Radiopresentatrice Heidi Lenaerts: “Alles is best heftig nu en ik ben nogal emotioneel. Maar aan zee is alles draaglijker”

•  45 jaar, geboren op 23 juni 1975 in Beringen

•  Ze presenteert Django op Klara.

•  Getrouwd met Radio 1-collega Ronald Verhaegen, samen met hun twee dochters wonen ze in Oostende.

•  Slaapt gemiddeld 6 à 6,5 uur per nacht.

“Zelfs toen ik ochtendradio maakte bij Studio Brussel, was ik een nachtraaf. Ik stond standaard rond 3.30 uur op. Naar mijn gevoel was het nog nacht en ik slenterde dan via de AB en enkele nachtbrakers naar Rogier om er de tram te nemen. ’s Middags, eens mijn werkdag erop zat, deed ik een dutje om ’s avonds nog een concert of theatervoorstelling mee te pikken. Intussen is mijn leven veranderd, er kwamen een man en twee dochters bij dus moeten er ’s morgens brooddozen gemaakt worden.”

“Toch blijf ik ’s avonds op mijn scherpst. Studeren, columns schrijven, mijn radioprogramma voorbereiden, ik doe het graag als de rest van de wereld slaapt. Tijdens de eerste lockdown was het hele gezin thuis, dus focuste ik op Django zodra zij in bed lagen om dan tot een uur of twee door te werken. Want sinds maart maak ik radio vanuit mijn living. Ik ben risicopatiënt en de VRT wil maximale bezetting vermijden.” 

“Het was wennen, want we wonen in een helder herenhuis met hoge plafonds dat in niets op een intieme radiostudio lijkt. Die eerste dagen voelde ik het niet. Django is als een warm dekentje, maar het was hier te hol, te licht, te groot om die sfeer op te roepen. Dus ben ik ’s avonds beginnen opnemen, late night. Man en kinderen in bed, een klein lampje aan en hup, de magie was meteen terug.”

“Ik hou van de avond. Iedereen slaapt, het is stil en donker en ik geniet van een leeg hoofd en een leeg huis. Wat rommelen, wat tv kijken, wat lezen. Mijn mama is net zo. Bij elk bezoek aan het thuisfront in Limburg blijf ik minstens een nacht logeren en dan gaan we steevast veel te laat slapen. We overlopen ons leven nog even of we kijken een horrorfilm. Ik heb mooie herinneringen aan vroeger: elk weekend keken we dan naar zo’n echt slechte, gedubd in het Duits. Een erfenis van onze jaren in Duitsland waar mijn vader als beroepsmilitair aan de slag was.”

“Ondertussen hebben we noodgedwongen een nieuwe gewoonte aangekweekt. Mijn papa belandde na een hersenbloeding in het ziekenhuis, nu verblijft hij in een rusthuis. Hij lijdt aan dementie. Dat is niet makkelijk, nu al helemaal niet, waardoor mijn mama nog minder slaapt. We bellen elkaar elke avond. En voor we het goed beseffen, is het vaak al lang na middernacht. Onlangs keken we samen nog naar The Birds van Hitchcock. Samen kijken is uiteraard beter, maar dit kwam aardig in de buurt. En het is zoveel gezelliger om met zijn tweeën de nacht in te gaan.”

“Wakker liggen, dat doe ik amper. Sowieso ga ik pas naar bed als ik voel dat ik echt in slaap val. Ik heb artritis en artrose in mijn nek, waardoor ik veel last heb van migraine. Daarom neem ik elke avond een epilepsiemiddel en spierverslappers en wekelijks een reumamedicijn. Zodra die beginnen te werken, is het tijd om de dag af te sluiten. Soms, als ik eens echt goed wil doorslapen tot de wekker afloopt, neem ik een natuurlijk slaapmiddeltje van de biowinkel. Maar ik probeer vooral om rustig te blijven door me neer te leggen bij wat is. De zee helpt daarbij.” 

“We wonen ondertussen dik anderhalf jaar in Oostende en ik zou nergens anders willen zijn. We wandelen vanuit onze straat zo het strand op en zelfs als ik helemaal vast zit, letterlijk en figuurlijk, kan ik daar ademen. Echt diep doorademen. Dat doet immens veel deugd. Die oneindige horizon geeft bovendien hoop, hier vind ik rust en zie ik terug mogelijkheden. Want hoewel mijn glas meestal halfvol is en ik oprecht van la vie en rose hou, is het leven soms gewoon echt kak. Eb en vloed herinneren me eraan dat er morgen weer een nieuwe dag begint.”

“Soms is het nog donker als ik naar de VRT vertrek, maar toch ga ik meestal nog even de zee begroeten. En ’s avonds slenter ik vaak langs het strand naar huis. Na een lastige dag doet dat wonderen. Ik ben nogal bipolair, ik wil kunnen kiezen volgens wat ik op dat moment nodig heb. Ga ik naar links zie ik geen mens, hou ik rechts aan dan beland ik middenin die gezellige stadsdrukte. Ik wil opties en die heb ik hier. Momenteel is het best heftig, ik ben nogal emotioneel, alsof mijn emmer vol zit, maar aan zee is alles draaglijker. Naar Oostende verhuizen, blijft onze beste beslissing.” 

Tv-maker Kobe Ilsen is graag vroeg uit de veren om te verbouwen: “Tijdens de eerste lockdown deed ik maanden niets. Dat vond ik heftig” (+)

Woestijnvis-producer Inge Sierens is het productiefst in de ochtenduren: “Regelmaat is een tegengif voor de chaos in mijn hoofd” (+)

Regisseur en vroege vogel Frederike Migom (35): “Niet zeker of het een effect van mijn leeftijd of de lockdown is, maar ik besef nu dat ik rust fijn vind” (+)