Wat lgbtq’ers zoal naar het hoofd geslingerd krijgen: ‘Een homostel met kinderen, dat is erover, zeggen ze dan’

‘Ik pas mijn gedrag continu aan’

Professor endocrinologie Guy T’Sjoen (50)

“Ik ben relatief gespaard gebleven van homofoob geweld, maar recent was er toch weer iets. Ik had een vrije middag en met mijn echtgenoot liep ik door de Gentse Veldstraat. ‘Homo’s!’, riep een groepje van vier lichtjes dronken mannen naar ons. Ik voelde me niet echt bedreigd, maar vervelend was het wel. Je geniet van een ontspannend moment en ineens word je daarmee geconfronteerd. Dat blijft toch even hangen, zulke momenten vergeet je niet makkelijk.

“Meteen denk ik ook aan een voorval van een aantal jaar geleden. Een kameraad en ik zaten in een parkje en iemand kwam naar ons toegestapt: ‘Willen jullie weggaan? Er zijn hier kinderen aan het spelen.’ We zijn dan inderdaad weggestapt. Of ik vandaag hetzelfde zou doen? Toch wel, ja. Je hebt je dag ingepland, je wilt een leuk moment met je vriend beleven en dan wil je dat vooral niet door een idiote discussie laten verbrodden. Je denkt: we gaan wel ergens anders zitten waar ze ons met rust laten.

“Ik pas mijn gedrag eigenlijk continu aan. Ik ben nu vijf jaar samen met mijn man, in juni vorig jaar zijn we getrouwd, maar hand in hand lopen doen we nooit. Als we dat op een zeldzaam moment wel doen, dan hebben we eerst de volledige omgeving gescand. Doemt er plots toch een groepje van twee of meer mannen op, dan laten we de handen meteen los. Ik zeg het: het is een automatisme, we willen miserie vermijden. Ik heb genoeg mensen in mijn nabije omgeving die al in elkaar geslagen zijn, tijdens het verlaten van een café bijvoorbeeld. Je wilt dat gewoon echt zelf niet meemaken. De enige plek waar we wel volledig vrij durven zijn, is Ibiza. Daar durven we elkaar in het openbaar wel eens vast te pakken; Ibiza is gewoon een veel opener maatschappij. Gent is ook een zeer open, tolerante stad, maar misschien toch niet genoeg.

“Op het werk heb ik nog nooit problemen gehad, nooit. Niet als student geneeskunde noch in de verschillende ziekenhuizen waar ik heb gewerkt. Ik ben altijd open over mijn seksualiteit geweest en heb alleen maar steun gekregen. Thuis waren er wel wat issues, maar ja, mijn vader is opgegroeid in het Vlaanderen uit de jaren 40 en 50, dat is een heel andere tijd. Mijn broer Yves (professor moderne Nederlandse literatuur, red.) heeft toen het vuur wat geblust en uiteindelijk is mijn vader na een half jaar ook bijgedraaid.

“Enfin, mijn echtgenoot en ik passen ons gedrag dus aan, maar ik vraag me af hoe het voor de patiënten voor wie ik zorg moet zijn. Ik denk dat de mogelijke geweldsdreiging voor transvrouwen toch nog een stuk lastiger moet zijn. Wij, homomannen, zijn vrij verbaal als er ons iets overkomt, maar als transvrouwen zoiets ondergaan vrees ik dat zij vaak in stilte lijden. Tijdens consultaties hoor ik dan ook dat ze enorm opletten wanneer ze naar buiten gaan. Ze doen er vaak alles aan om niet als trans herkend te worden, tot gelaats­chirurgie toe. Voor homo’s is het niet gemakkelijk, maar bij transgenderpersonen hoor je pas echt schrijnende verhalen.”

‘De prof was ervan overtuigd dat ik zijn superieur zaad nodig had’

Auteur Saskia De Coster (45)

“Ik was op de Lokerse Feesten met mijn toenmalig lief. Ik weet niet meer wat ik aanhad, maar het was wel iets wat mijn borsten toonde. Opeens goot een gast achter mij een bekertje bier leeg op mijn rug. Hij zei: ‘Oei excuseer, meneer.’ Waarschijnlijk zo’n übermacho die iets aan zijn vriendin moest bewijzen. Zeer debiel allemaal. Ik heb nog iets tegen hem gezegd, maar eigenlijk was dat een zwaktebod, want hij lachte me vierkant uit. We zijn dan maar weggegaan, het had toch geen zin.

