‘Ja, ik wil een microwedding’: waarom trouwen in het klein ook na corona een trend zal blijven

Een groot huwelijksfeest met 120 gasten, een stoet ceremoniewagens en een jawoord in het bijzijn van alle aangetrouwde familie en verre vrienden? Daar steekt corona voorlopig een stokje voor.

Maar ook in het pre-coronatijdperk waren de big bashes al lichtjes op hun retour. Sinds enkele jaren kiezen meer en meer koppels voor een zogeheten microwedding, een intieme viering in het bijzijn van de significant other, een kleinschalig diner met de hechte vrienden en familie en tijd voor elkaar.

Iris Decreus is de leading lady achter houseofweddings.com, een site vol tips en inspiratie. Zij ziet de trend al enkele jaren groeien, los van corona. “Bruiloften met een tiental gasten zijn in opmars. Nu al kiezen zo’n 5 à 10 procent van de trouwers voor een microwedding.”

Er zijn genoeg redenen te bedenken waarom koppels kiezen voor een kleinschalig huwelijk. Het budget kan meespelen, net als die langlopende vete met nonkel Freddy over de beschadigde buxushaag op de communie van Charles-Edouard.

Maar de belangrijkste reden is de keuze voor een terugkeer naar de essentie. Decreus: “De ‘slow living’-beweging en de opkomst van mindfulness vertakt zich ook naar trouw­partijen. De drang naar diepgang, kwaliteit en beleving wint het steeds vaker van grote dansfeesten en enorme buffetten. Koppels kiezen er bewust voor om zich te omringen met dichte familie en de beste vrienden, en vermijden zo dat ze geleefd worden op hun trouwdag.”

Microwedders maken ook een statement: geen budgetten voor een viergangenmenu voor 200 genodigden, maar een investering in een unieke ervaring. Decreus: “Uitzonder­lijke wijnen, een volledig huwelijksweekend of een aparte locatie: voor een petit comité kan het allemaal.”

Gregory Van Wonterghem, van feestzalengroep Huis Van Wonter­ghem, mocht al heel wat minimonies en intiemere feesten organiseren en ziet ook een kanteling naar unieke belevingen. “Ouders van het koppel investeren bijvoorbeeld in een akoestisch optreden van een bekende artiest in plaats van extra couverts voor hun collega’s en verre familie. Bij microweddings zie je vaak ook dat koppels alles zelf betalen en dat mama en papa geen zeggenschap hebben over de gastenlijst of de kleur van de tafellakens. Dat zorgt voor andere accenten, de sfeer is emotioneler.” Tijdens de ceremonie is er meer aandacht voor storytelling en persoonlijke details, in tegenstelling tot een groots huwelijk met klassieke ingrediënten zoals een koets of een prinsessenjurk.

Een hechte groep

Naast de kleinere aanslag op je budget, hebben microweddings nog tal van andere voordelen. Decreus: “Het bruidskoppel heeft tijd en ruimte om zich bewust te zijn van elkaar en van hun dag. Ook gasten kunnen onderling meer connecteren: ze hebben allemaal een dichte band met het koppel en vormen een hechte groep.”

Huwelijksfotograaf Liesbeth Selleslach van Lach Fotografie ervaart bij kleinere feesten dezelfde warmte voor haar lens. “De grote massa is passé. Trouwers delen dit belangrijk moment met gasten die er echt toe doen. Als fotograaf is dat ook leuk: je moet niet rondcrossen op een grote receptie om elk Tante Nonneke op de foto te krijgen, maar je kan je concentreren op waardevolle foto’s met mensen die het koppel nauw aan het hart liggen.”

Microbruiden zijn meestal ook geen dolgedraaide Bridezilla’s. Selleslach: “Bruiden die een kleine bubbel van hechte vrienden en familie rond zich hebben, ervaren veel minder druk dan degenen die meer dan honderd gasten moeten ontvangen.” En de stress als iets ontploft ter hoogte van de speeches is stukken draaglijker wanneer niet al je collega’s, familie en vrienden meeluisteren. “Ben je een chaoot, dan weten je naasten dat de dag misschien niet helemaal strak gepland zal zijn. En dat is helemaal oké.”

Koppels zoeken een zekere eigenheid en dat vertaalt zich in originele, meer spontane en ontspannen beelden. De trend zal dan ook blijven, voorspellen de experts. Decreus: “Wie ooit te gast was op een microwedding, heeft de magie en de charme ervan ervaren en zal er ook zelf naar teruggrijpen.”

