Triene-Mie werd jarenlang psychisch mishandeld door haar man: "Het liep al fout tijdens de eerste huwelijksnacht"

Op Canvas was vanavond de eerste aflevering van "Als je eens wist" te zien, een nieuwe reeks van Hilde Van Mieghem over slachtoffers van partnergeweld. Daarin zoekt ze hen op om het onderwerp (opnieuw) onder de aandacht te brengen. 

Veel vrouwen en mannen ondergaan dagelijks partnergeweld, maar kunnen of durven er niet over te praten omdat het vaak moeilijk is. Dat weet Triene-Mie Le Compte uit eigen ervaring. Die schreef ze samen met criminologe Anne Groenen neer in het boek "Als liefde overleven wordt - de vele gezichten van partnergeweld". 

"Mijn verhaal begint toen ik 27 was", vertelt Triene-Mie in "De madammen" op Radio 2. "Ik trouwde toen met mijn prins op het witte paard, althans dat dacht ik toch. Ik was nog maagd, omdat ik dat zelf wou. De eerste keer dat het goed fout liep, was eigenlijk al tijdens de huwelijksnacht. De klus was op twee minuten geklaard en hij liet mij op het bed liggen terwijl hij ging douchen. Toen hij terugkwam, dacht ik dat hij me wel in zijn armen zou nemen, maar dat deed hij niet. Hij ging op het voeteinde van het bed zitten, zocht de afstandsbediening en zette het laatavondjournaal op. Dat was achteraf gezien de voorbode van wat nog zou komen."

"Zelf kwam ik uit een heel liefdevol gezin, waar mijn vader mijn moeder op handen droeg en omgekeerd ook. Er bestaat geen twijfel over het feit dat partnergeweld wordt overgezet van generatie op generatie, dat is gewoon zo. Ik wil alleen aantonen dat niemand immuun is voor partnergeweld, ook niet iemand die uit een evenwichtig, warm nest komt."

In april vorig jaar deed Triene-Mie Le Compte haar verhaal eveneens in een podcast voor VRT NWS. Die kan je hier herbeluisteren (lees eronder voort):

"Na een jaar wist ik al dat ik hem wou verlaten. Ik heb nooit blauwe plekken gehad, bij mij was het psychisch geweld, emotionele afpersing. Hij was als kind zelf weggegeven, dus hij dacht dat ik hem nooit in de steek zou laten. Hij schommelde altijd tussen heel liefdevol gedrag en een zeer grote dreiging van geweld."

"Pas na twintig jaar heb ik de moed gehad om te vertrekken. Ik heb eerst iedereen op de hoogte gesteld, want heel die twintig jaar wist niemand iets van mijn situatie. Daarna kondigde ik aan hem aan dat ik vond dat het niet goed ging en dat ik liever wou scheiden. Het eerstvolgende weekend heeft hij geprobeerd om mij te vergiftigen en kort nadat ik effectief vertrokken was, heeft hij een huurmoordenaar op mij afgestuurd. Hij wou zijn handen in onschuld wassen, want hij was zeer gelovig. Niet-fysiek geweld mondt dus heel vaak uit in fysiek geweld, het is meestal de voorloper ervan."

"Heel veel mensen denken dat vertrekken even simpel is als in een taxi stappen op weg naar een nieuw leven, maar dat is het helemaal niet. Slachtoffers hebben heel veel redenen om het niet te doen, zoals financiële afhankelijkheid, bang zijn om de kinderen te verliezen, of geen verblijfplaats hebben. Daarnaast gebruiken sommige plegers ook een hele reeks tactieken om je te manipuleren, je te isoleren, je te verwarren, of je emotioneel af te persen. Maar er zijn twee redenen die altijd terugkomen: schaamte en angst."

"Hoe langer we getrouwd waren, hoe beschaamder ik werd. Beschaamd omdat ik het al zo lang verdroeg en beschaamd voor zijn gedrag. Ik durfde zelfs aan mijn beste vriendinnen niet te vertellen hoe hij mijn grenzen steeds verder had opgeschoven zonder dat ik het zelfs had gemerkt. Of dat hij het ene moment de fles wijn tegen de muur gooide en ’s avonds een liefdesbrief op mijn hoofdkussen legde. Ik praatte er gewoon niet over."

"Naast schaamte is er angst. De meeste slachtoffers zijn bang om over de problematiek te praten. Stel dat de pleger dat te weten komt, dan kunnen zijn of haar stoppen misschien wel doorslaan. Zo kon ook niemand mij helpen, want niemand was op de hoogte. Angst die je tegenhoudt om te vertrekken, is trouwens niet zo vreemd, want dreigen met dodelijk geweld als je wil vertrekken, is niet ongewoon. De meeste partnermoorden worden gepleegd op het moment dat het slachtoffer probeert te vertrekken."