COLUMN. “Leve Mark Rutte! In elke ranglijst torent Rutteland boven België uit, op de FIFA-ranking na, nog even”

‘Hoe komt dat toch?’ Die vraag stellen nagenoeg alle Nederlandse en Vlaamse media nu minister-president Mark Rutte morgen andermaal de verkiezingen gaat winnen, als de spreekwoordelijke Duitser na negentig minuten voetballen. Let vooral op die ‘toch’. ‘Hoe komt dat?’ is de normale journalistieke vraag. ‘Hoe komt dat toch?’ drukt het ongeloof en het onbegrip van de vraagsteller uit. Het is de vraag die je verwacht aan het eind van een rationeel niet te verklaren vaststelling. ‘Marianne wordt al tien jaar geslagen door haar man. Toch blijft ze bij hem. Hoe komt dat toch?’

Idem voor de verknochtheid van Nederland aan Mark Rutte. ‘Rutte mishandelt al tien jaar zijn land. Toch zullen ook morgen veel Nederlanders op hem stemmen. Hoe komt dat toch?’ Op een onwetende na beschouwen alle schrijvers en columnisten van de Lage Landen — ‘bel Geert Mak, Tommy Wieringa en Jan Mulder, en als zij niet thuis zijn Tom Lanoye’ — Mark Rutte als de grootste bedreiging voor welvaart en welbevinden, alsook voor de Europese Unie en de wereldvrede. Die onwetende, dat ben ik.

Ooit was Nederland het lichtend voorbeeld voor elk ander land dat de ambitie had om toe te treden tot de moderne beschaving. Het was de tijd dat Joop den Uyl minister-president was en Meneer de Uil er de Fabeltjeskrant voorlas. Sinds Mark Rutte is die tijd voltooid verleden. De conclusie van alle analyses die ik las, is dat Nederland na tien jaar Rutte is afgegleden naar een barbarij. Als het einde van de beschaving ergens met het blote oog valt waar te nemen, dan wel in Den Haag en van Den Helder tot Den Briel. Vergeleken met de ongelijkheid in Nederland zijn de Verenigde Staten een egalitair utopia. Getoetst aan de polarisering in Nederland zijn Spanjaarden en Catalanen het ultieme overlegmodel. Gespiegeld aan de Nederlandse bekrompenheid is Polen een baken van breeddenkendheid en Hongarije een bastion van tolerantie. Afgewogen tegen de sociale afbraak in Nederland zijn Bangladesh en Congo verzorgingsstaten voor gevorderden. In Hollandse ziekenhuizen staan geen bedden meer. Nederland is een puinhoop.

Dat alles is de schuld van Mark Rutte, lees ik. Hij is de man zonder eigenschappen. Ideologie is ballast. Visie iets voor oogartsen. Sorry zijn stopwoord. Zijn politiek parcours telt meer bochten dan het autocircuit van Zandvoort. Waar bij anderen de ruggengraat zit, zit bij hem een elastiek. Principes heeft hij niet. Een overtuiging evenmin. Willen doet hij niets, behalve aanblijven coûte que coûte. Het kan niet anders of Jacques Dutronc heeft ‘L’Opportuniste’ geschreven als geboortecadeau voor Mark Rutte.

Wat je nergens leest, merkwaardig genoeg, is dat de sloopwerker Rutte impact mist. Anders was hij er na tien jaar in geslaagd om Nederland te laten degraderen uit de wereldwijde toplijstjes van rijkdom en welzijn, voorspoed en democratie, vrijheid en blijheid. Dat is hem niet gelukt, integendeel. In elke relevante ranking torent Rutteland boven België uit, of het moest de FIFA-ranking zijn, en zelfs dat is een kwestie van tijd. Hou het stil en vertel het niet voort, maar Mark Rutte is de premier die Alexander De Croo graag wil worden. De lat ligt hoog.

Jan Segers

Lees ook:

COLUMN. Open Vld is versleten. Tijd voor een nieuwe partijnaam. Ziehier mijn suggestie (+)

COLUMN. Zeg niet: de Leopold II-tunnel. Zeg: de Annie Cordy-tunnel. Raymond Goethals had ook gekund, maar hij was geen vrouw (+)