“Nog een anekdote: ik herinner me een afscheid aan een station met mijn lief. Een man zag dat we samen waren en begon keihard te schreeuwen: ‘God gaat u hiervoor straffen! Hij gaat u totaal verketteren!’ Dus ja, ook lesbische en biseksuele vrouwen worden met homofoob geweld geconfronteerd, maar vaak is het veel onzichtbaarder. Mannen kunnen bijvoorbeeld overdreven opdringerig zijn. Ze moedigen je luid aan wanneer je je vriendin kust. Vaak vragen ze ook of ze ‘mogen meedoen’. Dat is vernederend. Sommige heteromannen hebben het echt heel moeilijk om te aanvaarden dat ze niet nodig zijn voor de seks.

“In de cultuurwereld voel ik me goed en veilig, maar ook daar lopen er mensen rond die over een lesbische collega zeggen: ‘Laat ze eerst maar wat vrouwen aflebberen, ze komt wel terug naar de mannen’. Er was ooit een prof die zijn zaad aanbood ‘voor het geval ik ooit kinderen zou willen’. Ik was verbijsterd toen ik dat hoorde. Hij was ervan overtuigd dat ik wel beroep moest doen op zijn superieur zaad, dat hij natuurlijk zelf in mij zou inbrengen. Ik was toen veel jonger en ben er niet op ingegaan, maar nu zou ik dat nooit meer ongemoeid laten passeren. Ik ben een pitbull. De moeder van een vriendje van mijn zoon zei zo eens: ‘Ik heb niets tegen homo’s, maar ze moeten het er ook niet zo dik op leggen’. Ik begin daar dan natuurlijk op door te vragen. Achteraf heeft ze zich geëxcuseerd.

“Voor homomannen is de situatie toch nog altijd veel moeilijker. Er heerst nog meer fysieke agressie tegen hen. Dat is die toxic masculinity, vrees ik. Het mannelijke ego dat een beetje overeind moet blijven en heel fragiel is. Het moet zichzelf continu oppeppen en mannen die aan een vorm van vrouwelijkheid refereren, dat kan dat broze ego niet aan. Homo’s lachen die verkrampte mannen in hun gezicht uit.

“In extreemrechtse kringen zie je dat ook, volgens mij hangt dat toch een beetje samen met zelfhaat. Laat het me even uitleggen: stel, je bent op dieet en je hebt enorm veel zin in marshmallows, maar je mag die niet eten. Als je dan iemand een marshmallow ziet eten, denk je: geef dat hier of stop die weg. Extreemrechts verfoeit homo’s, ze haten hen maar worden er tegelijkertijd ook extra toe aangetrokken. Hoe anders zou je die mannelijke frontvorming verklaren? Je gaat mij niet horen zeggen dat Dries Van Langenhove homo is, maar hij heeft wel iets zeer gays. (lacht)

“Ik herken dat mechanisme van ergens toe aangetrokken zijn, maar het tegelijkertijd ook niet helemaal snappen en er tegenin proberen te gaan. Ik herinner me dat ik lang geleden een vriendin met een ander meisje zag kussen en dacht: ekkes, wat doet die? Ik was daar de hele tijd mee bezig, waardoor dat bashen ook een manier was om er ergens mee bezig te zijn.

“Die zelfhaat is natuurlijk ingegeven door de situatie met mijn ouders die mijn seksualiteit nooit aanvaard hebben. Langs de ene kant vonden ze homo’s verwerpelijk, aan de andere kant bestónd homoseksualiteit simpelweg niet volgens hen. Het counteren van die zelfhaat, die er door mijn jeugd diep ingebakken zit, is niet evident. Ik doe nu aan psychoanalyse en dat helpt me heel erg, maar ook de lgbt-gemeenschap helpt mij erbovenop. Mensen zeggen soms verwijtend: ‘Allee, hoe komt dat dat je zoveel gay vrienden hebt?’ Maar dat is toch heel logisch? Je zoekt mensen die weten hoe moeilijk het kan zijn. Wier moeders ook zeiden: ‘Die lesbische vrouwen, die plegen altijd zelfmoord’. That fucks up your mind, daardoor kun je jezelf nooit graag zien. Maar bij gelijkgestemden weet je dat je die kant niet hoeft te verstoppen.”

