Het vaderlijke advies van Koen Wauters in ‘The Voice’ is zo gek nog niet

“Ik vond uw stem super. En dan nog eens de muziek eronder. Heel nice.” Mja, erg eloquent of overtuigend kwam jurylid Tourist LeMC tot nog toe zelden uit de hoek om de deelnemers van The Voice te overtuigen om zich aan te sluiten bij zijn team. In het nieuwe seizoen van de rotpopulaire zangwedstrijd is Tourist de Bent Van Looy van dienst: de verplichte indie-excuustruus die een ultracommercieel product toch een glansje street cred moet zien te verlenen. Da’s heus niet erg. Van Looy deed dat erg goed en hij heeft er geen onsje geloofwaardigheid bij ingeboet. Integendeel. Het zal Tourist dus zeker geen windeieren leggen, zeker nu hij ook in Liefde Voor muziek opduikt, dat andere glossy BV-vehikel dat popmuziek bij nietsvermoedende Vlaamse kijkers de huiskamer inflikkert.

Ach, wat betekenen geloofwaardigheid en street credibility nog anno 2021? Voor beginnende of miskende muzikanten helpen tegenwoordig alle beetjes, zeker nu corona de sector heeft verziekt. Het zal jonge mensen vandaag worst wezen of ze een publiek veroveren via The Voice, De nieuwe lichting, Humo’s rock rally of via een plekje in een hippe Spotify-playlist. All bets are off. In de rock-’n’-roll hebben de kids altijd gelijk. Zéker als ze hun ouders pisnijdig kunnen maken. Of hondsmisselijk.

Ligt het trouwens aan de Bokma die ik tijdens The Voice ledig of komt jurylid Koen Wauters in deze editie scherper en analytischer uit de hoek dan ooit? Zijn vaderlijke, van nonsens gespeende advies echoot niet zelden het iele stemmetje in het achterhoofd van elke weldenkende muziekjournalist. Yep, mocht ik als jonge snaak voor de opengesperde bek van de muziekindustrie staan, geflankeerd door An Lemmens en Sean Dhondt, ik zou rücksichtlos opteren voor Team Koen. Bij deze versnippert de Belgische Fugazi-fanclub wellicht mijn lidkaart. Het zij zo.

Nulmeridiaan

Dit gezegd zijnde: zélfs uit de mond van ieders favoriete kroegmakker Niels Destadsbader – een dude wiens oeuvre ik mijd teneinde mijn geestelijke gezondheid te beschermen – hoorde ik bruikbare raad. Zoals toen hij de nulmeridiaan uit de derrière van een zoveelste in misplaatste arrogantie zwelgend kandidaatje trok: een geste die de jury wat vaker zou mogen doen tegenover het peloton verwaande haantjes en kipjes met, pakweg, een verleden als figurant in Studio 100-musicals.

Echt talent heeft geen grote bek nodig. Het stelt zich in de kennismakingsfilmpjes nederig op. Het laat de juryleden uitspreken. Het zingt met de ogen dicht. Zoals de 19-jarige Robin die ‘I Love You’ van Billie Eilish aan de vleugelpiano speelde met het flair van een Chet Baker. Of de 23-jarige, ontwapenend bescheiden Louise die een Bruno Mars-deuntje omturnde tot ravissante jazz met Amy Winehouse-allures. Performances waarbij zowaar meer dan één stofje in mijn linkeroog kwam vast te zitten. Mijn lidmaatschap bij de Hell’s Angels kan ik bij deze ook vergeten.

Geloofwaardigheid, quoi. Het is me wat. 

‘The Voice’, elke vrijdagavond op VTM