Terug meer vrijheden op komst na de massale inentingen van de voorbije dagen. We hebben de internationale vrouwendag gevierd met veel persaandacht en mooie beloftes aan het zwakke geslacht en nu staat de lente binnen twee dagen aan onze deur. Allemaal goed nieuws, het kan niet op.

Voor mij persoonlijk komt dit er nog bij: op 19 maart, vandaag dus, vieren wij het naamfeest van mijn patroonheilige Sint Jozef. Mijn pa’s naam was Jozef, mijn peter heette Jef en ikzelf Jos. Ik weet dat deze brave man de afgelopen jaren veel pluimen verloren heeft: op zijn verjaardag kennen wij geen vrije schooldag meer, geen uitbundige feestdag voor de timmerlieden. Zelfs in het huidig kerststalletje staat Jozef er maar stilletjes bij, terwijl hij vroeger toch moest zorgen voor de verwarming in de stal. In de kerk hoor je weinig liedjes die deze heilige man moeten eren als vader, pleegvader of voedstervader. Sommige jaloerse mannen durven hem stiefvader of zelfs plusvader noemen. In deze krant zal je ook niet veel nieuws rapen over zijn feestdag.

Wat een verschil met de internationale vrouwendag? Hun prestaties, benoemingen en topfuncties gaan er iedere dag op vooruit. Nu hun loon gelijkgeschakeld wordt met dat van de man, zal iedereen snel begrijpen waarom onze moedertaal zo noemt. In mijn dorpje Wijchmaal heb je drie mannelijke leerkrachten en dertig juffrouwen voor de klas staan. Meer en meer mannen doen de afwas en helpen bij het huishouden. Daarna kijken ze braafjes in hun zetel naar de koers, het voetbal of darts. Een wandeling maken met vrouw, de kinderen en de hond is een vast gegeven in deze coronatijd. Heerlijk toch. Van ruzies of huiselijke twisten hebben ze in Peer geen weet.

De lente is daar. De zon, die blauwe lucht, die mooie, ontluikende bloemen, die speelse vogeltjes, die op en aan vliegen, dat doet wonderen. Je kan er niet naast kijken. Dit doet iets met het binnenste van de mens. Je kan niet onverschillig blijven. Die grauwe, dikke winterkleren mogen stilaan de kast weer in. Mag dit eindelijk het begin zijn om dat opgesloten leven van doen en vooral van laten stilaan gaan te vergeten?

Ik denk aan de bewoners van de rusthuizen. Hun kamertje is niet altijd super de luxe, ze mogen maar heel beperkt bezoek ontvangen en daarbij zijn er weinig of geen ontspanningsmogelijkheden. Na jaren van hard werken en soms zwaar labeur hebben ze recht op rust, warmte en genegenheid van familie en vrienden. Helaas, hun bed en tv zijn vaak hun enige gezelschap. Hoed af voor het verzorgend personeel in deze moeilijke maanden. De lente is de voorbode van het terug genieten van natuur en vrijheid. Het is sterker dan een vaccin. Iedereen kan weer opnieuw buiten komen en zijn medemens begroeten met een warme, brede glimlach. Begin mei zou wel eens de sleutel op dit vrijheidsdeurtje kunnen passen?

Lieve lezers, mocht er een beetje tijd overblijven in je drukke agenda, mag ik jullie dan beleefd vragen mij te helpen om mijn patroonheilige Jozef terug wat meer op het voorplan te krijgen. Hij was toch de allereerste voorvechter van de vrouwenrechten. Heb je hem ooit horen klagen? Heb je hem zelfs ooit gehoord? Niet één keer heeft hij zich in een discussie gemoeid. En laat ons eerlijk zijn: zo makkelijk had die man het niet als eenvoudige timmerman ten huize Nazareth! Hij is een voorbeeld voor mij!