‘Bespuwd alsof je een stuk vuil bent’

VRT-journalist Riadh Bahri (32)

“Het was twee, drie uur ‘s ochtends en ik liep met een jongen over de Brusselse Anspachlaan. Normaal gezien let ik altijd erg op mijn doen en laten, maar toen had ik wat gedronken en dacht ik niet echt na over mijn gedrag – zoals dat in een ideale wereld het geval zou zijn. Ik begon die jongen op de stoep te kussen. Vlakbij was een pitazaak en toen we stopten met zoenen, zag ik dat een groepje van tien, vijftien gasten naar ons stond te kijken. Meteen kwamen de scheldwoorden. Sale pédé, je kent het wel.

“Even stond ik aan de grond genageld, maar wat konden we doen? Een van die gasten kwam op ons afgelopen en petste om mij uit te lachen met een slap handje in mijn gezicht. We hebben het daarop op een lopen gezet. Ze kwamen achter ons aan, maar we konden ze uiteindelijk van ons afschudden. Geloof me, als je echt in je broek doet, sta je ervan versteld hoe snel je de voeten van onder je lijf kunt lopen.

“Maar zo kom ik toch gemiddeld zes à zeven incidenten op een jaar tegen. Niet altijd zo extreem, maar toch. Bespuwd worden vind ik een van de meest vieze dingen. Dan voel je je echt alsof je een stuk vuil bent. Het zijn een handvol onaangename voorvallen op een jaar, maar toch duurt het altijd een tijdje vooraleer je je zelfvertrouwen weer op peil krijgt. En zoals dat vaak in het leven gaat, camoufleren de negatieve gedachten vaak de positieve. Deze week was ik op De afspraak te gast om het over de moord op David en mijn eigen levenspad te hebben. Ik heb daar honderden ongelooflijk mooie reacties op gekregen, maar de twintig echt ranzige zullen me langer bijblijven. ‘Laat je behandelen bij de psychiater’, dat soort tweets.

“Ik heb zoveel moeite gehad om uit die fucking kast te kruipen en tijdens weken als deze kan ik denken: misschien blijf ik er beter toch een beetje in om geen miserie te hebben. Daarom kijk ik ook met zoveel bewondering naar de iets jongere generatie. Hoe een Jitske Van de Veire zich helemaal niets van de haters aantrekt: dat is superstraf. Zelf heb ik me keilang aan het beeld van een heteroseksuele mannelijke journalist proberen te conformeren: jeansbroek, blazertje, ik was totaal niet flamboyant. Door ouder te worden, en door mijn job, durfde ik gaandeweg meer een eigen stijl te ontwikkelen.

“Op de VRT heb ik nooit problemen ervaren. Ik begon bij de openbare omroep te werken toen ik 21, 22 was. Ik zat nog grotendeels in de kast, ik wist totaal niet wat ik met mijn seksuele geaardheid moest aanvangen. Maar ik herinner me gesprekken met Kathleen Cools waaruit bleek hoe doodnormaal homo zijn was. ‘Collega A valt op jongens en collega B op vrouwen en that’s it’, voor de rest: nobody gives a fuck. Ik heb de VRT altijd ervaren als een safe space om te zijn wie ik ben. Ik heb vrienden in de topadvocatuur, arts-specialisten ook en ik heb toch geluk dat ik niet in zo’n machowereld ben terechtgekomen.

“Met Niels heb ik echt een fantastische man gevonden. Maar je zult nooit zien dat wij een koppel zijn, hand in hand lopen doen we nooit. En zelfs dan hebben we nog af en toe miserie. De week voor alle corona-ellende begon, liepen we ’s nachts door de Dansaertstraat. Een auto passeert, de chauffeur doet zijn raam open en begint te roepen dat we vuile homo’s zijn. Wij stonden gewoon aan een zebrapad, ver van elkaar en dan nog moeten we dat aanhoren? Zie ik er dan zo verfoeilijk uit, denk ik dan?

