Hoe je kinderen nog entertainen tijdens de vakantie? Behandel ze als een kat

Lezersvraag van de week: Ik weet echt niet meer wat aangevangen met mijn zoontjes van 2 en 6 jaar oud. Het zijn doorgaans geen lastpakken, maar ook zij hebben genoeg van de situatie. Hoe overleef ik komende krokusvakantie?

Beste Lien,

Doorgaans hou ik me stil ­wanneer het over kinderen of opvoeden gaat. Als het onderwerp bij de vriendinnenbrunch (weet je nog, een vriendinnenbrunch?) ter sprake komt, bijt ik op mijn tanden – of afhankelijk van of het een week is waarin ik brood eet: op een pistolet – en bedwing ik de behoefte om met een verhaal over mijn kat “die echt net ­hetzelfde had” af te komen.

Moeders vinden dat doorgaans niet zo fijn. Het zou denigrerend zijn omdat ik niet weet wat pijn, vermoeidheid of opoffering is terwijl mijn oogappel op zeventienjarige leeftijd nog steeds niet doorslaapt. Ik vind, persoonlijk, de gelijkenissen treffend, zeker wanneer het peuters betreft. Je moet hen in leven houden door hen eten, drinken en liefde te geven, en je brult de buurt bijeen ­wanneer ze vanuit het niets “Shit!” roepen terwijl jij dacht dat ze niet konden praten.

Soit. Ik zweeg. Tot nu. Zie je Lien, je bent niet alleen met deze verzuchting. Ik hoor het overal rondom me. Ik zie mijn vriendinnen met de handen in het haar zitten omdat hun koters de muren oplopen van verveling. Ze hebben alle ­gezelschapsspelletjes, ieder boekje en elke buurtspeeltuin binnenstebuiten gekeerd en er is niets wat hun ouders kunnen bedenken dat hun lijden (en het gejengel) verzacht. De oplossing staarde hen ­nochtans al jaren recht in het gezicht, al dan niet met ­wangen vol ­pistolet.

Behandel je kinderen als een kat. Bind een pluimpje aan een koord en trek het de woonkamer door. Laat hen achter bolletjes zilverpapier rennen, of hou hen in de ban door met je handen schaduwspelen te maken op de muur. Dat laatste is volgens mij zelfs paleo. Laat het zonlicht dansen op de ­wijzerplaat van je fitbit en zeg hen dat ze het lichtje moeten vangen. Verstop een paar ­koalakoekjes in een lege doos wasmiddelpods en laat hen zelf uitzoeken hoe ze erbij kunnen komen. Vergeet niet over te schakelen op een ander merk eens ze het kinderslot uitgedokterd hebben, want schuimbekken is niet goed. Zegt mijn dierenarts.

Voor je oudste kan je het spel zelfs een niveau hoger ­tillen. Zeg hem dat hij zo lang mogelijk moet doen alsof hij een kat is. Als-ie het een week kan volhouden, mag hij een iPad. Of tenminste: nog eens op de jouwe. Zorg ervoor dat hij echt opgaat in het spel, en dat hij zo goed mogelijk een kat weet te benaderen. Dat is geen kindermishandeling, Lien, dat is dramatherapie, een methode die wel vaker toegepast wordt in het genezingsproces van traumapatiënten. Een kat dus. En laat hem zijn best doen.

Een kat hoeft geen Nintendo Switch, maar is ­dolgelukkig met een oude ­kartonnen doos. Een kat zeurt niet om wat jullie gaan eten vanavond, omdat hij weet wat er op het menu staat. Droge brokken. Een eeuwige loop van droge brokken. Al schud je best Frosties in plaats van Friskies in zijn bakje – dat is nog eens vegan ook. Katten wassen zichzelf, verliezen nooit hun sokken en zijn geëntertaind door elke stofpluis die voorbij komt gedrenteld.

Het allermooiste van al? Ze slapen zo’n 16 uur per dag. Fijne krokusvakantie, Lien. Je hebt het ongetwijfeld verdiend.