden écht niet door dat het van die orde was!’”

Van welke orde was het dan?

“We hebben nooit honger geleden, maar we moesten welk elke frank drie keer omdraaien. Wanneer we na de vakantie terug naar school gingen, vertelden andere kinderen over hun reis naar Spanje. Onze vakantie was één dag Meli Park. Het weinige geld dat ik had, spaarde ik om muziek mee te kopen. Op een bepaald moment kocht ik cd’s, maar wij hadden thuis geen cd-speler. Dus dan vroeg ik aan jongens uit mijn klas om die cd’s voor mij op cassette over te zetten, zodat ik er thuis toch naar kon luisteren. Nu, ik ben daar zeker niet getraumatiseerd uitgekomen, ik heb best een gelukkige jeugd gehad. Maar ik voelde wel het verschil, in die zin dat ik soms aan de zijlijn stond. Letterlijk vaak: toen heel mijn klas tijdens de Paasvakantie met de bus op Romereis vertrok, stond ik als enige aan de kant om hen uit te wuiven. Wij konden dat niet betalen. Op die momenten voel je je een outsider, en dat heeft me wel mee bepaald. Daarom spreek ik nu graag met kwetsbare mensen in een caravan, en vertel ik graag verhalen over mensen aan de zijlijn.”

In Albatros spelen zware acteurs de hoofdrollen, maar het blijft een uitzondering. Ook internationaal: er bestaan wel mollige Hollywoodsterren, maar die worden meestal in komedies opgevoerd, en zelden als helden. Hoop je met een reeks als Albatros meer kansen te creëren voor acteurs die niet aan het slanke schoonheidsideaal beantwoorden?

“Dat was niet per se onze bedoeling, maar het zou wel fantastisch zijn. Er is nog veel werk op dat gebied. Wij willen niet altijd gewoon ‘de dikzak’ spelen, hè. Een zwaarlijvige James Bond, zou dat bijvoorbeeld niet geweldig zijn? (lacht) Ik hou van anticasting, van verrassingen. Gelukkig worden er op dat vlak wel al kleine stapjes vooruit gezet. In de reeks The Minister speelt bijvoorbeeld een dikke acteur de premier van IJsland. En hij heeft een schoon lief. Er zit zelfs een seksscène in! Mag het, alsjeblieft? Dikke mensen hebben ook seks hè! (lacht)

“Ik vind het ook geweldig dat ze mij gevraagd hebben om De Bachelorette (datingprogramma waarin Elke Clijsters op zoek gaat naar een lief, vanaf 18/02 op Play4, LT) te presenteren. Veel mensen zijn blij dat het eens geen afgeborstelde presentator is, maar soms lees je dan toch een reactie à la: ‘Die man heeft toch niet de juiste présence?’ Dan denk ik: ‘Get over it, welkom in 2021!’”

Was De Bachelorette voor jou ook een kans om eens iets luchtigers te doen, na zoveel zwaarte?

“Ja, drie seizoenen Radio Gaga, dat kruipt wel onder je vel. De verhalen die we daar te horen kregen, waren heel heftig. Na zo’n opname kom je thuis als een vod. Die verhalen laten je niet los. En aan Albatros had ik ook heel hard gewerkt. Dan vond ik het echt heel fijn om eens te zeggen: ‘De Bachelorette? Awel ja.’ (lacht)”

‘Albatros’ wordt vanaf 15/02 uitgezonden op Canvas, en verschijnt meteen integraal op VRT NU.