“Het gaat zelfs zover dat we in het centrum van Molenbeek soms elk aan een andere kant van het gemeenteplein lopen om toch maar geen verwijt te moeten horen. ‘Gij links, ik rechts, we zien elkaar het einde van de straat’, zeg ik dan tegen Niels. Zwak eigenlijk, hè? Maar ik heb geen goesting om mij honderd keer te laten uitschijten.

“Ik heb Niels leren kennen via Grindr (populaire datingapp bij homo’s, red.). Ik ben de app dus in zekere zin dankbaar, het heeft me geholpen in mijn volwassenwording en seksualiteit, maar ik heb toch ook enkele negatieve ervaringen gehad. Zo had ik eens een afspraak met iemand die niet bleek te zijn wie hij was. Ik ging naar die persoon thuis en dacht: fuck, dat is niet die kerel. Ik had niet de ballen aan mijn lijf om er iets op te zeggen, hij was ook iets ouder. Dat was geen fijne ervaring, neen, heel wat homo’s kunnen zo’n verhaal vertellen. Nadien schreef ik altijd briefjes die ik op de keukentafel legde om mijn huisgenoten altijd te laten weten waar ik naartoe ging en wanneer ze me ongeveer terug konden verwachten. Maar eigenlijk zou dat niet nodig mogen zijn.”

‘Ik was een schande voor het land’

VTM-journaliste Bo Van Spilbeeck (62)

“In 95 procent van de gevallen waren de reacties op mijn coming-out positief. Nog steeds complimenteren en feliciteren mensen mij; daarnet kreeg ik nog een berichtje van een Vlaming uit Zweden. Dat neemt niet weg dat ik zeker in het begin toch wat bagger over mij heen heb gekregen op sociale media. Ze hadden mij gewaarschuwd om dat niet te lezen, maar je doet dat toch. Het Laatste Nieuws had een positief artikel over mij gebracht, maar op hun Facebookpagina vonden sommige lezers het toch nodig om te reageren met ‘da blijft ne vent’ of ‘hij is een schande voor ons land’. Soms werd het nog kwetsender en schreven ze dingen als: ‘Ze hadden hem beter twee penissen op zijn borst aangenaaid.’

“Natuurlijk komt zoiets hard aan. Ik herinner me een van de eerste familiefeestjes nadat ik Vlaanderen over mijn trans zijn had ingelicht. Ik was op mijn smartphone aan het scrollen en zag weer zo’n reactie. Ik was daar toen echt van aangedaan. Een familielid zei: ‘Allee, ge zijt zo stillekes, wat scheelt er?’ Maar gaandeweg ben ik die gore praat meer gaan relativeren. Het is een absolute minderheid van mensen met een redelijk simplistisch wereldbeeld. Hoe meer spellingfouten er staan, hoe meer je beseft dat je je van die mensen eigenlijk niets moet aantrekken. Ik ben wie ik ben en ik voel mij goed in mijn vel.

“Als ik eens zo’n negatieve opmerking las, deelde ik dat vaak niet met mijn vrouw Marianne. Ik wilde haar daar niet mee lastigvallen. Ik heb haar onvoorwaardelijke steun en daar prijs ik me gelukkig mee.

“Fysieke incidenten zijn er nooit geweest, al heb ik me wel een paar keer bedreigd gevoeld. Jaren voor mijn coming-out was ik eens als vrouw gaan shoppen in Brussel en een groepje van vijf jonge kerels kwam rond mij staan. Ze kwamen dichter en dichter en begonnen mij aan te raken. Dat was in de Nieuwstraat, dus gelukkig liep er veel volk rond ons, verder ging dat niet. Een andere keer in Brussel spraken een paar jonge gasten mij aan. Ik negeerde hen, begon op mijn hakken sneller te stappen, maar ze bleven mij maar volgen. ‘C’est pas poli de ne pas répondre, madame. Pourquoi est-ce que vous ne répondez pas?’ Ze probeerden mij uit te dagen, maar gelukkig kwam het niet tot een fysieke confrontatie. En ook in mijn eigen dorp was er ooit eens een voorval. Opnieuw begon een bende jonge kerels mij van een afstand uit te schelden. Ik ben dan een boetiek ingevlucht waar ze mij kenden en ik heb daar gewacht tot die gasten weer weg waren. Maar ik zeg het, al die incidenten dateren van voor mijn coming-out.