Ook Van Wonterghem, die families een levenscyclus lang ziet terugkomen, van trouwfeest tot rouwtafel, merkt het op: “Koppels die hun huwelijk uitstelden omwille van corona hebben nu spijt dat ze toch niet hebben gekozen voor een intieme, ingetogen viering. Wel grappig: sommige van onze microwedders komen terug voor een babyborrel, en dan zien we plots een verdubbeling van het aantal gasten tegenover hun huwelijk. Een baby is blijkbaar onweerstaanbaar.”

Claire en Roel trouwden stiekem, zonder getuigen, en bestelden ’s avonds pizza

Claire en Roel trouwden in februari 2017, met enkel een fotograaf erbij. “We klopten af op een maandag omdat het dan gratis is én omdat het ons wel leuk leek om op de minst toffe dag van de week te trouwen.”

Claire staat niet graag in de belangstelling en had al veel huwelijksstress ervaren bij vrienden: een getuige die te laat is, ruzie omdat neef X en oudtante Y niet zijn uitgenodigd… “Ik wilde op zo’n belangrijke dag alleen rekening houden met Roel.”

En dus gingen ze met z’n tweetjes naar het stadhuis, klapten enthousiast voor zichzelf, aperitiefden op café, gingen lunchen en stopten onderweg naar huis voor een koffie en een stuk taart. ’s Avonds stond er een pizzabestelling op het menu. “De dag moest vooral ontspannen zijn. Na de ceremonie zaten we in de Witzli Poetzli (bekend Antwerps café, red.) en besefte ik dat ik het heel fijn vond dat ik dat moment met niemand anders moest delen.”

Hoe ze hun stiekeme trouwpartij aan de familie onthulden? “We planden een etentje op de avond na onze huwelijksdag. We hadden met verschillende familieleden afzonderlijk afgesproken, ze wisten van elkaar niet dat ze er zouden zijn. Toen iedereen aan tafel zat, hebben we verklapt dat we getrouwd waren. We hadden onze trouwkleren aan en op onze iPad stonden foto’s van de dag, zodat iedereen ze kon bekijken.”

Claire zou het zo opnieuw doen: “Soms wordt te snel vergeten waar het op zo’n dag in feite om draait: niet om de perfecte huwelijkstaart of het volmaakte bloemstukje op tafel, maar om de persoon met wie je die dag een beetje zenuwachtig en – hopelijk – ook gelukkig in het bootje stapt.”

Ann en Petra hadden genoeg aan een tuinfeest met een handvol vrienden en familie

“Mijn vrouw en ik beslisten op 4 juli 2020 om op 1 augustus 2020 te trouwen”, lacht Ann. “We waren al jaren van plan om te trouwen, maar door verbouwingen, de geboorte van onze zoontjes Cas en Tijl en het leven in het algemeen was het er nog niet van gekomen.” Anns vrouw Petra droomde voeger van een groot huwelijk met alles erop en eraan, inclusief een paardenkoets. “Maar toen we twaalf jaar geleden het plan opvatten om te trouwen en ringen kochten, leek het ons leuker om alleen met z’n tweetjes naar het stadhuis te gaan.”

Dat was buiten enkele vriendinnen gerekend, die luidkeels verkondigden dat ze koste wat het kost bij de trouwpartij wilden zijn.

Uiteindelijk gaf de koop van een nieuw huis de doorslag voor het trouwfeest: “Onze jongste zoon heeft een beperking en we zochten al lang een aangepast huis voor zijn rolstoel. De notaris had ons aangeraden te trouwen, om zo de nalatenschap voor onze kinderen goed geregeld te hebben. Het doel was dus om te trouwen voor de akte getekend werd.”

Oorspronkelijk stond er een brunch gepland voor familie en vrienden, maar door de verslechterende coronacijfers kon dat niet doorgaan. “Het is een prachtige dag geworden, ondanks het virus.” Bij de ceremonie waren vijftien dichte familieleden en de beste vrienden aanwezig, daarna was er een klein tuinfeest met champagne en tapas.

“Iedereen die we een warm hart toedragen was er. We gingen te voet naar het stadhuis en op elke straathoek stond een vriend of vriendin met een mondmasker op om ons te begroeten. Maar goed ook, want ik was Petra’s bruidsboeket vergeten. We hebben een vriendin op een drafje teruggestuurd voor de bloemen.”

Het samenstellen van een beperkte gastenlijst was moeilijk, maar wie erbij was, koesterde het samenkomen na een lange lockdown. “Onze scoutsvrienden hadden een fotocollage gemaakt die ze, op veilige afstand, zijn komen afgeven.”

