Onze kop er af als de Songfestival-inzending van Hooverphonic géén brokken maakt
De nieuwe Hooverphonic? Dat is de oude, vertrouwde Hooverphonic. Met Geike Arnaert als zangeres stelde de groep donderdag zijn Songfestival-inzending ‘The Wrong Place’ voor. Geen gedoodverfde winnaar, maar onze kop eraf als deze song over een foute onenightstand géén brokken maakt in Rotterdam.
Eigenlijk hadden ze vorig jaar hun kans moeten wagen op het Songfestival met ‘Release Me’. Een pandemie kwam ertussen. Het enige waarvan Hooverphonic zich in 2020 verloste, was het contract met zangeres Luka Cruysberghs. Na die ontvoogding maakte all time favourite Geike Arnaert haar comeback als zangeres. En vandaag bereidt de iconische bezetting van The Magnificent Tree (2000) zich voor op een herkansing tijdens het Eurovisiesongfestival met de song ‘The Wrong Place’.
Wat meteen opvalt: met de rentree van Arnaert lijkt de klok gelijk ook teruggedraaid. De song klinkt alleszins vintage Hooverphonic. Alsof het een radiohit uit het begin van deze eeuw betreft. Een dramatisch aangeslagen piano, twangende gitaar en stuwende beat zetten de toon in deze even filmische als elegante déjà entendu. De tekst gaat over een ontnuchterende onenightstand (“I see his smiley face that makes me wanna cry”) die het in de bijbehorende videoclip met zijn leven moet bekopen. Spoiler alert: aan het eind wordt het hoofd van de minnaar door geweld gescheiden van zijn romp. Een knipoog naar Quentin Tarantino en Tim Burton, aldus Callier.
Zijn hoofd gaat er dus af, maar de staart van de song moet er net zo goed aan geloven. Heel abrupt eindigt het nummer. Snugger om die onverwachte vondst achter de hand te houden: op Eurosong werkt een speciale, zelfs wat ergerlijke wending wel vaker als kattenkruid.
Chagrin de vie
Een zweem van gothic romantiek en zwarte humor trekken door de song, terwijl Geike zich vertrouwd opwerpt als een baken van verleidelijk chagrin de vie. In de ietwat lugubere clip wordt ze ook letterlijk opgevoerd als femme fatale. De filmische tics van Hooverphonic worden in ‘The Wrong Place’ dan ook allerminst geschuwd. Daar maakte Callier donderdag allerminst een geheim van: “We wilden met ‘The Wrong Place’ een scène uit een niet bestaande film beschrijven. Een onenightstand gone wrong. Opstaan met een kater naast iemand die je helemaal niet naast je wil zien ontwaken.”
“We”, dat is Callier en de Waalse Voice-laureate Charlotte Foret, bekend als Charles met de single ‘Wasted Time’. Door hun samenwerking mag je ‘The Wrong Place’ met recht en reden een Belgische inzending noemen. Normaal gezien zou het dit jaar de beurt zijn aan Wallonië om de tricolore te verdedigen op het Songfestival, maar de onderburen bleken zo sportief om Hooverphonic een tweede kans te gunnen. ‘The Wrong Place’ was nochtans niet eens opgevat als inzending. De song ontstond eerder als een schrijfspelletje tussen Charles en Callier. “Tijdens een schrijfsessie hoorden we Johnny Cash op de radio. We daagden elkaar uit om een flard tekst over the Man in Black binnen te smokkelen. Vandaar de lyric “Don’t you ever dare to wear my Johnny Cash T-shirt”. De rest van het nummer werd eigenlijk rond die lyric geschreven.”
Tot op de dag van vandaag kon ons land nog maar eenmaal het festival winnen. Dat was in 1986. Sandra Kim won toen met ‘J’aime la vie’. Statistisch gezien is de kans op de winst in mei erg klein. Hebben we dit jaar een voltreffer op zak? Eurosong-coryfee André Vermeulen droeg op Radio 1 weinig reden tot twijfel aan. “Het is filmisch, gracieus, en typisch Hooverphonic. Een mooi opgebouwde compositie. Ik vind het ook beter dan de vorige inzending ‘Release Me’. Dit is warmer, straalt meer uit. Ook qua zang. Luka bracht het nogal onderkoeld. Dit nummer sleept je mee.”
Lauwe reacties
La Belgique: douze points? Nou, dat valt nog te bezien. De topfavoriet van 2020, de IJslandse groep Daði og Gagnamagnið, zien we dit jaar net zo goed terug. Toch zijn de verwachtingen rond Hooverphonic niet zonder reden hooggespannen. In Oost-Europa en Zuid-Europa heeft de groep al jaren een niet te onderschatten aanhang. En vorig jaar eindigde ‘Release Me’ hoog in de digitale finale van Eurostream 2020, een onlinealternatief voor het Songfestival. Ook in gastland Nederland werd de song enthousiast onthaald, terwijl het nummer in onze contreien goeddeels neergesabeld werd. Dat is nu trouwens niet anders: de meeste reacties online varieerden van vrij lauw tot vernietigend. Goed nieuws: als de tweetende Vlaming geen brood lust van de song, maken we mogelijk echt een kans. Denk maar aan Blanche of Tom Dice.
De verschillen met Hooverphonics kandidatuur van vorig jaar zijn evenwel legio: ‘Release Me’ werd geïnspireerd door de aftakeling en dood van Calliers vader Jacques, die eind 2019 de duimen legde tegen kanker. “Release me / It’s not right to make me stay”, zong zangeres Luka dodelijk bedroefd – en ironisch genoeg ook enigszins visionair – waarbij het vruchteloos wachten was tot de song majestueus zou openbloeien. Ingetogen kabbelen is niet aan de orde in ‘The Wrong Place’, al barst de song evenmin smartelijk open zoals je zou verwachten bij Hooverphonic goes Eurosong. Maar misschien is dat net de sluipende kracht op Eurosong, een kermis van gebocheld Engels, Balkan-bagger en harkerig amateurtoneel. Wie wéét wint elegantie zonder punch het eens in primetime.
Hidden Stories, de nieuwe plaat van Hooverphonic verschijnt 7/5. Vanaf 18/5 tot 22/5 doen ze een gooi naar het hoogste puntenaantal op het Songfestival.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