“De moord op David doet er ons misschien aan twijfelen, maar België is nog steeds bakken toleranter dan veel andere landen. Op het vlak van transrechten behoren we met wereldinstituten als het Centrum voor Seksuologie en Gender en Transgender Infopunt (beide UZ Gent) tot de absolute top. Ik prijs me gelukkig om in dit land te leven. Maar in de Brusselse Nieuwstraat ga je me niet meer zien shoppen.”

‘Een homostel met kinderen, dat is erover, zeggen ze dan’

Vlaams Parlementslid voor N-VA Lorin Parys (44)

“Als politici, als volksvertegenwoordigers zijn wij een slechte maatstaf voor wat er in de rest van de maatschappij gebeurt. Als je mij komt afdreigen, moet je echt al veel ballen hebben. Maar het is al gebeurd; ik heb mails gekregen van mensen die schreven: ‘Ik ga niet op u stemmen omdat ge een vuile homo zijt’. Ik antwoord daarop, maar krijg nooit een reactie terug. Ik heb al van mensen te horen gekregen: ‘Homo tot daaraan toe, maar kinderen? Dat is te veel.’ (Parys heeft twee pleegkinderen en een adoptiekindje, FVD) Mijn campagnecaravan is ooit eens in brand gestoken, maar een link met homofobie is nooit gelegd.

“In de politiek ben ik tot nog toe gespaard gebleven van schunnige opmerkingen. Er was wel een Dominiek Sneppe van Vlaams Belang die eens reageerde op een tweet van mij en schreef dat homo’s geen kinderen hoorden te hebben. Ik heb haar toen op de koffie uitgenodigd zodat ze met eigen ogen kon zien dat dat bij ons thuis wel marcheerde. Maar ze is daar niet op ingegaan. (lachje)

“Toen ik vroeger in Brussel woonde en hand in hand over straat liep, is het me natuurlijk ook weleens overkomen dat ik werd nageroepen. Naar aanleiding van de moord op David heb ik daar met mijn echtgenoot Bart deze week nog een gesprek over gehad. ‘Eigenlijk wandelen we veel minder hand in hand dan vroeger’, constateerden we. Omdat we toch ergens aanvoelen dat we in een minder open klimaat leven dan vijftien jaar geleden.

“Hoe dat komt? Het is onder meer duidelijk dat er in de islam, maar ook in het jodendom grotere problemen rond de seksualiteitsbeleving zijn dan in de rest van de maatschappij. Als je dat niet durft te zeggen, gaan we het probleem nooit oplossen. Herinner je De afspraak van een aantal jaar geleden waarin zowel rabbijn Aaron Malinsky als imam Brahim Laytouss de grootste moeite hadden om de vraag te beantwoorden of hun kind homo mocht zijn. De rabbijn poneerde dat zijn zoon geen homo kon zijn, want hij was goed opgevoed. In het Vlaams Parlement heb ik toen een interreligieuze dialoog opgestart waar elke geloofsovertuiging voor was uitgenodigd. Tijdens de eerste zitting is niemand van de islam komen opdagen, voor de tweede wel maar die persoon had niets te zeggen. Het joodse geloof kwam dan weer niet overeen wie de vertegenwoordiger mocht zijn. Zonde, want ik ben ervan overtuigd dat wanneer je met elkaar praat, je elkaar leert kennen en de blinde haat de kop kunt indrukken.

“Pas op, ik ben evengoed allergisch voor nieuwsberichten die stellen dat homo-ouders betere ouders zijn dan hetero’s. Stop toch eens met die dwaze hokjes. Ik heb zelf lang getwijfeld of ik wel een gezin kon stichten, niet omdat ik aan mijn capaciteiten twijfelde maar omdat ik bang was dat mijn kinderen gepest gingen worden. ‘Is onze kinderwens niet superegoïstisch?’, zie ik me nog aan mijn echtgenoot vragen, maar uiteindelijk bleek dat een voorbarige conclusie.

