Een stalen vlinder met haar naam erop. Myrthe. 2003-2020. Midden in de tuin staat hij, alsof hij elk moment naar binnen kan vliegen. Een prachtig eerbetoon aan het meisje uit Bommershoven (Borgloon) dat op 4 december overleed aan corona. De familie blijft achter. Gebroken. “Myrthe was mijn leven. Alles stond in het teken van haar”, zegt mama Ilse. “En nu is ze er niet meer. Ik kan het niet vatten.”

Bekijk hier alle eerbetonen aan de Limburgse coronaslachtoffers

Op de achtergrond kakelen enkele kippen. “Van Myrthe. Zoals alle dieren hier”, glimlacht broer Kenneth (21). “Klaasje, Hanne en Marthe heten de kippen: een witte, een rode en een bruine. We hadden ook een Gertje, maar die is vlak na Myrthe gestorven. K3 was alles voor haar. Net als haar dieren. Een hele boerderij had ze. Honden, kippen, paarden, schapen...”

Roze urne

Ook in huis is Myrthe nog overal aanwezig. En alles waar Myrthe van hield: posters en cd’s van K3. Foto’s van het meisje, stuk voor stuk met een grote glimlach op haar gezicht. Op de kast haar felroze urne. In twee boompjes hangen haar favoriete spullen. Een drinkbus van K3. Hartjes gemaakt van haar kleren. Naast de kast haar rolstoel. “Haar rolstoelen waren altijd gepersonaliseerd: met een foto van haar honden op de wielen”, vertelt Ilse. “Ze was er zo fier op. Haar nieuwe rolstoel was pas klaar, een paar weken voor ze corona kreeg. Ze heeft er misschien tien keer in gezeten. En nu staat ’m hier. Leeg.”

Myrthe had een aangeboren hartafwijking, en een immuunstoornis. “Als baby is ze al geopereerd, maar op haar vijfde heeft ze haar eerste openhartoperatie ondergaan”, vertelt Ilse. “Die was mislukt. Dan hebben ze drie openhartoperaties gedaan in een week tijd. Daarna heeft ze een hersenbloeding gekregen, waardoor ze haar beperking heeft. Eigenlijk is ze jaren heel goed geweest. In 2014 kreeg ze opnieuw een openhartoperatie, en toen heeft ze heel zware epilepsieaanvallen gekregen. Maar ja: daar is ze allemaal niet aan gestorven. Ze is gestorven aan corona. Ze is overal door gesparteld. Ze heeft een zwaar medisch verleden, maar al bij al ging het goed met haar. Ze had oud kunnen worden. Ouder dan 17. Daarom heb ik het er zo moeilijk mee dat ze gestorven is aan corona. Dat wringt, en dat zal altijd blijven wringen.”

Een woord van troost of een persoonlijke boodschap kan u hier achterlaten

Kamperen

Myrthe heeft altijd thuis gewoond, bij mama Ilse, vriend Ronny, broer Kenneth, oma en Bobo. “Wij hebben ons huis voor het grootste deel aangepast, zodat Myrthe thuis kon blijven en niet op internaat moest”, zegt Ilse. “Een aparte woonkamer met een grote tv. Een lift om naar boven te gaan. Een zwembad in de tuin. Ze zat zo graag in het water, maar ergens gaan zwemmen was geen goed idee met haar immuunstoornis. Ook al zat ze in een rolstoel, we deden alles met haar. We gingen met de tent kamperen, met de mobilhome op vakantie. In de mate van het mogelijke deden we alles wat andere ouders met hun kinderen doen, maar dan op onze manier.”

Myrthe was thuis het gelukkigst. “Als ze haar dieren en haar honden maar had”, zegt Ilse. “Haar kat sliep bij haar, haar honden lagen voor de zetel. Ze was ook graag bij haar paardjes in de wei, of ze ging brood aan de schapen geven. Bij haar dieren bloeide ze helemaal open. Ze ging naar school in Sint-Gerardus, maar sinds maart is ze niet meer geweest. Door haar immuunstoornis waren we bang dat ze daar het coronavirus zou oplopen. Sinds september deden we thuisonderwijs, en haar meester Didier kwam een keer per week thuis lesgeven. Via de computer werd ze wel nog betrokken bij de klas, en kon ze de kinderen zien. Maar echt fysiek naar school gaan, dat zat er niet meer in.”

Heel voorzichtig

Hoe hard ze ook hun best deden, het virus buiten houden lukte niet. “We waren altijd heel voorzichtig. We bestelden alles online, gingen nooit winkelen, nooit weg”, zegt Ilse. “Zelfs Kenneth, die vakantiewerk in Delhaize deed, mocht niet meer gaan. Alles werd geschrapt, en toch is het hier binnengekomen. Hoe? Dat weten we nog altijd niet. Mijn papa en ik kregen het, maar mama, Kenneth, Ronny en Myrthe testten eerst negatief. Pas na een week, op woensdag, hebben ze positief getest. Eerst was Myrthe niet ziek. Ze had geen koorts. Niet hoesten. Niets. Zaterdag is ze toch koorts beginnen te krijgen, maandag wilde ze niet meer eten. Door haar hartafwijking moest ze heel veel drinken, maar ook dat ging niet meer. Daarom heeft de huisdokter besloten om haar te laten opnemen in het ziekenhuis. Mijn vereiste was: ik laat haar niet alleen gaan. Gelukkig heb ik de toestemming gekregen van het Jessa Ziekenhuis om bij haar te blijven. Myrthe is dus niet alleen gestorven. Ik was bij haar, en mijn vriend en Kenneth zijn het laatste uur afscheid mogen komen nemen.”

