Mijn dokter liep dinsdagmorgen een laatste keer mijn kamertje binnen. Check-up en een kort gesprek over wat wel en wat niet mag. Heel belangrijk voor mij. De komende zes weken zijn steunen, reiken en tillen verboden. En hij benadrukt dat de pijnmedicatie er niet is om mijn grenzen te verleggen. Dokter Vermeulen heeft niet alleen kennis van zaken, maar kent ook duidelijk zijn patiënten.

Bij het buitenkomen, trekken mijn spieren nog meer samen door de bittere vrieskou. De wereld buiten is een onaangenaam intermezzo van een warm bed naar een knusse zetel. Tijdens de rit naar Diepenbeek pijnigen de vele bobbels en bulten in ons slecht onderhouden wegennet mijn gekwetste rug. Door de operatiewonden kan die tijdens zo’n hobbelig parcours geen steun vinden in de rugleuning van de autozetel.

De bestemming is beter dan de reis. Tegen dat ik in van die gezellige makkelijke kleren zit, ruikt ons huis al heerlijk naar het visje met gratin en spruitjes dat David in no-time op tafel zet.

Het wordt een beetje vakantie in eigen huis. Maar doordat ik niet veel kan en mag, hangt er niet echt een vakantiesfeertje. Rusten is nog altijd niet mijn sterkste kant. Thuis is David het streng toeziend oog van de dokter, en hij is echt streng hoor.

David is thuis, elke dag. Onze coffeebar is tot eind februari gesloten voor mijn herstel. Toch krijgt David geen rust. Het is niet minder druk. Integendeel, brieven blijven binnenkomen en de administratie moet ook nog steeds gebeuren. En nu moet hij in onze privékeuken dagelijks soep koken, en dan is er nog de was en de strijk…. Mijn mama springt gelukkig ook veel bij. Het huishouden moet blijven draaien en met twee tienerkinderen weet elke ouder dat dit gepaard kan gaan met verrassingen en onverwacht vuurwerk. Niet alleen ik, ook kinderen vragen aandacht en zorgen. Na zes dagen gekluisterd aan een ziekenhuisbed, bevestigen dat drukke gezinsleven met huisgemaakte gerechtjes en David naast me in bed echt wel de uitdrukking ‘home sweet home’.