“Dit wens je niemand toe”, zegt Maasmechelaar Ferhat Gunaydin (62). “Iedereen gaat dood, vroeg of laat. Maar dit is verschrikkelijk zwaar.” Hij ontvangt ons in zijn tuin, met mondmasker en alcoholgel. Hij is op zijn hoede, want het virus heeft zijn leven verwoest. “Er zijn nog altijd mensen die zeggen dat Covid niet bestaat. Hoezo, Covid bestaat niet? Ik ben toch het bewijs van het tegendeel.”

Bekijk hier alle eerbetonen aan de Limburgse coronaslachtoffers.

Engel

Meer dan dertig jaar was hij godsdienstleerkracht, net zoals zijn dochter Zeynep dat was. Hij in de school Op het Boseind in Maasmechelen, zijn dochter In de Engelse Hof in Lanaken. Maar nu zit hij thuis, gebroken van verdriet. “Ik kan niet beschrijven hoe vriendelijk Zeynep was”, zegt hij. “Ze stond altijd klaar om te helpen, dacht nooit aan zichzelf. Wat ze had, deelde ze ook.”

LEES OOK. Mama van coronaslachtoffer Myrthe (17): “Nu staat haar lege rolstoel hier”

Zeynep en haar gezin woonden beneden in de kangoeroewoning, Ferhat woonde boven hen met zijn vrouw Yüksel. “Ze was mijn engel. We zijn 42 jaar getrouwd geweest. Ik was haar armen en benen, alles. Wat zij wilde, dat deed ik. We waren twee handen op een buik. Mijn vrouw werkte in de kippenfabriek, eerst in Maasmechelen, daarna in Genk. Nog een paar jaar en dan zouden we met pensioen gaan. En nu is alles weg.”

Ongeloof en verdriet vechten in zijn hoofd. “Het ging zo snel. En dat terwijl mijn vrouw en dochter perfect gezond waren, ze hadden geen chronische ziekte.”

Spoeddienst

Ferhat en Yüksel dachten dat ze niet meer dan een stevige verkoudheid hadden toen ze in oktober naar de huisarts stapten. “De dokter zei: Laat voor alle zekerheid een test doen. Een dag later kregen we een sms’je dat we positief waren. We zijn onmiddellijk in quarantaine gegaan, maar met Yüksel ging het niet goed. Ze had geen eetlust en kreeg problemen met ademhalen. De derde dag heb ik haar naar de spoeddienst moeten brengen. Ik wilde haar niet alleen laten, maar ze zeiden: Ga maar naar huis. Ik heb vijf uur gewacht, en dan ben ik maar vertrokken. Het is de laatste keer geweest dat ik haar in levenden lijve gezien heb.”

LEES OOK. Genks homokoppel sterft aan corona: “Murtaza overleed toen Jeff in coma lag”

Een week later belandde ook Zeynep in het ziekenhuis. “Ze kreeg ademhalingsproblemen en bleek positief. Eerst hebben ze nog geprobeerd om haar thuis te behandelen om haar en de baby, die nog borstvoeding kreeg, niet uit elkaar te halen. Maar de situatie verslechterde en na drie dagen is de ambulance haar komen halen.”

Afscheid

Een week lang hebben Zeynep en haar moeder gelijktijdig op de Covidafdeling gelegen. “Met mijn vrouw hebben we nog kunnen videobellen, maar je hoorde dat het haar moeite kostte om te praten”, zegt Ferhat. “Ik zei: Je mag niet praten, alleen maar ja en nee knikken. Ik heb haar gezegd: Je bent sterk, we komen hier wel uit. Maar ze knikte van nee. Ondanks haar kortademigheid heeft ze vanuit het ziekenhuis nog de hele familie gebeld om afscheid te nemen. Ze wist dat ik dat niet wilde horen, maar tegen de kinderen zei ze: Zorg goed voor je vader.”

Een woord van troost of een persoonlijke boodschap kan u hier achterlaten

Ook voor Zeynep bracht de ziekenhuisopname geen beterschap. “Ze wilde vechten, ze wilde niet geïntubeerd worden. Maar het kon niet anders. Mijn oudste dochter is de eerste week een half uurtje op bezoek mogen gaan. Zeynep heeft haar toen gezegd: Als er iets gebeurt, zorg dan goed voor mijn kinderen. Dat was de laatste keer dat we haar gesproken hebben. Ik heb haar later nog een keer mogen zien. Ze lag daar zo schoon, precies of ze elk moment wakker kon worden. Ik dacht echt dat ze het zou halen.”

Roosje

Maar het virus is onverbiddelijk en zeventien dagen na haar moeder, verliest ook Zeynep haar strijd. Voor Ferhat en zijn schoonzoon Abdulkadir stort de wereld in. “We blijven elkaar steunen, maar het is niet makkelijk. Abdulkadir en zijn zonen van 16 en 3,5 jaar hebben het emotioneel heel zwaar.”

Baby Gul Nihal - haar naam betekent roosje - is nu zeven maanden oud.

Maar het virus is onverbiddelijk en zeventien dagen na haar moeder, verliest ook Zeynep haar strijd. Voor Ferhat en zijn schoonzoon Abdulkadir stort de wereld in. “We blijven elkaar steunen, maar het is niet makkelijk. Abdulkadir en zijn zonen van 16 en 3,5 jaar hebben het emotioneel heel zwaar.”

Baby Gul Nihal - haar naam betekent roosje - is nu zeven maanden oud. Voor Abdulkadir is de zorg momenteel te zwaar om dragen. “Zij blijft bij familie in Luik. De vrouw van mijn schoonbroer zorgt voor haar”, zegt Ferhat.

“Zij blijft bij familie in Luik. De vrouw van mijn schoonbroer zorgt voor haar.”

Als hij door de foto’s op zijn smartphone bladert, wellen de tranen op. “Ik kan het nog steeds niet geloven”, herhaalt Ferhat. “Ik zou alles opgeven als ik daardoor mijn vrouw en dochter zou terugkrijgen. Wat de toekomst brengt, weet ik niet. Ik zal mijn best doen voor de kinderen en de kleinkinderen. Maar het zal moeilijk zijn.”

Yüksel en Zeynep liggen naast elkaar begraven in het familiegraf in Giresun, aan de Zwarte Zee in Turkije.

Beluister hier de getuigenissen van nabestaanden van de Limburgse coronaslachtoffers

HBvL brengt eerbetoon aan honderden Limburgse coronadoden.  — © HBvL