Het is opnieuw wennen voor Thomas Nagels. Geen knuffels meer, geen high fives. Na 55 dagen in de virusvrije zone van Big brother moest de sympathieke kerel uit Etterbeek het huis verlaten. Als fan van het spel – vooral dankzij de Amerikaanse versie – was hij gebrand op de finale. Liefst samen met zijn Nederlanse ‘soulmate’ Jill. Des te pijnlijker dat hij uitgerekend tegen haar het onderspit moest delven.

“Het slechtste scenario denkbaar”, zegt Thomas. “Jill en ik tegenover elkaar was het laatste wat we wilden. We voelden het wel aankomen: de anderen zagen ons als een bedreiging. Dus heb ik het geaccepteerd. Voor mij was het samen doorstoten, of niets. Jill achterlaten doet pijn, maar ik ben blij dat ze nog in het spel zit. En ik heb geluk: ik kan haar wél nog zien. Zij het op televisie.”

Eerste nieuwtje? K3

Na zijn exit werd Thomas niet bruusk huiswaarts gestuurd. Eerst bracht hij de nacht door op hotel in Amsterdam. Om de avondklok te ontlopen, maar vooral om te bekomen. De volgende dag volgde een babbel met de programmamakers, die helpen bij het afkicken na Big brother. Ook psychologen volgen Thomas op. De eerste reality check die binnensijpelde? “Dat Klaasje uit K3 is gestapt.” (lacht)

“Het is momenteel nog raar”, zegt Thomas. “Dit weekend ging ik naar de winkel met mijn moeder en moest ik weer een mondmasker dragen. Gek. Big brother is een veilige bubbel, een microwereld. Het slokt je helemaal op. Alles draait rond de klik met je medebewoners. In het alledaagse leven doe je dat niet: dan investeer je enkel in wie je raakt. Maar als Big brother me iets leert, dan wel dat iederéén een overeenkomst heeft. Ik heb met alle bewoners een band opgebouwd.”

Met Jill in het bijzonder. Sowieso trok Thomas het liefst op met de Nederlanders. “Omdat ik hou van mensen die zeggen wat ze denken.” Toen Jill arriveerde, groeide Thomas intens naar haar toe. “Ik worstel vaak met mijn gevoelens”, zegt hij. “Maar Jill begreep me. Ze wist altijd wat er door mijn hoofd spookte. Nooit gedacht dat ik zo iemand zou ontmoeten. Zeker in een tv-spel, waar een handjevol mensen mag meedoen. Hoe groot is de kans?”

Gevoelens uiten

Het gevoel is wederzijds. Vijftig dagen waren Thomas en Jill onafscheidelijk. Kijkers zagen het als meer dan vriendschap. En dat lijkt te kloppen: na Thomas’ afscheid biechtte Jill op dat ze misschien meer voelt. Dat ze zich niet enkel als vriend wil opstellen. Ook huismeester Mike merkte het op. “Jullie houden echt van elkaar.”

“Ik zag het intussen ook, op tv”, zegt Thomas. “Alles herbekijken doe ik niet, om mijn herinneringen niet te bezoedelen. Maar zo’n uitspraak is even slikken. Ik denk er ook over na. Het is lastig dat we er niet over kunnen spreken. In het slechtste – of beste – geval duurt het nog zes weken, tot Jill het spel wint. Maar het is knap dat ze haar gevoelens heeft geuit. Hoe het ook uitdraait, we gaan elkaar nog vaak zien. Héél vaak.”

Nu is het terug naar het normale leven voor Thomas. Straks pikt hij zijn job als commercieel adviseur weer op. “De baas gaf me van bij het begin alle tijd die ik nodig had. En die ga ik gebruiken. Samen met de begeleiders beslis ik wanneer ik er weer klaar voor ben. Tuurlijk baal ik dat het spel voorbij is. Maar ik heb mijn doelen bereikt: goed spelen, vrienden maken, gewicht verliezen. En ik heb Jill ontmoet. Met die gedachte sluit ik Big brother af: ik heb genoten, en zou het nooit anders hebben gedaan.”