Mooi meegenomen was dat ze in volle verbouwingen niet te veel tijd kwijt waren aan de voorbereidingen. “Petra wilde eigenlijk geen drink geven en het bij een ceremonie houden. Ik denk dat ze stiekem liever verder wilde gaan tegelen of schuren na de plechtigheid, maar ze was toch blij dat we nog geklonken hebben.”

Nabila en Vincent moesten een week voor hun groots feest bijna alles annuleren, maar spaarden zo geld voor een huwelijksreis

Nabila en Vincent trouwden op 24 oktober 2020. “Bij het begin van de pandemie zagen we het positief in, maar vanaf de zomervakantie begonnen we nattigheid te voelen.” Op de planning stond op vrijdagavond een hennaceremonie en op zaterdag een fotoshoot en een groot avondfeest met 150 genodigden.

Maar een week voor het feest gingen de horeca en de feestzalen dicht. “Een stresserende, moeilijke periode waarin we niets anders deden dan annuleren.” De dag zelf werd toch nog een onvergetelijke trip vol emoties: “We waren erg opgelucht dat alle verwarring en chaos van de voorbije weken erop zat. We hadden vrede met onze dag. Het was goed zoals het was.”

Vrijdagavond was er een klein etentje voor de bubbel, de dag daarop een fotoshoot. “Daarna had mijn schoonmoeder een brunch georganiseerd voor onze enkele genodigden. We sloten de dag af met een nachtje op hotel.”

Een voordeel van een kleinschalig feest? Geen uitgeputte bruid. “Onze fotoshoot duurde wel drie uur. Ik was stikkapot en best opgelucht dat we niet meer naar de feestzaal moesten. Vrienden lieten ons weten ook wel zo’n dag te willen, zonder te veel gedoe of stress. En van het geld dat we uitspaarden met onze microwedding boekten we een huwelijksreis naar Dubai met alles erop en eraan.”

Valerie en Stijn deelden hun chaotische huwelijksdag enkel met de twee getuigen

Valerie en Stijn trouwden op het einde van de eerste lockdown, op 4 mei 2020. “Op Star Wars Day – May the fourth. Niet-essentiële verplaatsingen waren verboden, alles was dicht en niemand mocht bij elkaar komen.” De enige aanwezigen: Valerie en Stijn en de twee getuigen.

Het koppel had zich verloofde in augustus 2018, aan het einde van een rondreis door Zuid-Amerika. Eenmaal thuis begonnen ze meteen te plannen. “De Verbeke Foundation (museum in Kemzeke, red.) sprong in het oog: er is een serre, een prachtige tuin en we konden er een ceremonie houden.” Trouwen in 2019 werd wat krap, dus prikten ze een datum in mei 2020.

Aan het begin van de eerste lockdown maakten ze zich nog geen zorgen, maar na een tijdje begon het te dagen dat een feest met 150 genodigden niet zou lukken. “Ondertussen heeft de feestzaal onze reservatie wel vijf keer opgeschoven.” Toch wilde het koppel de wettelijke trouw niet langer uitstellen. “We zijn al twee jaar verloofd en tien jaar samen. Het was tijd.”

Het werd een chaotische maar grappige dag. De getuigen en het koppel kregen een document voor een essentiële verplaatsing. Op de dag zelf stond het viertal mooi op tijd aan de trouwhoeve in het gemeentepark. Ze wachtten en wachtten, maar niemand daagde op. “Na een tijdje belden we het gemeentehuis. Bleek dat ze ons door thuiswerk en niet-gesynchroniseerde agenda’s vergeten waren. ‘Mea culpa’, riep de ambtenaar aan de lijn terwijl ze in zeven haasten de burgemeester optrommelde.”

Valerie en Stijn lieten het niet aan hun hart komen en kraakten alvast de fles champagne en de picknickmanden vol hapjes. Even later kwam de lichtjes verwaaide burgemeester er alsnog aan, samen met de nog steeds ‘mea culpa’ prevelende ambtenaar. “De ceremonie zelf was hilarisch. De ambtenaar was nog steeds helemaal van haar melk.”

Terug thuis werden ze verrast door een berg aan attenties: versieringen, bloemen, cadeautjes, kaarten, een poepchic afhaalmenu… “In gedachten waren onze vrienden en familie er dus toch bij. Voor ons was de dag zo bijzonder omdat we helemaal in het moment zaten. We waren alleen, maar met elkaar. Het voelde zelfs wat geniepig aan, een beetje stout. Alles liep in het honderd, maar daar trokken we ons niets van aan. Het leven loopt ook niet altijd zoals je wil, maar we hebben elkaar. Onze ouders kijken wel uit naar het grote feest dat er nog komt, ze vonden het jammer dat ze er niet bij waren.”