‘The Game: The Game’: ‘Vooral mannen reageren geschokt als ze het spel spelen’

Het is een vrijdagavond in precoronatijd. Ik loop een café binnen waar ik afgesproken heb met een vriendin. Ik kijk rond, maar zie haar niet. Ik installeer me aan de bar en bestel een drankje. Hoe langer ik er zit, hoe meer ik de ogen van een onbekende man in mijn rug voel priemen. Ik beslis op zoek te gaan naar mijn vriendin.

De man aan de bar blokkeert mijn doorgang. Geschrokken maak ik ongewild oogcontact. De man neemt me vast en draait me krachtig om mijn as. “Dans met me”, beveelt hij. Ik negeer hem en schudt me los. Hij lijkt gekwetst. “Maak me nu niet belachelijk, oké?”, sist hij. “Doe gewoon mee.” Hij lacht als ik geschrokken opkijk. Iets te vlug antwoordt hij: “Grapje, ik hou van je.” Niet veel later doet de man er alles aan om me in een taxi te krijgen, richting zijn appartement.

“Verdomme, hij heeft me”, vloek ik. In werkelijkheid bevind ik me in het hart van het STUK in Leuven en zit ik aan een computerscherm gekluisterd te midden van de expo Point of View van Angela Washko. Het is de eerste Europese overzichtstentoonstelling van de Amerikaanse kunstenaar. In haar werk legt Washko zich toe op het creëren van nieuwe fora om te spreken over feminisme. The Game: The Game, een datingspel ontwikkeld door de Amerikaanse kunstenaar, houdt me in de tang.

De minimalistische sound op de achtergrond is dreigend. Wat ik ook doe, ik lijk niet te kunnen ontsnappen uit de klauwen van mijn belager. Ik negeer, ik ontwijk, ik ga in gesprek, ik lach zelfs vriendelijk. Het spel weet van geen ophouden, ik tuimel onwillekeurig van de ene onveilige situatie in de andere. Nog geen tien minuten later geef ik moedeloos op. Dit is een horrorversie van The Sims: Hot Date.

Verleidingscoaches

Washko brengt met The Game: The Game de roofzuchtige praktijken van verleidingscoaches, zogenaamde pick-upartiesten, onder de aandacht. De personages en hun verleidingsmanoeuvres zijn niet uit de duim gezogen. Ze zijn gebaseerd op bestaande handleidingen vol do’s-and-don’ts van zes prominente verleidingscoaches. Die vormen een dubieuze leidraad voor duizenden mannen die het moeilijk hebben op het datingparcours.

“The Game: The Game overdrijft natuurlijk. Geen enkele vrouw komt in één avond zoveel verschillende belagers tegen”, stelt STUK-curator Karen Verschooren. “Maar de avondjes uit zijn herkenbaar voor elke vrouw. Eigenlijk zijn het vooral mannen die geschokt reageren als ze het spel spelen.”

Waarom komt STUK met deze expo? “Het is al niet niets om als feminist misogyne praktijken aan de kaak te stellen, maar wat zij doet gaat nog stukken verder”, vertelt Verschooren. “Ze probeert te begrijpen wat in die mannen omgaat. In plaats van hen meteen af te doen als freaks, gaat ze met hen in dialoog.”

World of Warcraft

De tentoonstelling gaat rustig van start. Washko is een bedreven gamer. Ze speelde jarenlang in competitieve gilden in World of Warcraft (WoW), maar ergerde zich aan de zoveelste vrouwonvriendelijke encounter die ze te slikken kreeg. In 2012 richtte ze The Council on Gender Sensitivity and Behavioral Awareness in World of Warcraft op en ging de confrontatie aan met tegenspelers. Ze stelde hen openlijk vragen over hoe ze tegenover feminisme stonden en creëerde een veilige ruimte voor spelers die zich in WoW gemarginaliseerd voelden, voornamelijk vrouwen.

Naarmate je voortloopt, stijgt de spanning. In BANGED: A Feminist Artist Interviews the Web’s Most Infamous Misogynist komt ze tot een kookpunt. We zien een ongeknipte versie van een confrontatie die Washko aangaat met Roosh V, de zogenaamd beruchtste vrouwenhater van het internet. In het interview doet ze een verdienstelijke poging om de man te begrijpen.

Roosh V of Daryush Valizadeh is de auteur van de Bang-serie, een reeks ‘reisgidsen’, zoals hij ze zelf noemt. In onder meer Bang IJsland, Bang Polen en Bang Oekraïne kom je te weten hoe je als man zo efficiënt en zo snel mogelijk lokale vrouwen kan ‘binnendoen’.

Daarin schuwt hij de foute uitspraken niet. “Nee betekent nee, tot het ja betekent”, stelt hij. Hij spoort zijn publiek aan om niet meteen af te druipen, maar door te zetten tot de vrouw in kwestie plooit. In Don’t Bang Denmark raadt hij zelfs af om naar Denemarken af te zakken. “Denemarken bezoeken is zinloos. Deense vrouwen zijn rigide. Zelfs al bezit je een miljoenenbusiness en heb je tien jaar meer ervaring, je moet de Deense 23-jarige met respect behandelen voor je haar kan doen.”

“Een man mag vandaag bijna niets meer”, klaagt Valizadeh in het interview. “Mannen durven de ultieme stap gewoon niet meer te zetten. Terwijl geen enkele vrouw direct ja zegt als je hen bij een eerste ontmoeting voorstelt om seks te hebben.”

Washko gaat over tot een zoektocht naar de vrouwen die seksuele ontmoetingen gehad hebben met Roosh V om zijn woorden aan de realiteit af te toetsen. Al gauw beseft ze dat dat een brug te ver is. In het laatste luik van de expo geeft Washko toe dat haar werk problematisch werd. In Tightrope Routines probeert ze terug te keren naar de kern. “Een feministisch engagement in deze zaak mag niet hetzelfde gebrek aan empathie vertonen als dat van haar onderdrukkers”, besluit ze.

Point of View loopt tot 25/4 in STUK, Leuven