LEES OOK. Baby’tje Gul Nihal verliest oma (61) en mama (39) in 17 dagen tijd

Onverwacht

Maandag werd Myrthe naar het ziekenhuis gebracht, vrijdag is ze gestorven. “Niemand had verwacht dat ze het niet zou overleven. Ik niet, de dokters niet”, zegt Ilse. “Vrijdagochtend was er nog niets aan de hand. Een beetje later is haar hartslag naar 160 gegaan, en had ze een saturatie van 75. Ze hebben bloed getrokken en zagen dat haar nieren en haar lever aan het falen waren. In een uur tijd was het gedaan. Ik heb haar uit bed genomen, en ze is in mijn armen gestorven. Ze hebben alles voor ons gedaan zodat we toch op een waardige manier afscheid hebben kunnen nemen. Maar ja, ze is er niet meer en ze komt ook niet meer terug. Als ze nu was gestorven aan haar beperking, dan had ik het misschien gemakkelijker kunnen plaatsen. Maar nu... Ik stel me voortdurend de vraag: Heb ik toch iets mis gedaan? Hoe is het hier binnengekomen? Dat is heel, heel zwaar om dragen. Ze had al heel veel meegemaakt. Het enige waar ik mij mee kan troosten is dat ze niet heeft afgezien. Echt ziek is ze niet geweest. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze bloedklonters gehad die de lever en de nieren hebben beschadigd.”

K3-show

Myrthe laat een grote leegte achter. Ilse: “Als ik thuiskom, is het leeg. Ik heb nog mijn zoon wel, maar die trekt zijn plan. Dat is anders. Al de tijd die wij hadden, werd aan Myrthe besteed. Vroeger zaten we twee uur aan tafel, want Myrthe at heel langzaam. Nu hebben we in een halfuur gedaan. Ook als we met de auto weggingen, hadden we een halfuur nodig om in te laden. Nu stap je in en ben je weg. Zolang Myrthe leefde, hebben we naar K3 en F.C. De Kampioenen gekeken. Van ’s morgens tot ’s avonds. Klaasje was haar favoriet, haar godin. Ik denk dat ze heel boos was geweest als ze wist dat Klaasje ging stoppen. (lacht) De liedjes van K3 kennen wij van voor naar achter en van achter naar voor. Wij hoorden nooit andere muziek, eigenlijk zijn wij een beetje wereldvreemd op dat vlak. We hebben ook nog altijd tickets voor de show van K3. Die kon niet doorgaan, door die stomme corona.”

LEES OOK. Angelina (69) is uitgestrooid in Blankenberge: “Vrij om te gaan waar ze wil”

Knuffelbos

“Alles is anders nu Myrthe er niet meer is”, gaat Ilse verder. “Ik heb plots tijd, en ik weet niet wat te doen. Daarom wil ik heel graag enkele projectjes op poten zetten. Myrthe miste het contact met haar dieren tijdens haar opnames in het ziekenhuis. Ik zou graag in Leuven een project opstarten, waar mensen die lange tijd in het ziekenhuis liggen hun huisdieren naartoe kunnen brengen. Zo kunnen ze in het ziekenhuis een bezoekje krijgen of met de dieren knuffelen. Myrthe heeft er misschien niets meer aan, maar anderen hopelijk wel. Verder heb ik contact opgenomen met een schepen van Borgloon om een knuffelbos te maken. Een bos of een boomgaard, waar mensen die iemand verloren hebben een boom kunnen planten. Zo is er nog een stuk van jou dat daar groeit, waar je altijd naartoe kan. Voor mij zou dat een hele troost zijn. Het is allemaal nog niet concreet, maar ik hoop echt dat we iets kunnen doen. Ik wil haar niet vergeten.”

Verrijkt

“Ik ben eigenlijk heel fier op Myrthe. Dat ze zoveel heeft doorstaan”, besluit Ilse. “Voor mij heeft Myrthe mij nooit beperkt in mijn doen. Ze heeft mij eigenlijk alleen maar verrijkt. Je moet langs die beperking kunnen kijken: dan zie je zo schone dingen. Dat is wat Myrthe mij altijd geleerd heeft: je moet niet kijken naar wat je ziet, je moet kijken naar wie achter dat lichaam zit. Wij zagen alleen het kind áchter de beperking. Voor ons was Myrthe een gewoon kind. Natuurlijk hebben we ons leven helemaal moeten aanpassen. Als je bevalt, denk je: fijn, allemaal rozengeur en maneschijn. Zo was het bij ons niet. Maar achteraf gezien heeft Myrthe ons heel veel geleerd, en ben ik heel dankbaar. Dankbaar dat ik dat allemaal met haar heb mogen beleven. Het was máár 17 jaar, maar het waren toch 17 mooie jaren. Soms heel moeilijke en zware jaren, maar vooral ook heel mooie jaren. En dat blijven we altijd koesteren.”

Beluister hier de getuigenissen van nabestaanden van de Limburgse coronaslachtoffers