“Ik zie een vriendje van een van onze kinderen nog naar zijn mama op de speelplaats lopen en zeggen: ‘Ik wil ook twee papa’s!’ Dat vond ik grappig en mooi tegelijkertijd. Ik denk dat we soms de mascotte van de school zijn. In het begin van het schooljaar is er altijd een dj op de speelplaats en als wij met onze kroost arriveren, legt meester David altijd ‘YMCA’ op. (lacht)

“Het doet dan ook pijn dat ik nu aan mijn Karrewiet-kijkende kinderen moet uitleggen dat hun papa’s in Vlaanderen dan wel wettelijk kinderen kunnen hebben, maar ook vermoord kunnen worden om wie ze zijn. Dat is toch een uitleg die ik niet graag geef.

“Eergisteren werd hier in Leuven de appartementsgevel van een kennis, die een jongere vriend heeft, nog met ‘paedophile’ beklad. Ik ben daar niet goed van. Je zou denken dat in een week als deze de ­homohaters in een grot zouden kruipen, maar blijkbaar zijn bepaalde mensen juist in hun haat aangemoedigd en dat moet ons allemaal zorgen baren.

“Die idiote overtuigingen dat mensen anders zijn omwille van hun geaardheid moeten eruit. Ik zal me daar altijd voor blijven inzetten. We zijn er echt nog niet.”

‘’s Avonds op straat een kus geven? Neen, bedankt’

Wel Jong Niet Hetero-woordvoerder Jitske Van de Veire (27)

“Eén incident zal ik jammer genoeg nooit kunnen vergeten. Het waren de Gentse Feesten en mijn ex-lief en ik zaten op een vlotje op een stukje Leie waar er zeer weinig mensen in de buurt waren. We zaten echt redelijk verscholen, maar op een bepaald moment komt er een man voorbijgewandeld. Mijn ex die zichzelf als non-binair identificeert, lag met hun hoofd tegen mij, die man zag dat en werd onmiddellijk verbaal agressief. ‘Julder vuile potten’, brulde hij. ‘Julder moeten echt van elkaar blijven, degoutant vieze wijven.’ Ik was doodsbang, dacht dat die gast ons ging aanvallen. Hij bleef maar roepen en tieren. We durfden ons ook niet te verplaatsen dus we zijn gewoon in dat hoekje gebleven. En het werd nog viezer: nadat hij uitgeraasd was, heeft hij ons een halfuur lang staan aankijken. Ik was te veel in shock, kon niet naar hem kijken, dus ik heb geen idee wat hij daar heeft uitgestoken.

“Mijn vertrouwenspersoon is mijn collega Senne Misplon of mijn papa (radiopresentator Peter Van de Veire, red.). Wij delen zo goed als alles, maar ik heb pas later over dat voorval verteld. Toen wilde ik daar vooral met mijn ex over praten. Als je zoiets meemaakt, is je gevoel van veiligheid compleet weg. ’s Avonds voel ik mij niet op mijn gemak. Op straat een kus geven? Neen, bedankt.

“In de twee kapperszaken die ik uitbaat, voel ik me uiteraard wel veilig, al krijg ik daar ook wel regelmatig te maken met stereotypes. Zo zei een klant drie jaar geleden: ik wil mijn haar kortgeknipt, maar niet zo kort als die lesbo’s. Dan zit je daar met je mond vol tanden. Ik ben daar toen niet op ingegaan, neen. Ik was ook drie jaar jonger en je denkt dan: pick your battles, je bent kapper. Nu zou ik daar toch wel iets op zeggen. Mocht het echt heel homofoob of racistisch worden, dan stuur ik ze zonder pardon weg. Mijn salon is echt inclusief.

“Ik ben online heel vocaal, het is zéér duidelijk voor mensen dat ik gay ben. (lacht) Natuurlijk krijg ik daar af en toe reacties op, maar ik wil daar gewoon heel eerlijk over zijn. Vroeger had je geen zulke rolmodellen. Toen ik 16 jaar was, wilde ik ook een Jitske of Senne of Uwi (haar collega-woordvoerders bij Wel Jong Niet Hetero; red.). Je had dat gewoon niet. Nu wil ik een voorbeeld zijn voor mensen die nog niet kunnen zijn wie ze willen zijn. Ik heb een platform en ik kan het zeer goed uitleggen; heel veel vrienden hebben dat privilege niet. Ik vind dat de normaalste zaak van de wereld en oké, ik pak er de harde woorden bij.

“Vaak krijg ik verhalen toegestuurd van mensen die homofoob geweld hebben meegemaakt; voor hen is het noodzaak om even hun hart te kunnen luchten. Ik probeer daar wel op te reageren, hen door te verwijzen, maar ik ga er ook niet te zeer op in. Ik heb daar de energie niet voor. Toen net op Vrouwendag het nieuws over de moord op David doordrong, heb ik zeer veel gepost op sociale media maar nadien was het even te veel. Ik ben een strijder, maar ik kon op dat moment gewoon niet meer. Heel veel mensen in mijn omgeving hadden hetzelfde gevoel.”

‘Ik zie die man ons steeds de afgrond induwen’

Regisseur Lukas Dhont (29)

“Ik heb toch wel wat ervaring met homohaat, ja. In mijn vorige relatie waren er zelfs vrij veel incidenten. Een daarvan voelde bijzonder bedreigend aan. Mijn toenmalig lief, een Ier, en ik waren op vakantie in de Gorges du Verdon, een zeer bergachtige streek in Frankrijk. We wilden het hoogste punt bezoeken, Point Sublime. Het was erg hoog, er was ook geen reling. We waren daar alleen, maar vlak bij de top kwamen we een Frans koppel tegen. Die man zag dat we handen vasthielden en begon ons te bedreigen. Terwijl wij op de rand van een afgrond stonden. Dat voelde zo intimiderend. Mijn lief en ik konden geen kant op. We deden alsof we niets hoorden terwijl die man maar bleef schelden. Ik wilde er een kortfilm over maken, maar dat lukt me niet.

“Mijn ex-lief komt uit het übergelovige Ierland waar een heel andere houding tegenover seksualiteit heerst en had het zeer lastig met het feit dat we geen weerwerk hadden geboden. Hij vond ons lafaards en kon dat erg moeilijk verteren. Terwijl ik dacht: schenk daar toch gewoon geen aandacht aan. Nadien hebben we nog wat dingen meegemaakt, ook in het ‘progressieve’ Gent, wat me toch enigszins verbaasde. Ik heb altijd de ‘chance’ gehad dat het bij verbaal geweld bleef, ook al werd er wel met fysiek geweld gedreigd.

“Ik ben daar wel mee bezig: wat als er mij ooit iets fysieks wordt aangedaan? Telkens word ik naar de top van het Point Sublime terug gekatapulteerd en zie ik die man ons van de berg duwen. Ik kan me daar echt angstig over voelen, ook al probeer ik me daar actief tegen te verzetten. Het is die dualiteit tussen angstig zijn en er niet aan willen toegeven.

“Ook in mijn huidige relatie waren er al incidenten. Het was Pukkelpop 2019 en ik was net samen met mijn huidig lief (Davy Parmentier, creatief directeur bij VTM, FVD). Tijdens een van de concerten gaven we elkaar een kus en plots kwam vanuit het niets een man aan mijn arm trekken. We waren daar met een bende vrienden en zij begonnen daar onmiddellijk op te reageren. Die man vond het duidelijk heel vervelend dat hij twee mannen had zien kussen. Het vreemde was: zijn vrouw begon zich te excuseren in zijn plaats. We zijn dan maar vertrokken, dat concert was toch om zeep. Ook gebeurd: in de Nationalestraat in Antwerpen riep een dronken jongeman ‘homo!’ naar ons en gooide een steen die net naast onze hoofden tegen een gevel belandde. Toch heeft mijn vriend er minder problemen mee om in het openbaar mijn hand vast te houden.

“Toen ik het nieuws over David vernam, kon ik niets meer doen. Dat raakte mij in het diepste van mijn zijn. Die moord staat zo haaks op alles wat ik hoop of wil voor de wereld rondom mij. Ik dacht ook aan mijn ouders toen ik dat las. Wat moet mijn mama denken als ze zoiets leest? Is ze bang? Ik voel een nood om te vechten. Verdorie, dit is België 2021, dit kan gewoon niet.”